woensdag 13. 01. 2021 REGIO 5
TIP ONS
Beste lezer, voor deze VIA
zijn we op zoek naar lokaal
(verenigings)nieuws, tips en
informatie. U kunt ons uw
tekst met foto’s mailen:
noordmidden@
delimburger.nl
We zien uw kopij met
belangstelling tegemoet.
Redactie
De Limburger
WEERT
Stefan Wolter doet gooi
naar titel CMC Alaif!
Twintig carnavalsliedjes zijn geselecteerd
voor de finale van CMC
Alaif!, die vrijdag 15 januari vanaf
20.00 uur wordt uitgezonden op TV
Ellef en de Facebookpagina van de
organiserende stichting Carnavalsmuziek.
com.
Een van de finalisten is Weertenaar
Stefan Wolter. Hij doet een
gooi naar de titel met het nummer
Volgend Jaor Zeen vae d’r Weer.
De overige inzendingen zijn, op alfabetische
volgorde: Björn van
Berkel
Vastenaovend is! (Grubbenvorst),
De Plekbend
Zoa Wies
te
Bes (Arensgenhout), Enne Bink As
Ik Ens Wis (Velden), Fiorenza Van
Onger tot Baove (Gulpen), Frits
Pelt en ‘t Peltkoeër
Wat Bin Ich
Vroeë Dat Ich Dich Han (Heerlen),
Gwen
Dit Zin Mien Daag (Susteren),
Hay Vercoulen
Wao Heb Ik
Det Toch Van (Venlo), Kelly van de
Lump
Gaer Eine Sjoenkelaer
(Schimmert), Loss!
Gelukkig Wer
Same (Venray), Maud (du Chatinier)
Confetti (Geleen), Pascal Sutherland
Och Wat Zeen Ich Mich
Zelf Toch Gaere (Doenrade), Patrick
Roger
Zolang de Waereld Drejt
(Herkenbosch), Pier & Stuf
De
Verkieërdje Verkleidje (Baexem),
Prins & Aod Prinse Graashook Stilte
Veur de Storm (Grashoek),
Raoj ‘ns
‘t Beste Buffet van de Waereldj
(Neer), Sjpringlaevend Sjtraks
op Aswoonsdig (Gulpen/
Neer), Tessa
Vastelaovesgeluk
(Ubachsberg), Wild Vleisj
Hiej Is ‘t
Doon (Elsloo) en ZOES
Rap d’r
Achteraan! (Hulsberg).
Kookschrift met Indische recepten als
herinnering aan verblijf in Jappenkamp
Jo Janssen uit Blerick probeert al
zijn leven lang erachter te komen
wat zijn familie heeft meegemaakt
in de Jappenkampen in NederlandsIndië.
Zijn onderzoek heeft
een bijna museale verzameling
over het koloniale verleden van
Nederland opgeleverd.
DE BOEKSUGGESTIE
Verhäölkes in ós Limburgs plat
In Verhäölkes in ós Limburgs plat
staan korte en iets langere verhaaltjes
van een twintigtal Limburgstalige
schrijvers in hun oorspronkelijk
dialect. Deze verhaaltjes zijn vertaald
in het Valkebergs, Zittesj,
Echs, Zösters, Remunjs, Wieërts en
Venrods door mensen van de Veldekekring
uit die plaatsen, waardoor
het boekje is verschenen in acht versies.
De commissie Veldeke Volkscultuur
is de initiatiefnemer van dit
project. „Wij vinden het belangrijk
dat jonge Limburgse kinderen ook
worden voorgelezen en aangesproken
in hun eigen dialect, niet alleen
in het Nederlands. De thuistaal
wordt serieus genomen en meertaligheid
biedt juist voordelen voor de
taalontwikkeling volgens de huidige
wetenschappelijke inzichten. Daarnaast
willen wij natuurlijk ons dierbaar
dialect zo veel mogelijk behouden.”
Het kostte de commissie weinig
moeite om de teksten bij elkaar te
krijgen, waardoor het een bont geheel
is geworden met verhaaltjes
over uitstapjes, feestjes, kabouters,
beestjes, fantasie of echt gebeurd,
uit het dagelijks leven van kinderen,
om mee te lachen, voor peuters,
kleuters en basisschoolkinderen.
„Maar ook volwassenen vragen om
de algemene versie omdat ze het
leuk vinden al die verschillende dialecten
te lezen en te vergelijken.”
De Veldekekringen verkopen de
boeken via de boekhandels in de omgeving.
Omdat de winkels momenteel
zijn gesloten, zijn ze ook te krijgen
via de lokale websites van Veldeke.
Het algemene boekje is te bestellen via
beukske@zjwame.nl en kost 10 euro plus
verzendkosten (ISBN/EAN 9789083102504)
Het boek Verhäölkes in ós Limburgs
plat is een groot succes. De
eerste oplage van 1400 stuks was
in minder dan een week uitverkocht
en dus verscheen er een
herdruk in een oplage van 1300
stuks. Deze zijn nog te verkrijgen.
woonkamer hangt een kris, een in
dit geval Indonesische dolk waar
mystieke krachten aan worden toegeschreven.
Jo haalt een vrolijk
schortje tevoorschijn. „Gemaakt
door mijn moeder. Dat droeg ze dag
en nacht in het kamp om geld en persoonlijke
spulletjes in te bewaren.”
Een bijzonder stuk uit de nalatenschap
is ook het kookschriftje van
ma Janssen. „Stiekem met potlood
geschreven. Ruim 250 Indische recepten
staan erin. Moet je nagaan,
ze kwamen nog net niet om van de
honger. Bovendien mocht je niet
eens papier of potlood bezitten.”
De kaft van het boek. FOTO COMMISSIE VELDEKE VOLKSCULTUUR
DOOR PAUL DOLHAIN
Over zijn opvoeding zegt Jo: „Mijn
vader was een strenge, maar oprechte
man. Het geloof speelde een
belangrijke rol.” Zijn ouders werden
in de oorlog gescheiden en kwamen
elkaar na de overgave door de
Japanners toevallig weer tegen in
Bandung, de hoofdstad van WestJava.
Drieënhalf jaar hadden ze taal
noch teken van elkaar vernomen.
„Mijn zus herkende hem niet en wilde
niet geloven dat hij haar vader
was.”
Door zijn speurwerk is een bijzondere
collectie van documenten,
foto’s en voorwerpen ontstaan. In de
MIJN HOBBY
DOOR PIETER DUIJF
Na de capitulatie van Japan op 15
augustus 1945 kwam er ook een einde
aan de gevangenschap van duizenden
Nederlanders in de vele Jappenkampen
in voormalig NederlandsIndië.
Ook de familie van Jo
Janssen (73) mocht eindelijk weer
ruiken aan de vrijheid. Ruim drieenhalf
jaar hadden zijn vader, moeder,
broertje Wim en zusje Laura
onder erbarmelijke omstandigheden
moeten zien te overleven. Het
weekrantsoen bestond doorgaans
uit een blubberpapje, een hompje
brood en een half handje rijst. Heel
soms kregen ze een stukje vlees en
wat groenten toegestopt.
„Mijn ouders vertelden alleen over
de mooie dingen in de tijd dat ze in
Indonesië verbleven. Hierover
schreef mijn vader geregeld in het
huisaanhuisblad
MiddenLimburg.
Over de verschrikkingen in
het Jappenkamp hadden ze het
nooit. Zelf ben ik in Nederland geboren,
een nakomertje”, klinkt het bijna
verontschuldigend.
Nog steeds probeert Jo Janssen dit
stuk verzwegen familiegeschiedenis
te ontrafelen. Van verschillende
heemkundekringen ontving hij documentatie,
zoals brieven en kaarten.
Ook kreeg hij na het overlijden
van zijn zus in 2006 een doos vol papierwerk
van zijn schoonbroer.
„Mijn vader vertrok al in 1922 als militair
naar Indonesië. Daar genoot
hij als onderluitenant de nodige privileges.”
Janssen toont een kaart,
geschreven in 1928 aan boord van de
SS Insulinde door Gondje Tillemans
uit Tegelen, de eerste vrouw
van zijn vader. „Gekregen van een
verzamelaar uit Belfeld.” Gondje
stierf aan tbc. Pa Janssen hertrouwde
in 1936 met Maria Janssen, de
moeder van Jo.
Uw hobby of verzameling!
Wij zijn op zoek naar bijzondere
hobby’s of verzamelingen. Stuur
een omschrijving, liefst met foto
naar:
noordmidden@
delimburger.nl
Jo Janssen:
„Mijn ouders
spraken nooit
over de
verschrikkingen
die ze
hebben
meegemaakt.”
FOTO'S LÉ
GIESEN