woensdag 09. 02. 2022 REGIO 11
Zilverpapier sparen voor de missie
In 1953 werd zilverpapier ingezameld
voor het Nationaal Rampenfonds
vanwege de overstroming in
Zeeland. Ook die actie liep zeer
voorspoedig. Binnen de kortste keren
werd er 1800 gulden bijgeschreven
op de girorekening van het
fonds. Twee jaar eerder was in Venray
een zilverpapieractie gehouden
voor een blindengeleidehond. Dus
mogen we er welhaast zeker van
zijn dat de stelling van de pater
Scheutist juist is. Het zilverpapier
werd hier in Nederland omgezet in
harde guldens.
En de postzegels dan? Die werden
gewoon verkocht op filateliebeurzen.
De meeste voor een habbekrats,
want het ging altijd om afgestempelde
zegels; toevalstreffers
van duurdere exemplaren daargelaten.
Maar toch, alle beetjes hielpen.
Ter verduidelijking nog: het zilverpapier
werd in die tijd gemaakt van
een tinlegering genaamd stanniool.
In Engeland werd het tinfoil genoemd.
Tegenwoordig wordt zilverpapier
van aluminium gemaakt.
ook het verzamelen van zilverpapier
ten doel stelde.
In Peel en Maas van 1 januari van
1909 lezen we:
‘De zeer groote hoeveelheid zilverpapier
heeft een mooi bedrag opgeleverd
tot vrijkooping van heidensche kinderen
en onderhoud van weezen en verlatenen.
Toch verkeeren velen nog steeds
in den waan dat Missies alleen met
geldelijke giften te helpen zijn. Zeker,
geld is er ook noodig, doch dit vragen
de missionarissen slechts van de meer
gegoeden. Onze heldhaftige mannen
kunnen in de onveilige en doodarme
binnenlanden van China, ook op
krachtdadige wijze bijgestaan worden
door het ijverig verzamelen van
postzegels en zilverpapier en dergelijke
kleinigheden die voor den bezitter
weinig of geen waarde hebben.’
Echter, ook in Groningen bestond
deze traditie al. Daar werd het zilverpapier
door vrouwenbonden ingezameld
ten bate van onder meer
kinderhuizen en sanatoria. En in
1951 was er dr. Denker die zilverpapier
spaarde voor de aanschaf van
geleidehonden voor blinden. Na een
publicatie hierover in Het Dagblad
van het Noorden met als kop ‘Zilverpapier
als goudmijn’ ontstond er een
ware ‘zilverkoorts’. Elke week
stroomde er zo’n honderd gulden in
het laatje. Binnen drie maanden
was er al genoeg geld voor drie blindengeleidehonden.
VAN NUL TOT NU
DOOR CHRIS VOLLEBERG
Vanaf het begin van de 20ste eeuw
was het tot in de late jaren vijftig
op katholieke lagere scholen
gebruikelijk om zilverpapier van
chocoladerepen, snoep of sigaretten,
capsules van melkflessen en
afgeweekte postzegels te sparen
voor de missie en de ’arme kindjes
in Afrika’.
Hieraan deed je als kind vanzelfsprekend
enthousiast mee. Het was
per slot van rekening voor een goed
doel en in die tijd deden godvruchtige
Limburgers er alles aan om de
missionarissen in den vreemde te
ondersteunen. Het zilverpapier
werd netjes gladgestreken en in een
doos opgestapeld. Ook waren er de
missiebusjes in de scholen en bij
winkels en bedrijven of een jaknikkend
zwart kinderkopje met een
gleuf waar spaarcenten in gestopt
konden worden.
Wat die arme kindertjes met dat zilverpapier
konden aanvangen, daar
had iedereen het raden naar. Niemand
stelde vragen. Ook niet over
de afgeweekte postzegels.
Het papier dat werd ingezameld
voor de missies, ging echter nooit
naar Afrika of andere derdewerelddelen.
„Het werd hier te lande te gelde
gemaakt,” aldus een pater
Scheutist. Ze brachten het naar fabrieken
waar het werd gesmolten
om opnieuw te gebruiken. Toen
werd al recycling toegepast, al hadden
wij nog nooit van het woord gehoord.
„Dat klinkt aannemelijk”, volgens
de redactie van het radioprogramma
Jongens en Wetenschap, dat ooit
een item aan het onderwerp wijdde
en daarvoor op zoek ging naar documentatie
en bewijsmateriaal. „We
vonden er geen spoor van terug”, aldus
presentator Sven Speybrouck.
„Het recycleverhaal valt niet uit te
sluiten, maar de kans is mijns inziens
groter dat het gewoon een bewustmakingsactie
was.”
Blijft de vraag natuurlijk: werd al
dat zilverpapier dan gewoon in de
vuilnisbak gegooid? Dat is niet aannemelijk,
want al in 1896 werd in
Weert de Postzegelvereniging China
opgericht, die zich naast filatelie
Het zilverpapier werd ingezameld om het werk van missionarissen te steunen. Rechts op deze foto uit
1978 staat broeder Julianus Philipsen uit Castenray. Beneden: op de ezel zuster Marie Theresita, Mina
Jacobs van D’n Tennef uit Castenray in de missie in Algerije. FOTO HEEMKUNDE CASTENRAY
YSSELSTEYN
Akoestische tour langs
podia in Reuzesteyn
Carnavalsartiesten maken zaterdag
12 februari een muzikale tour
langs drie podia in Ysselsteyn.
De bekende zangduo’s Pruuf Mar,
Suzan & Pim en Loss treden samen
met de zangers van de Ysselsteynse
liedjesavond op in jongerensoos
OJC Jera ’70, zaal Roelanzia en in de
Smelehof. Voor elk blok zijn kaartjes
te koop voor 6 euro via de website
van de organiserende carnavalsvereniging
De Piëlreus. De entreeprijs
is inclusief twee
consumpties. De akoestische Piëlreus
toer start in de vroege avonduren.
YSSELSTEYN
Nieuwe prins en prinses
bij jeugd Piëlreus
Daan Jenniskens en Indy Rongen
zwaaien als prins en prinses de
scepter over de jeugd in het rijk van
de Piëlreus uit Ysselsteyn. Ze werden
zondag uitgeroepen in de kerk.
Beiden zijn leerling van het Peelland
College in Deurne en werken in de
pluimveehouderij. Prinses Indy
speelt daarnaast korfbal, prins
Daan voetbalt. Hun receptie is op
maandag 28 februari om 15.11 uur bij
Jera’70.
Hett niieuwe jjeugdduo..
FFOTTO FFOTTOHUIISS VVEENRRAYY
VENRAY
Piëlhaas Podkâst
plakt er nog een
seizoen aan vast
Venraynaren Bas de Keijzer (27) en
Klaas Manders (22) zijn terug met
een tweede seizoen ‘Piëlhaas Podkâst’.
Het duo maakt een nieuwe reeks
podcasts vol verhalen, anekdotes
en interviews met gasten die komen
vertellen over Vastelaovend in Rooj.
Het initiatief was vorig jaar bedoeld
om carnaval levendig te houden in
coronatijd. „Het is ons zo goed bevallen
dat wij besloten, in overeenstemming
met de Piëlhaas, om er
dit jaar mee door te gaan’’, licht
Klaas toe.
Onderwerpen als het Liedjesfestival,
het LVK en de vrijwilliger passeren
de revue. Bas: „We willen luisteraars
een inkijkje geven achter de
schermen en zo duidelijk maken
hoe veel werk er tijdens evenementen
wordt verzet, waar de vastelaovesvierder
niet altijd zicht op heeft.’’
De Piëlhaas Podkâst is iedere zaterdagochtend
te beluisteren via Spotify, Itunes en op
www.pielhaas.nl.
„Hij is helemaal gek van water, hij
zwemt graag en ziet dan ook echt
niks anders meer! Blue kan dan ook
los lopen en luistert dan goed.”
Heeft hij minpuntjes?
„Blue kan niet overweg met katten.
Gezien zijn energie plaatsen we hem
niet bij kleine kinderen en niet midden
in een woonwijk. Hij werd vervoerd
in een hondenaanhanger en
daarvan wordt hij erg fanatiek. Hij
werd aangelijnd weggehouden van
andere honden, maar woonde juist
weer samen met een jonge hond.”
Wat voor baas zoeken jullie?
„We zoeken voor Blue een baas met
ervaring die verder met hem aan de
slag wilt. Hij is een erg leergierige
hond, die het in zich heeft om verder
opgeleid te worden. Blue wordt dan
zeker een heel fijne hond.”
DIER VAN DE WEEK
Elke week stelt Juanita Janssen
van Dierenopvang Op de Smakterheide
een dier voor dat op zoek is
naar een nieuw thuis. Deze week
Blue, die door persoonlijke omstandigheden
van zijn bazinnetje
in de opvang binnen is gekomen.
Hij is een kruising tussen een
Mechelse en Duitse herder en is 1
jaar en 7 maanden oud.
Wat is zijn leukste kenmerk?
„Blue is een actieve, drukke hond.
Waarschijnlijk zal hij rustiger worden
in een stabielere omgeving. Hij
is gewend om ’s nachts in huis te slapen
met beperkte ruimte. Overdag,
en als de baasjes van huis waren, lag
hij buiten in de tuin met kennel. Samen
met een andere hond. Hij is gewend
aan kinderen vanaf 12 jaar.”
Wat is zijn favoriete bezigheid?
Gaat jouw hart sneller kloppen van dit dier? Neem dan contact op met
Dierenopvang Op de Smakterheide, tel. 0478639062
of via info@smakterheide.nl.