MENS
Hoe is het nu met?
Ada Kok
Ada Kok is oud-zwemster en meervoudig Olympisch
kampioene.
Ze moest even nadenken over dit gesprek.
Alleen de belofte van een positief verhaal in coronatijd,
haalde haar over de streep. Een portret van een vrijgevochten
Amsterdamse, die wortel schoot in Limburg.
Beste mevrouw Kok, hoe is het met u? “
Voilà
8
Alsjeblieft:
Gewoon Ada! Het gaat goed met me, maar ik heb
wel last van de coronabeperkingen. Ons huis was
altijd de zoete inval, dat mis ik. Gelukkig kan ik goed
met de computer overweg, dus ik facetime wat af. Maar dat de
elfde van de elfde niet door kon gaan...daar had ik toch veel moeite
mee. Ik mis het carnaval. We hebben wat afgedweild
in Maastricht!”
Je groeide op in Amsterdam, maar woont sinds 1974 in Limburg.
Voel je je Limburger? “Ik voel me Amsterdammer én Limburger,
ik ben het beide. Ik kom nog regelmatig in mijn geboortestad en
dan denk ik: Wat woon ik toch in een gat. Maar op de terugweg
denk ik ter hoogte van Weert al: Oh, wat heerlijk om weer terug te
zijn. Tsja, ik ben een half Limburgs vlaaitje, maar blijf ook deels
een Amsterdams moppie.” Ada schatert het uit.
In hoeverre heeft de sport je leven beïnvloed?
“Het leven in de sport heeft me gevormd. Iedereen kent mijn
successen
als jonge gup. Daardoor had ik geen geijkt leven. Ik
heb veel gezien en beleefd. Reisde de hele wereld over en ontmoette
de meest interessante mensen. Ik rolde van het een in het
ander, heb nooit echte keuzes hoeven maken. Direct na mijn actieve
zwemcarrière
kreeg ik de kans een zwemschool te runnen in
Benoni,
Zuid Afrika. Zonder managementdiploma, wel met een
diploma als zweminstructrice uiteraard, deed ik dat puur op bluf.
Na drie jaar had ik echter genoeg van het diepgewortelde apartheidsregime.
Alles in mij kwam ertegen in verzet.
Uiteindelijk heb ik alle kanten, van alle medailles gezien. Dat
maakt dat ik goed kan relativeren.” Ada doelt onder andere op
de aplastische
anemie, een ernstige bloedziekte. “Het kwam out
of the blue. Het werd een jarenlange strijd, waarbij ik diverse
keren
op het randje zweefde. Roxanne was drie maanden toen
de diagnose
werd gesteld. Ze herkende me nauwelijks toen ik na