woensdag 09. 03. 2022 3
IMPASSANT
AD VAN ITERSON
Jaren negentig. Voor mijn werk
ging ik naar Helsinki. Als ik daar
nu een weekend aan vastplakte en
doorreisde naar SintPetersburg?
Op mijn negentiende had ik Witte
nachten van Dostojevski gelezen.
Ooit zou ik ook langs de kade van
de Fontanka lopen, een gekwelde
schrijver, met mijn goede oog
speurend naar het mooie Russische
meisjesgezicht. Zoiets als dat
van Elton John’s Nikita, die
groenogige OostDuitse
grenswacht
van de clip uit 1985.
Ik naar reisbureau Schoonbrood,
dat de dienstreizen van mijn
werkgever organiseerde. SintPetersburg?
Hm, niet eenvoudig.
Hotel ging wel lukken, maar een
visum… Het doel van de reis? ‘In de
voetsporen van Dostojevski’ – de
baliemedewerker was niet zeker of
dit de Russische autoriteiten ging
overtuigen. Maar het visum kwam
af. Ik blij; de collega’s in Helsinki
minder. ‘Doorreizen naar Petersburg?
Ben je levensmoe? Sinds
1989 is het daar anarchie. Het
Wilde Westen in het Oosten. Neem
in ieder geval dollars mee. Roebels
wil niemand. Stop de meeste
briefjes in je schoenen − kun je
verder leven nadat je wordt
beroofd. Want dat gaat gebeuren!’
Beroofd werd ik niet. Van Finland
Station tot Hotel Okhtinskaya –
zes kilometer lopen – gunde niet
één Rus mij een blik waardig. Ik
hield mijn blik maar gericht op de
ongelooflijke architectuur. Het is
waar: de metropool is een sprookje.
Lees het sublieme essay van
Joseph Brodsky over zijn geboortestad.
Op mijn kamer ging meteen de
telefoon. ‘Mister, u moet betalen!
Drie nachten!’ Ik schrok me
wezenloos. Ik had het bedrag
voldaan aan het reisbureau,
Stationsplein 1, Maastricht,
Gollandiya! ‘Onze man komt het
geld ophalen, uw kamer is nummer
12.6.’ Ja, ik zat op de twaalfde
verdieping. Ik keek uit het raam. Ik
zag me al op het gehavende asfalt
te pletter slaan. Overstuur liep ik
naar de hotelbar. Aan het buffet
zaten vijftien vrouwen die zich
eensgezind naar me omdraaiden.
Rondje van mij? Nee. Ik dronk een
halve fles wodka op straat leeg.
Valt in Rusland niet op.
Op dag twee verscheen een
vriendelijke jongen. Excuses: het
Hollandse reisbureau had inderdaad
aan zijn organisatie betaald.
Hij legde zijn handen op mijn
bevende schouders. ‘Wij Russen
maken graag eerst een fout’, lachte
hij, ‘dan smaken we later het
genoegen dat we iets hebben
rechtgezet.’
Die waaier gaat nu niet meer zo
gemakkelijk op, kameraad. Het zal
lastig zijn voor de Rus om de ‘fout’
van Poetin en zijn krapuuloligarchen
en nepbaronnen op tijd recht
te zetten. Maar als ze hem niet
stoppen, worden ze voor de rest van
de eeuw de paria’s van de mensheid.
REAGEREN?
redactiemaastricht@delimburger.nl
COLUMN
Fout
REGIO
MAASTRICHT
Politie leeft mee: geen
bon voor Oekraïner
Een vrachtwagenchauffeur uit Oekraïne
die fout geparkeerd stond in
de Maastrichtse wijk Amby, kon rekenen
op compassie van de politie.
Na het aanhoren van zijn hartverscheurende
verhaal schreven de
agenten geen bekeuring uit. Hij
kwam hulpgoederen halen, wilde bij
de kapel bidden voor zijn familie,
maar viel uitgeput in slaap. Eenmaal
wakker vertelde hij de agenten
zich ernstig zorgen te maken om
zijn land, gezin en familie. Geraakt
door zijn verdriet besloten de agenten
de chauffeur niet te bekeuren.
EPEN
Epense zamelt geld in
voor hulp aan Oekraïne
Monika SpronckMikucka
uit Epen
heeft familiebezoek aan Polen aangegrepen
voor inzameling van geld
om spullen te kopen voor vluchtelingen
uit Oekraïne. „In Gdansk is een
opvangcentrum, met nood aan veel
spullen. Ik kan dan niet stil blijven
zitten.” Mensen konden afgelopen
week geld doneren. „Daarvan heb ik
babyspullen, dekens en melk gekocht.”
Zaterdag reisde ze met haar
gezin terug naar Nederland.
Ze heeft via de donaties voor duizenden
euro’s aan hulpgoederen
kunnen aanschaffen.
Jidske van de
Klundert bij de
onthulling van
haar gedicht bij de
ingang van groeve
Blom. FOTO
MARGOT DUIN
VALKENBURG
Gedicht bij ingang groeve:
ode aan een oase van rust
Van de Klundert woont in Maastricht
en ze verheugt zich telkens op
zaterdag. Dan gaat ze naar Terblijt
waar haar ouders wonen. Steevast
maakt ze een wandeling in en langs
de voormalige mergelgroeve vlak
om de hoek, aan de Kleine Heideweg.
„Er valt een deken van rust
over me heen als ik er ben. Er speelt
zich een rijk natuurleven af, met bijzondere
vlinders. En er lopen kune
kunes, kleine varkentjes, rond. Die
zijn heel sociaal, ze heten je welkom
bij de ingang van de groeve.”
Rust
De dichteres schreef een gedicht
over de plek waar ze tot rust komt,
naar aanleiding van een door eigenaar
Limburgs Landschap uitgeschreven
wedstrijd. „Ik ging nadenken
wat de plek, waar ik zo vaak
kom, voor me betekent. Het werd
een ode.” Ze beschrijft hoe de groeve
zich na de mergel
en grindwinning
heeft ontwikkeld tot een prachtig
stukje natuur, waar de wereld
even tot stilstand lijkt te komen.
Een buurtgenoot stuurde haar gedicht
door naar Martin Blom, de vorige
eigenaar naar wiens familie de
groeve vernoemd is. „Hij was er
door geraakt en zei: Hier moeten we
iets mee doen. Jouw gedicht maakt
mensen bewust van deze mooie natuur.”
Blom benaderde Limburgs
Landschap om het werk van Van de
Klundert een blijvende plaats te geven,
niet ver van de ingang.
Er zijn naast het bord met het gedicht
drie bomen geplant die verleden,
heden en toekomst gestalte geven.
Van de Klundert: „Het verbeeldt
de strijd die de groeve
overwonnen heeft na de mergelwinning.
Een zege van de natuur en de
bijzondere dieren die er leven.”
Tweede thuis
De dichteres die een aandachtsstoornis
en een vorm van autisme
heeft, noemt het haar tweede thuis.
„Vaak voel ik me onrustig en onzeker.
In de groeve kom ik tot leven en
voel ik me vrij. Ik stap een andere
wereld binnen, waar het leven haar
eigen gang gaat en haar eigen ritme
heeft. Waarin voor mij bewustwording
centraal staat. Ik neem het ritme
over, mijn hartslag wordt regelmatig,
spieren ontspannen en de
drukte in mijn hoofd maakt plaats
voor rust. Hier ben ik welkom. Daarom
draag ik de groeve zo’n warm
hart toe.”
Ze vraagt bezoekers aan de groeve
net als zij zorg te dragen voor de natuur.
„Ik heb het volste vertrouwen
dat wie de groeve bezoekt hetzelfde
respect heeft. Die plek leert ons zoveel,
daar zie je het gebeuren. Ik heb
er al mooie contacten aan overgehouden.”
Bij de afronding van de herinrichting
van groeve Blom in Terblijt is
bij de ingang een bordje geplaatst
met een gedicht van Jidske van de
Klundert. „Het is een ode aan de
groeve die voor mij een oase van
rust betekent.”
DOOR SJAK PLANTHOF
Elke dag lokaal nieuws!
Wil jij het laatste nieuws uit
jouw regio elke dag in je mailbox
ontvangen? Meld je dan aan
voor onze lokale nieuwsbrief op:
» delimburger.nl/nieuwsbrief