woensdag 09. 03. 2022 REGIO 5
De parochiekerk van Onze Lieve Vrouwen van Altijddurende Bijstand in de jaren ‘50. FOTO GAR
Kapelaan Don Camillo en
zijn kerk werden niet oud
In de wijk ‘t Veld vond na de Tweede
Oorlog veel woningbouw plaats,
waardoor de in de jaren ‘20 gebouwde
H.Hartkerk
allengs te klein
werd. Daarom besloot bisschop
Lemmens in januari 1949 de parochie
Onze Lieve Vrouw van Altijddurende
Bijstand (kortweg OLVAB)
op te richten, met als bouwpastoor
Jules Breukers, zoon van de
directeur van de Coöperatieve
Roermondse Eiermijn. Na een tijdlang
gebruik te hebben gemaakt
van een kleine noodkerk, gaf de bisschop
toestemming voor de bouw
van een grotere parochiekerk,
waarvan de inzegening in juli 1953
plaatsvond. Om de bouwkosten te
drukken kwam er bij het godshuis
geen pastorie te staan. Pastoor
Breukers en zijn kapelaan Leo Raemaekers
werden ondergebracht in
een duplexwoning aan de Bredeweg.
Bijnaam
De meest markante priester die de
parochie heeft gekend, was kapelaan
Raemaekers die door iedereen
Don Camillo werd genoemd. Die bijnaam
had hij niet alleen te danken
aan enige uiterlijke gelijkenis met de
acteur Fernandel die in de bioscoop
als pastoor Don Camillo furore
maakte, maar vooral vanwege zijn
onorthodoxe optreden dat sterk
verwant was aan het handelen van
de filmheld.
Knokkende meute
De in Weert geboren belhamel van
God was geestelijk adviseur van
voetbalclub Roermondia. Bij die
vereniging bekommerde hij zich
niet alleen om de geestelijke, maar
ook om de lichamelijke belangen
van de spelers. Toen Roermondia
het tijdens een thuiswedstrijd eens
duchtig aan de stok kreeg met de
gasten, rende Don Camillo het veld
op en stortte hij zich dapper tussen
de knokkende meute. En als vrouwen
van de voetballers zich bij hem
kwamen beklagen dat hun mannen
na afloop van de match alcoholisch
vertier zochten in de kroeg, dan zette
Don Camillo de drinkers persoonlijk
het café uit. Kapelaan Raemaekers
stierf in 1966 op 43jarige
leeftijd.
De OLVABparochie
telde in 1949
ruim 3400 ‘zielen’, in 1999 waren dat
er nog maar 1400. Dat had niet alleen
te maken met de in Nederland
in gang gezette ontkerkelijking,
maar ook met het feit dat in ‘t Veld
steeds meer mensen neerstreken
die islamiet waren. Voor bisschop
Wiertz was dit gegeven in 2000 aanleiding
om de kerk na 47 jaar aan de
eredienst te onttrekken en over te
gaan tot sloop. Tegen die afbraak
kwam geen enkel verzet en ook gingen
er geen stemmen op om de kerk
een andere functie te geven. Nadat
de kerk van de bodem was weggevaagd,
verrees op dezelfde plek een
groot appartementencomplex.
NA DE DIENST
DOOR WIM SCHULPEN
‘Na de dienst’. Door het teruglopend
aantal gelovigen zijn al heel wat kerken
gesloten in Limburg. Soms worden
ze gesloopt, maar de meeste
krijgen een wereldlijke bestemming.
Van museum tot kinderopvang.
VIA portretteert een aantal
aan de eredienst onttrokken kerken
in een serie over stenen met een
oude ziel en een nieuw geloof. Deze
week: de parochiekerk van Onze Lieve
Vrouw van Altijddurende Bijstand
in Roermond.
REAGEREN?
f.nies@me.com
Oproep!
Bewaart u zelf een bijzondere herinnering
aan een van de godshuizen
die in deze serie langskomen?
Of is er volgens u een kerk die absoluut
niet in deze serie mag ontbreken?
Laat het ons weten via:
noordmidden@
delimburger.nl
WAAT E WAER
COLUMN
Wat nu?
Voorrzziitttterr Rogerr Kessellss ((rrechttss)) ovverrhandiigtt hett eerrsstte sshiirrtt aan
Liizzett en Frrank vvan Herrmanss Verrsswiinkell.. FFOTTO FFC FFIIEETTSS
FC Fiets begint in nieuw
tenue aan het fietsseizoen
sels van de club die in 2022 40 jaar
bestaat. FC Fiets is een wielerclub
waar met een behoorlijk tempo gereden
wordt, maar is geen raceclub
waarbij het gaat om zo hard mogelijk
rijden. Fietsplezier en samen
uit, samen thuis staan voorop. Vaak
wordt er in meerdere groepen gefietst,
die elk hun eigen snelheid
hebben. Zowel mannen als vrouwen
fietsen mee. De leeftijden van de
fietsers variëren van begin twintig
tot 75plus.
Er wordt gefietst op woensdagavond om
18.45 uur en op de zondagmorgen om 8.30
of 9.30 uur. Vertrokken wordt vanaf Preuverie
De Sjnats aan de Markt in Roermond.
ROERMOND/HERTEN
circa 80 leden van FC Fiets beginnen
op 20 maart aan het nieuwe
fietsseizoen. Dat doen ze in een
gloednieuw tenue, met dank aan
Hermans Verswinkel uit Herten.
In het wielershirt, waarop de naam
van de hoofdsponsor een prominente
plaats heeft gekregen, domineren
de kleuren blauw en wit. Een verwijzing
naar Roermond. Ook de rode
lelie van de Roermondse vlag heeft
een plaats gekregen. Het shirt werd
onlangs gepresenteerd en aangeboden
aan de sponsors Lizet en Frank
van Hermans Verswinkel. „Gezond
eten en fietsen gaan zo hand in
hand”, aldus voorzitter Roger KesDe
Op het terrein
van de OLVABkerk
verrees na
de sloop een
appartementencomplex.
FOTO ROB VAN
DEURZEN
FRITS NIES
bijgeschreven op mijn staat kon ik
een deur verder. ‘Ga jij dienstweigeren?’,
vroeg de kalende dokter,
met kennersoog mijn haardos
scannende. Toen ik bevestigde,
ontplofte hij: ‘De pest met jullie is
dat je nooit een oorlog hebt
meegemaakt!’ Ik zei dat ik dit
graag had willen beamen, maar
dat onder anderen de Fransen in
Algerije, de Portugezen in Mozambique,
de Amerikanen in Vietnam
en de Israëli in het MiddenOosten
dit voor mij erg lastig hadden
gemaakt. Daarop vergat hij zijn
eigen bloeddruk te meten en
vloekte mij de kamer uit. Voor
straf werd ik goedgekeurd en
moest ik alsnog dienstweigeren.
De ene crisis is nog niet uitgewoed
of de volgende valt binnen. De
kleuren hiervan zijn blauw en geel.
Die zie je nu overal; niet eens de
lelijkste combinatie. Met een
beetje optimisme zie je er een
klare lucht in en daaronder een
rijke graanoogst. Helaas. ‘Heb je
nu je zin?’, zou de keuringsarts
vragen. ‘Nee, u wel?’, zou ik
reageren. Tja, wat nu? Naar het
Malieveld, het Museumplein? Die
plekken zijn erg besmet geraakt.
De kleurenposter van De Limburger
op het raam plakken? Sorry, wij
lezen digitaal. Geld doneren via
BN’ers…; een grensoverschrijdend
bedrag? Wachten op de nieuwe
gemeenteraad? Of de verwarming
twee graden omlaag en het
verschil storten op 555? En dan?
Ik weet niet welke kleur de crisis
had die ons afgelopen twee jaar
heeft beziggehouden. Ik weet wel
dat sommigen hiervan zeven
kleuren stront scheten en dat
anderen deze afdeden als een
samenzwering. Door het midden
laveren, ventileren en de handen
wassen was al een hele opgave.
Vooral niet te veel woorden aan
besteden, want dat deden er velen
al veel te veel. Zelfs een poging tot
het bijhouden daarvan had ons
hoofd ernstiger aangetast dan het
virus onze longen. Dapper doorleven
en je zegeningen tellen, zo was
ons devies. We hadden een dak
boven het hoofd, dagelijks een volle
maag en geregeld de wandelschoenen
aan de voeten. Maar ook elke
weekdag dagbladen met pagina’s
vol themavoer voor niet te stillen
statistici en sceptici. Alleen het
thema relativering vulde weinig
pagina’s, terwijl het op sociale
media helemaal was gecanceld.
Alles leek te draaien om de
verongelijktheid van een generatie
die is opgevoed in recht op amusement,
met instantbevrediging als
startpunt.
Ik herinner mij de keuringsarts
van mijn militaire dienstkeuring in
Roermond, begin jaren 70 vorige
eeuw. Ik was net ernaast bij de
psycholoog geweest die alleen
wilde weten of ik op de stalen
archiefkast durfde te klimmen.
Nadat hij ‘geen hoogtevrees’ had