woensdag 09. 03. 2022 9
Oorlogsherinneringen van Tjeu Theunissen (2)
zijn voorpootje helemaal verkeerd
komen te staan, waardoor dit hem
meer in de weg zat dan dat hij er nog
iets mee kon. Nu het verwijderd is,
wordt hij steeds handiger en weet hij
steeds beter zijn balans te bewaren.
Zijn vriendelijke en spontane karakter
maken dat je zijn handicap heel
snel vergeet en vooral geniet van zijn
vrolijke fratsen en gezelligheid.”
Waar zou Dodo het beste op zijn
plaats zijn?
„Omdat hij niet meer de mobiliteit
heeft die hij zou moeten hebben, zou
het fijn zijn als hij in een omgeving
kan vertoeven waar hij de mogelijkheid
en ruimte heeft om op een veilige
manier de wereld te verkennen.
Zelf denkt hij namelijk dat hij, ondanks
zijn ontbrekende voorpootje,
net als iedere andere kat de hele wereld
aankan.”
De 90jarige
Tjeu (Matt) Theunissen
woont sinds 1955 in het Australische
Brisbane. Van 1943 tot 1945
verbleef hij bij zijn oom en tante op
de ’Busjop’ in Heythuysen. In deel 2
van zijn oorlogsherinneringen lezen
we hoe Theunissen in de cel belandt
en zwemmen leert. Dat de oorlog
dichterbij komt, blijkt uit het graven
van schuttersputjes, luchtgevechten
en het bouwen van een schuilplaats
op de Busjop.
DIER VAN DE WEEK
Ben je geïnteresseerd in dit dier? Neem dan vrijblijvend contact op met De Beestenboel
via tel. 0495563981,
email
asielweert@planet.nl of kijk op de Facebookpagina.
Dierenasiel De Beestenboel vangt
voor bijna heel MiddenLimburg
de
honden en katten op. Genoeg
aanbod dus voor Anne Vleeshouwers
om elke week voor één van
deze dieren extra aandacht te
vragen. Deze week is Dodo, een
gecastreerd katertje van ongeveer
een half jaar aan de beurt.
Waarom zit hij in het asiel?
„Ondanks dat Dodo geen goede
start heeft gehad, is hij toch een geluksvogel
omdat mensen zich over
hem ontfermd hebben toen ze hem
in het bos aantroffen met een misvormd
voorpootje. Zou hij niet gevonden
zijn dan had hij dit avontuur
nooit kunnen overleven. Jagen met
zo’n pootje is natuurlijk heel lastig.”
Kun je wat meer over hem vertellen?
„Door een onbehandelde breuk was
lijk werden ze gebruikt voor de
bouw van een schuilkelder. Er werd
een groot gat gegraven. De stammen
werden in stukken gezaagd en
op het gat gerold. Daar kwam een
laag stro op en nog een halve meter
zand. Tijdens de winter van 194445
sliep ons hele gezin meer dan drie
maanden in deze schuilplaats. Het
was er eigenlijk best gezellig.”
„Na de landing van de Amerikaanse
en Britse troepen in Normandië op 6
juni 1944 begonnen de Duitsers met
het bouwen van ondergrondse verdedigingswerken
in onze omgeving
en daarvoor hadden ze hout nodig.
Mijn oom had een paar mooie houten
kippenhokjes. De Duitsers hebben
ze op één na allemaal afgebroken.
Op een dag wilden ze het laatste
hok ook slopen. Oom Lei werd daar
zo kwaad over dat hij zei dat ze hem
dan toch eerst moesten neerschieten.
Dat deden ze gelukkig niet en
het kippenhok overleefde de oorlog.”
Wordt vervolgd.
1944 was de afgelegen Busjop een
ideale ontmoetingsplaats voor allerlei
mensen. Sommige vaste bezoekers
stonden op een lijst van mogelijke
gijzelaars. Zij zouden de eersten
zijn die opgepakt werden als
een Duitser iets zou overkomen of
na het plegen van sabotage. Elke
stad of dorp kende een dergelijke
lijst met vooraanstaande mensen
zoals leraren, artsen en zakenmensen.
Mannen die weigerden in
Duitsland te gaan werken, kwamen
ook geregeld naar de Busjop. Zo ontmoette
ik er twee jonge mannen uit
mijn eigen dorp Beegden, Paul
Stams en ene Piet. Ik herkende ze
meteen en zij mij ook. Ze waren een
jaar of vijf ouder dan ik en zaten ondergedoken
op boerderijen in de
buurt. Enkele mannen hoorde ik
praten over een boerderij die door
de Duitsers was overvallen. Iedereen
had er uren met de handen boven
het hoofd moeten staan. Dat
was vreselijk vermoeiend geweest.
Gelukkig vonden de Duitsers niets.
De schuilkelder werd onze slaapplaats.”
Schuilkelder
„In het begin van 1944 werden enkele
hoge naaldbomen bij de Busjop
gekapt. Ze zouden getransporteerd
worden naar een zagerij. Daar zijn
ze nooit terechtgekomen. UiteindeVAN
NUL TOT NU
DOOR PIETER KNIPPENBERG
„Op een dag liepen we met zijn vieren
naar school. Baer Crijns was er
ook bij. Het was kersentijd en we wilden
ergens clandestien wat kersen
plukken. We werden betrapt en
weggejaagd. Alsof er niets gebeurd
was liepen we door. Bij het politiebureau
hielden een paar agenten ons
tegen. Baer Crijns mocht verder
gaan. Wij moesten naar binnen en
werden in aparte cellen geplaatst.
Nooit ben ik er achter gekomen
waarom Baer door mocht lopen
naar school. Toen we opgesloten zaten
in de cel, hoorden we de agenten
overleggen over wat ze met ons
moesten doen. Wij waren echt bang.
Na een kwartiertje lieten ze ons echter
gaan. Aangekomen bij de school,
stond daar iedereen te lachen. Ze
wisten allemaal wat er gebeurd was.
De boerderij van de ouders van Baer
Crijns lag op slechts vijftig meter
van de beek en daar heb ik leren
zwemmen. Mijn moeder was daar
altijd tegen geweest, maar nu wist
ze toch van niets.”
Schuttersputjes
„In 1944 was iedereen, inclusief de
meeste Duitsers, ervan overtuigd
dat Duitsland de oorlog aan het verliezen
was. Overdag zagen we
steeds meer Engelse en Amerikaanse
gevechtsvliegtuigen. Ze doken
naar beneden en schoten op treinen
en op de weinige Duitse vliegtuigen
die nog in de lucht waren. Langs alle
belangrijke wegen werden schuttersputjes
gegraven zodat de Duitsers
zich konden verdedigen. Ze lagen
honderd meter uit elkaar maar
zijn in onze omgeving nooit gebruikt.”
Ontmoetingsplek
„Tijdens de lange zomeravonden in
De boerderij van de ouders van Baer Crijns.
FOTO ARCHIEF HEEMKUNDEVERENIGING HEITSE
Tjeu Theunissen. FOTO PRIVÉ
REGIO
ROERMOND
‘Natuurlijk was ik ook
nog liever twintig jaar
met de zaak doorgegaan”
» Vervolg van de voorpagina.
„Beslist niet. Ik heb er echt goed en
lang over nagedacht” zegt Ralph
Bult. „Kijk, ik mag dan wel ondernemer
zijn, maar wel een die het financiële
toekomstplaatje in acht
neemt. Ik heb hier ontzettend
mooie en goede tijden gekend, maar
de afgelopen jaren zijn
grotendeels
door corona en de daarmee gepaard
gaande lockdowns
qua inkomsten
zeker niet de beste geweest.”
Zo is het constant moeten opboksen
tegen online aanbieders, waardoor
de marges op camera’s en objectieven
steeds kleiner zijn geworden
volgens de Roermondse fotospecialist
de doodsteek voor veel fotospeciaalzaken.
„En de toekomstperspectieven
zijn weinig hoopvol.
Steeds minder mensen kopen hun
producten nog in de fysieke winkel,
maar shoppen op internet. Dat ze
daardoor een stuk service en persoonlijk
advies missen, wordt voor
lief genomen. De prijs is toch vaak
doorslaggevend. Veel van mijn collega’s
hebben financieel echt een
flinke tik gehad, hebben noodgedwongen
moeten sluiten en zijn met
fikse schulden blijven zitten. Dat wil
ik voorkomen. Vandaar dat deze beslissing
de juiste is, ook al doet het
pijn. Natuurlijk was ik ook nog liever
twintig jaar doorgegaan.”
Zover komt het niet. De nog aanwezige
producten gaan de komende
weken met korting de deur uit en
dan draait Ralph Bult ergens eind
april de sleutel om. Wat zijn volgende
uitdaging wordt? „Ik heb nog
geen idee. Ga me daar eens rustig
over beraden. Het liefst blijf ik actief
in de verkoop. Met een voorkeur
voor de buitendienst. Even geen
vier muren meer om me heen…”
En die pasfoto’s dan? „Daarover
hoeven mensen zich geen zorgen te
maken”, verzekert Bult. „Dat krukje
komt vrijwel zeker op een plek te
staan vlakbij de huidige winkel.”
Ralph Bult. FOTO ROB VAN DEURZEN
TIP ONS
Beste lezer, voor deze VIA
zijn we op zoek naar lokaal
(verenigings)nieuws, tips en
informatie. U kunt ons uw
tekst met foto’s mailen:
noordmidden@
delimburger.nl
(t.a.v. VIA, vermeld dit duidelijk).
Stuur uw materiaal op tijd in;
bij tijdsgebonden activiteiten
liefst 2 weken vooraf.
We zien uw kopij met
belangstelling tegemoet.
Dank!
Redactie
De Limburger