woensdag 30. 03. 2022 3
BERINGE
Kaartverkoop nieuwe
Beringse Revue gestart
Uw
DE HALTE
COLUMN
VENLO
Kinderconcert Bennie
van Gister in Grenswerk
hoortoestel
tot 30 april
€ 0,-
*
Venlo, Wieënpassage 37
Hoe dat kan?
We vergoeden
tot 30 april 2022
de kosten die uw zorgverzekeraar
niet vergoedt.
M.u.v. uw eigen risico en
kosten voor oplaadbaar.
*Bekijk de voorwaarden op onze website:
www.vanboxtelhoorwinkels.nl
of bel 088 – 52 52 052
Louis en Hetty van der Burgt waren het liefst nog
tien jaar doorgegaan. FOTO DEDRIENOTENBOOMEN
BLERICK
Hetty en Louis zorgen voor
heel gezin met dementie
Nu met
€300,-
startbonus!
Lekker in beweging Ideaal te combineren
Verdien bij als krantenbezorger
in America!
Direct aan de slag
Meld je aan op bezorgdekrant.nl
Het Venlose poppodium Grenswerk
opent de Kindermuziekweek
maandag met een gratis rockconcert
van Bennie en de Beuzelband.
Bennie van Gister, bekend van het
YouTubekanaal
Beuzeltime, treedt
met zijn band op voor de jeugd van 8
tot 12 jaar. Kinderen mogen meezingen,
stagediven en meedoen aan een
airguitarwedstrijd.
De Kindermuziekweek is een landelijk
initiatief waarbij kinderen op
school maar ook in het theater en op
de muziekschool in aanraking komen
met livemuziek.
De kaartverkoop voor de Beringse
Revue is gestart. De voorstellingen
zijn op 29 en 30 april en 1 mei.
De inmiddels derde revue is getiteld
Femilie en draait om de alledaagse
perikelen van een Beringse familie
met een niet alledaags bedrijf. Het
verhaal en de liedteksten zijn geschreven
door Joke Ghielen uit Panningen,
de regie is in handen van
Mieke Janssen uit Helden.
De Beringse Revue wordt opgevoerd
in gemeenschapshuis De
Wieksjlaag. Kaarten zijn verkrijgbaar
bij café De Nabber in Beringe.
REGIO
DOOR SEF DERKX
Hoeveel ukkepukjes zal hij al de
stuipen op het lijf hebben gejaagd
met zijn gegrom, openklappende
muil, rollende ogen en het draaien
van de kop? Ik stel jullie voor aan
de beer van het Missiemuseum
van Steyl. Joseph, heet hij. Daarover
straks meer. Tot ongeveer
1930 had het beest een onbezorgd
leven diep in de bossen van
Rusland. Op een ongeluksdag liep
hij in een val van een stroper, die
hem doodde. Voortaan wijlen de
beer werd opgezet en kreeg in zijn
binnenste het mechaniek, dat tot
op de dag van vandaag voor de
schrikaanjagende bewegingen
zorgt. Het is 1932 als de beer wordt
gekocht door het Missiemuseum.
Hij kostte zeshonderd Mark. Veel
geld, maar geen weggegooid geld.
In de berenborst was en is nog
steeds een gleufje. Na inworp van
een muntstuk, komt de beer in
beweging. Het bedrag dat het
opgezette dier had gekost, was
binnen twee maanden terugverdiend.
De beer ging in de eerste
jaren van zijn tweede incarnatie
soms op tournee. Hij werd meegenomen
naar tentoonstellingen in
Nederland en Duitsland, waar hij
een succesnummer werd. Slechts
weinigen weten hoe het onbetwiste
pronkstuk van het Missiemuseum
heet. Zijn naam is jammer genoeg
bijna vergeten. Hij was vernoemd
naar Joseph Stalin. De dictator, die
van 1928 tot 1953 regeerde over de
SovjetUnie.
De thuishaven van
Joseph de beer is bijzonder in
museaal Nederland. Na de plechtige
inwijding in 1931 is er slechts
weinig veranderd in het overweldigende
universum van de eerste
museumconservator, broeder
Berchmanns. Het is een surrealistisch
rariteitenkabinet. We zagen
dat de oorspronkelijke kartonnen
tekstbordjes hier en daar zijn
vervangen. Het bordje met de
mededeling dat roken in het
museum verboden is, hangt er
godzijdank nog wel. Alsof anno nu
iemand het in zijn hoofd haalt hier
een sigaret op te steken. De vitrine
met de bloedbevlekte kleding van
de paters Frans Nies en Richard
Henle is eveneens onaangetast
gebleven. Een pak van ons hart. De
religieuzen zijn vermoord tijdens
de Boxeropstand, eind negentiende
eeuw. Zelfs de haarvlecht van
een van hen hangt er nog. Het
allermooist blijft het Insectarium.
Een zaal met duizenden opgezette
vlinders, kevers en sprinkhanen.
Maar ook met schorpioenen en
met spinnen zo groot als een
mensenhand. Confronterend voor
wie lijdt aan arachnofobie oftewel
spinnenangst. Maar de harige
monsters zijn geprepareerd en
doen echt niets meer. Dus wellicht
is een rondgang door het Missiemuseum
voor deze groep bezoekers
therapeutisch. Ga eens kijken
‘op Steyl’ en doe vooral Joseph
onze groeten.
REAGEREN?
redactievenlo@delimburger.nl
Joseph
Het Limburgse stel, afkomstig uit
Landgraaf, staat sinds 2014 aan het
hoofd van een zestienkoppig gezin.
Ze beschouwen de mensen met dementie
die bij hen wonen als hun
huisgenoten. „Dat is waar de Herbergier
voor staat”, zegt Hetty. „De
band die we hierdoor hebben gekregen
met bewoners, hun familie en
ons team is de absolute meerwaarde
van deze zorgformule. En die is
onbetaalbaar. Zoiets kun je niet in
geld of andere cijfers uitdrukken.”
Ze hebben hun zorghuis, een gerenoveerde
carréboerderij aan de
rand van de wijk Klingerberg, van
de grond af opgebouwd. Hetty gaf er
haar baan als cardiologieverpleegkundige
in het Heerlense ziekenhuis
voor op. „Louis komt uit de financiële
wereld. Voor hem was het
helemaal een sprong in het diepe.
Maar we hebben er geen moment
spijt van gehad. Integendeel. Was
dit maar eerder op ons pad gekomen,
hebben we al vaak tegen elkaar
gezegd. Dit is waarom ik ooit in
de zorg ben begonnen. Ik wil dit
werk alleen doen als het kan op een
manier waar ik zelf achter sta. Zonder
beknot te worden door managers
of een overdaad aan regels.”
Tijd nemen
Het ideaalbeeld dat beiden voor
ogen hadden, werd bij de Herbergier
werkelijkheid. „Het lukt ons
nog elke dag om bewoners alle aandacht
te geven die ze nodig hebben.
We nemen daar de tijd voor. Onze
medewerkers zijn ’s morgens soms
wel een uur bezig met iemand douchen
en aankleden. Dat mag en kan
ook.” Het streven is om bewoners
ondanks hun aandoening een zo gewoon
mogelijk leven te laten leiden.
„Da’s een kwestie van anders denken,
anders omgaan met dementie.
In verpleeghuizen wordt risicobeperking
met hoofdletters geschreven.
Hier mogen bewoners gerust
met hun handen in de keukenla. Als
iemand een mes wil pakken om een
appeltje te schillen, waarom niet?
Ze mogen ook naar buiten toe. Als
we boodschappen gaan doen, nemen
we altijd wel iemand mee.”
De Herbergier is een franchiseonderneming.
Hetty en Louis zijn eigen
baas. „We doen met ons team alles
zelf. Koken, wassen, poetsen,
noem maar op. Daardoor kunnen
we extra geld aan personeel besteden.”
Dat ze met hun cliënten – een
woord dat Hetty niet graag gebruikt
– onder één dak wonen, heeft geen
van beiden ooit als een nadeel ervaren.
„We hebben een eigen entree en
tuin. En de tussendeur die ons
woongedeelte met de rest van het
pand verbindt, gaat weliswaar nooit
op slot, maar wel dicht. Louis en ik
hebben heus wel tijd voor onszelf.”
Het liefst waren ze nog tien jaar
doorgegaan, maar leeftijd en gezondheidsproblemen
beginnen hun
tol te eisen. „Zorgondernemerschap
laat geen ruimte voor concessies,
dat doe je voor de volle honderd
procent. Louis is 67 en gaat van zijn
pensioen genieten. Zelf voel ik me
daar met mijn 60 jaar nog te jong
voor. Ik heb nog wel trek in een nieuwe
uitdaging.”
Het echtpaar zoekt een koppel ‘met net zo’n
groot zorghart’ om de Herbergier aan over te
dragen. Wie zestien mensen met dementie
een warm thuis wil bieden, mag zich bij hen
melden.
Hetty en Louis van der Burgt
verlaten voor de tweede keer in
acht jaar tijd huis en haard voor
een nieuwe toekomst. Zo voelt het
afscheid van de Herbergier in
Blerick voor de zorgondernemers.
DOOR MARCEL VAN LIER
VENLO
Onthulling muurgedicht
en poëziewandeling
Wethouder Marij Pollux onthult
vrijdag 1 april het gedicht van K.
Schippers in de Venlose Klaasstraat.
Na een geslaagde crowdfunding
door stichting Venlopoëziet,
waarbij letters ter adoptie werden
aangeboden, is het gedicht aangebracht
op een uitstekende gevel aan
het begin van de straat.
Nu de veertiende gedichtenplek een
feit is, willen Venlopoëziet en Venlo
Partners muurpoëzie nog meer in
de etalage gaan zetten. Er is een
website en een poëzieroute met QRcodes
in ontwikkeling.
Na de onthulling (15.30 uur) start een wandeling
langs muurpoëzie in de binnenstad.