Woensdag 12. 04. 2023 3
Voorzitter Johan Derrez, Esther Storken-Plitscher en Har Tegelaers (vlnr). Foto Marc Ploum
Susteren
NOAV zoekt oud-clubleden:
‘Dames hebben andere naam’
Het is één van de oudste handbalverenigingen
Woning leegmaken?
Het leegmaken van een woning is een zware klus. Vooral als het gaat
om de woning van een dierbare, dan is het niet alleen lichamelijk zwaar,
maar het is ook zeer emotionele opgave
Allbo is een betrouwbaar en
professioneel bedrijf, dat u heel
wat zorgen uit handen neemt;
u geeft aan welke spullen uw
familie en uzelf graag wilt
behouden, u haalt deze uit de
woning of laat ze door Allbo op
locatie bezorgen.
De rest doet Allbo; wij halen
alles uit de woning zoals u dat
aangeeft; meubels, huisraad,
vloerbedekking, gordijnen, enz. We maken alle ruimtes
helemaal leeg; schuren, garages, zolders, kelders
en tuinen, precies volgens uw wensen of die van de
woningvereniging.
We dichten de spijkergaten in de muren en verrichten
kleine herstelwerkzaamheden.
Staan er nog waardevolle spullen in de woning? Daar
geven wij uiteraard een vergoeding
voor.
Allbo heeft alles in eigen hand;
vader en zoon doen alles zelf,
op deze manier gebeurt alles
discreet! We hebben eigen containers
en verhuiswagens, geen
wachttijden en kostenbesparend!
Afval wordt eigenhandig
gesorteerd en milieubewust
afgevoerd.
Oetgesjtreke
Column
‘Bij onraad: wegwezen!’
Hebben wij uw interesse gewekt? Neem dan gerust
(vrijblijvend) contact met ons op voor meer info of een
intake: 0657547749 of via info@allbo.nl.
U kunt ook een bezoek brengen aan onze website:
www.allbo.nl. 0475-311639
in Roerm ond en Venlo
AUTOSLEUTELS.SHOP
helder
over
wat een
uitvaart
kost
Arno Cleiren
U bent altijd welkom voor
een open gesprek.
Bel 046 - 451 35 72 of ga
naar monuta.nl/sittard.
Paul Heffels
Sinds Pasen heb ik er weer een
nieuwe passie bij, al hebben mijn
huisgenoten het waarschijnlijk
meer ervaren als een lijdensweg. Ik
besteedde namelijk mijn hele
eerste paasmiddag aan het volgen
van Parijs-Roubaix, de Hel van het
Noorden. Wat heb ik genoten: van
de koers, van de hoofdrolspelers
en van het publiek. Even overwoog
ik mijn nummer-één-sport voetbal
een trapje lager te zetten. Even,
want liefde van ruim 50 jaar zet je
niet zo maar aan de kant. Ondanks
het spel, de hoofdrolspelers en het
publiek.
In mijn eerste competitiewedstrijd
ooit- uit bij Obbicht D2- werden
van achter het doel verwoede
pogingen gedaan mij als keeper af
te leiden. Gelet op de 4-1 uitslag is
dat waarschijnlijk gelukt. Tegenwoordig
blijft het niet meer bij een
treiterig “och, die keeper kan niks”,
maar worden bommen, aanstekers,
dure plastic bekers bier en
een scala van vermoede beroepen
van de spelersmoeders het veld op
geslingerd en krijg je het idee dat
een wedstrijd bezoeken geen
familie-uitje is, maar meer een
partij-congres van het Forum voor
Democratie, geen sportieve
krachtmeting, maar een veldslag.
Ik had er moeite mee deze week
me te verdedigen tegen de aantijgingen
van niet-voetbalkijkers dat
het toch wel gestoord is zoals
liefhebbers zich gedragen in het
stadion. De conclusie dat het dan
maar afgeschaft moet worden,
vind ik dan weer erg overtrokken.
Maar terug naar mijn opening:
wat heb ik genoten van die bikkels
in Parijs-Roubaix. Maar liefst 256
kilometer op een smal zadel over
hobbelige wegen rijden. Vijf en een
half uur aan een stuk, zonder
hulpmotor, zonder theepauze. Ik
zie het die verwende voetballers
nog niet doen. Die kreunen al als er
twee keer in de week 90 minuten
gevoetbald moet worden, waarvan
ze ook nog eens de helft stil staan
omdat er weer iemand kronkelend
over het gras rolt na een duwtje.
Nee, wielrenners kletteren met 40
km/u tegen de kasseien, vegen het
stof van hun gescheurde koersbroek,
trekkenbenen een beetje,
zetten hun zadel weer recht en
stappen op, op weg naar Roubaix.
Over een paadje van amper
anderhalve fiets breed, tussen
hordes schreeuwende en juichende
supporters, die elkaar niet te lijf
gaan maar na het passeren van de
renners samen een pintje vatten.
Zonder hekken, zonder grachten
en vrijwel zonder in fluor jas
gestoken stewards.
Het is dat ik een seizoenskaart heb
van ons voetbalclubje voor een
beschaafde plek op de tribune,
anders stond ik zondag misschien
wel langs de weg bij de Amstel
Gold Race.
Redactiesittard@delimburger.
nl
Passie
REGIO
Het is 4 oktober 1948 als het damesteam
van Nooit Ophouden Altijd
Voorwaarts (NOAV) het veld opstapt
voor de eerste wedstrijd uit de
clubhistorie. Toen nog op de Hommelheide
waar nu de Susterse Boys
voetballen. Op een groot veld, in de
openlucht, elf tegen elf. „Het is niet
meer te vergelijken met het handbal
van nu. De ballen moesten ook in de
grote voetbalgoals”, vertelt Mariet
Hoedemakers-Tegelaers, één van
de clubiconen. Ze was 51 jaar lid,
waarvan 27 jaar jeugdtrainster en
speelde in het team dat in 1985 naar
de hoogste klasse promoveerde.
Ook een speelster van dat team: Esther
Storken-Plitscher. Ze werd na
haar actieve carrière trainer bij
NOAV. Dat doet ze al 38 jaar, al trainde
ze tussendoor nog de dames van
Sittardia. „Het spel is sneller, technischer
en offensiever geworden
ten opzichte van vroeger. En daardoor
ook attractiever.” Een echte
vrouwensport ook, zeker in de beginjaren.
„Vroeger was de verhouding:
3 meidenteams, 1 jongensteam.
Nu is dat 3-2. Jongens gaan op
jonge leeftijd sneller op voetbal.”
Het eerste mannenteam van NOAV
speelt pas in 1968, twintig jaar later,
de eerste wedstrijden. „Indoor, 7 tegen
7 zoals we dat nu kennen, in de
oude garage van Kelleners tussen
de olievlekken. De lijnen waren van
zaagsel, die moesten we na de wedstrijd
opruimen”, vertelt Har Tegelaers.
Hij is inmiddels erelid van
NOAV, was 46 jaar lid en daarnaast
ook 40 jaar scheids en 35 jaar bestuurslid.
„Pas in 1976 betrokken we
de Reinoudhal waar we nu spelen.”
Hoogtijdagen waren de jaren 80,
met in 1985 de Nederlandse titel bij
zowel de heren als de dames.
Destijds had de vereniging 240 leden.
„Nu hebben we er nog altijd
200. Eigenlijk leeft het nu meer dan
toen. Bij thuiswedstrijden van het
eerste komt tussen de 250 en 300
man publiek”, weet huidig voorzitter
Johan Derrez. Leden blijven de
club trouw. Waar vader en moeder
handbalden, en de kinderen nu ook.
„En in mijn geval ook de kleinkinderen”,
vult Mariet aan.
In mei staat een feestweekend gepland
met op 26 mei een receptie in
D’n Harmoniezaal en een dag later
de reünie. „Die wordt gehouden in
de schuur van één van onze leden
aan de Hommelweg die wordt omgeturnd
tot feestzaal. Het gaat druk
worden, maar toch zijn we nog op
zoek naar oud-leden. Vooral de dames
van vroeger, ze hebben nu allemaal
een andere achternaam. Het
zou zonde zijn als zij er niet bij zijn.”
Oud-lid van NOAV? Aanmelden kan via:
75jaar.noav.nl.
van Limburg, NOAV
uit Susteren. In mei wordt het
75-jarig jubileum gevierd, onder
andere met een reünie. Het is nog
zoeken naar een aantal oud-leden.
Door Paul Dolhain
Elke dag lokaal nieuws!
Wil jij het laatste nieuws uit
jouw regio elke dag in je mailbox
ontvangen? Meld je dan aan
voor onze lokale nieuwsbrief op:
» delimburger.nl/nieuwsbrief
» Vervolg van de voorpagina.
Booij heeft een vogelkooitje bij zich.
„Waarom was dat?” Jessey:„Bij mijngas
ging het vogeltje dood.” De klas
richt vervolgens een spervuur van
vragen aan de oud-koempels over de
gevaren. Paulissen herinnert
zich:„Het was soms murwen en kruipen,
met volle bepakking, naar de kolen.”
In het begin waren er nog geen
stofmaskers. Booij. „Mijnwerkers
kregen stoflongen van het gruis.”
Paulissen: „Toen die maskers er waren,
zagen de filters zwart aan het
eind van de dag.” Romé is er niet geruster
op geworden. „Wat als de mijn
dreigde in te storten?” Booij: „Als
stut-stammetjes begonnen te kraken,
of als de stenen poeder afgaven,
dan wist je: maken dat je wegkomt.”
Er valt ook leuks te vertellen over het
mijnwerkersleven. Booij vertelt over
muizen die verborgen zaten in het
stro voor de paarden die ondergronds
de kolenwagentjes trokken.
„Soms kropen ze in je broek omhoog.”
Grote hilariteit in de klas.
einighausen