Dag van de verpleging 12 mei 2022 7
Peter helemaal thuis in zorg
Peter Nienhuis had nooit gedacht dat hij
het in zich had. “Ik was geen ideale leerling,
maar ik ben nu wel de ideale zorgmedewerker!”
Hij schiet in de lach, humor is een
belangrijk instrument bij de zorg voor zijn
cliënten. “Zoek je een uitdagende job?
Kom werken in de revalidatie!”
Als verzorgende IG (Individuele
Gezondheidszorg) werkt Peter
nu drie jaar bij Cicero Zorghuis,
nadat hij vijftien jaar in de dementiezorg
werkte. “Het was
hoog tijd voor wat anders. In de
revalidatie is elke dag anders.
Ik hou van de hectiek rondom
opnames en familiegesprekken.
Zorgtechnisch vind ik de meer
complexe casussen interessant.
Iemand verblijft hier vanwege
een gebroken heup of nieuwe
knie, maar kan daarnaast onderliggende
ziektebeelden hebben
als diabetes of een hartziekte.”
Van ettertje naar
verzorgende IG
Voordat de nu 39-jarige ‘broeder’
zoals hij door de ouderen
nog vaak wordt genoemd, zijn
draai vond in de zorg hadden
zijn ouders heel wat met hem te
stellen. “Ik was best een ettertje!
Ik wist totaal niet wat ik wilde.
Had geen diploma’s. Mijn moeder
regelde een baantje voor
me als zorghulp bij zorgcentrum
Aan de Bleek in Schinveld.
Tegen mijn verwachting in vond
ik het leuk. Het werken met
ouderen voelde heel natuurlijk.
Langzaamaan groeide mijn interesse
voor een baan in de zorg.”
Peter greep de mogelijkheden
aan om opleidingen tot helpende
en vervolgens verzorgende
IG te volgen. Via de Kruisberg in
Brunssum kwam de sportieve
teamplayer uiteindelijk terecht
bij zorgcentrum Emmastaete,
waar hij tien jaar lang werkte
met mensen in diverse stadia
van dementie. “De verhalen die
ze vertellen over de oorlog of
de verschillen in de opvoeding
tussen toen en nu. Fascinerend.
Ik keek ook graag oude foto’s
met hen.” Was daar tijd voor? “Eigenlijk
niet, maar ik off erde mijn
pauze graag daarvoor op!”
Nieuwe zorgwereld
Mensenwerk. Dat is het helemaal
voor Peter. “Ik ga nooit op
tijd naar huis. Als iemand tegen
het einde van mijn dienst nog
met een vraag komt, blijf ik. Zo
ben ik en zo blijf ik.” Vijftien jaar
in de dementie eiste echter
zijn tol. “Het zoog me fysiek en
geestelijk leeg. Het plezier was
weg. De dagen regen zich aaneen
en leken allemaal hetzelfde.
Voor mij een teken dat ik hier
klaar was. Je moet altijd eerlijk
naar jezelf blijven en eerlijk naar
je cliënten!” Peter solliciteert intern
bij Cicero Zorghuis en komt
in een geheel nieuwe zorgwereld
terecht. “Ik werk nu voor de
revalidatie en herstelzorg en doe
daarnaast een stukje palliatieve
zorg. In de afgelopen drie jaar
leerde ik op medisch gebied
heel veel bij. Het was ook een
hele omschakeling. Cliënten hier
moeten juist zoveel mogelijk zélf
doen. In het begin jeukten mijn
handen om het over te nemen!”
Peter lacht: “Het geduld en mijn
ervaring vanuit de dementie
komen me nu goed van pas.”
Het structurele personeelstekort
en de nasleep van de pandemie
maken dat de werkdruk hoog
is. “Het schip vaart echter door,
ook met minder personeel. Je
rent je kapot en pauzes schieten
er regelmatig bij in. Ja, vroeger
liet ik die ook wel eens schieten,
maar dat was mijn eigen keuze.”
Peter betreurt de huidige trend
van doorleren, waardoor steeds
minder handjes in de uitvoerende
zorg terecht komen. “Terwijl
je juist in die fysieke zorg zoveel
moois kunt doen voor een ander.
Voor de mensen die ons land
hebben opgebouwd na de oorlog.
Loop eens een dagje met
me mee, dan ervaar je hoeveel
dankbaarheid je terugkrijgt. Van
de cliënt, maar ook van de familie.
Zeker als je het hebt over
stervensbegeleiding.”
Tekst: Katja Waltmans
Beeld: Arnaud Nilwik
“Loop eens een dagje met
me mee, dan ervaar je
hoeveel dankbaarheid je
terugkrijgt”
Peter Nienhuis