woensdag 19. 05. 2021 REGIO 3
WULLEM
COLUMN
HORST/SEVENUM
Priesterwijding diaken
Danny Horsch online
HORST
Bibliotheek op zoek naar
figuranten voor promo
Bij ons ontvangt u de beste prijs
Te koop gevraagd
alle merken loop, sloop,
schade auto’s
Contante betaling met vrijwaringsbewijs
rdW erkend demontage bedrijf
al 60 jaar een begrip in venlo!
Tevens verkoop gebruikte onderdelen
autorecycling
Heijnen-moTors
Kaldenkerkerweg 485
Venlo
Tel. 077-3516593
mobiel: 06-53308225 / 06-53308226
www.heijnenmotors.nl
webshop: www.heijnencarparts.nl
AMERICA
Boer Jan vond de liefde
tussen de aardappelen
zomer collectie 2021
Killaars mode op de Ruiver
heeft de zomercollectie
damesmode klaar hangen
voor u.
Loop vrijblijvend binnen en laat u op de hoogte
brengen van de laatste nieuwe trends met de vele
frisse kleuren en combinatiemogelijkheden.
Let ook op onze website.
www.killaarsmode.nl
Sloopauto’s
Gevraagd
Wij zoeken:
Defecte auto’s,
Schadeauto’s, Sloopautos
Afgekeurde auto’s.
Bij ons direct:
Vrijwaring, Contant geld
Service.
Bel Néke Janssen 06-15241810
of 06-29422540
Wij geven gegarandeerd
de hoogste prijs voor
uw sloopauto.
Zelfde dag nog opgehaald.
Diaken Danny Horsch van de parochiefederaties
Maasdorpen en
HorstSevenum
wordt zaterdag 29
mei tot priester gewijd.
Horsch, afkomstig uit Landgraaf,
blijft als kapelaan verbonden aan
het dekenaat Horst. Begin vorig
jaar werd hij in zijn geboorteplaats,
nog uitgeroepen tot prins carnaval
van wijkvereniging CV Bacchus.
De priesterwijding is vanaf 10.30
uur via www.deltalimburg.nl te
zien. Daags erna zal Danny Horsch
zijn eerste mis opdragen in de Petrus
en Pauluskerk in Schaesberg.
De bibliotheek van Horst aan de
Maas vraagt inwoners om als figurant
mee te werken aan een promofilm
voor de onlangs geopende vestiging
in het nieuwe Gasthoês.
De opnames worden op dinsdag 1
juni gemaakt en starten om 9.00
uur. Mensen van alle leeftijden kunnen
zich aanmelden. Voor kinderen
jonger dan vijftien jaar dienen de
ouders of voogd toestemming te geven
om deel te mogen nemen.
Opgave is mogelijk op de website van de bieb
of met deze link: https://t.co/GSd1lY1dry.
DOOR WIM MOORMAN
Op één avond vier flessen wijn
leegdrinken. Voorkruipen in de
supermarkt. In een volle treincoupé
een stinkscheet laten. Onder
een schuilnaam op Facebook je
onderbuurman de waarheid
zeggen. In de bioscoop de hele
film met snoeppapiertjes zitten
ritselen. Iemand de hele tijd
ongegeneerd aan zitten staren.
Allemaal geen dingen waarvoor
een politieagent een bekeuring zal
uitdelen of waarvoor je in de
gevangenis zult belanden. Allemaal
mag het. Maar het móet
niet. Op één avond vier flessen
wijn leegdrinken is onverstandig
en ongezond. Voorkruipen in de
supermarkt is asociaal. In een
volle treincoupé een stinkscheet
laten is onfatsoenlijk. Onder een
schuilnaam op Facebook je
buurman de waarheid zeggen is
laf. In de bioscoop de hele film
met snoeppapiertjes zitten
ritselen is irritant. Iemand de hele
tijd ongegeneerd aan zitten staren
is ongemakkelijk.
Als wethouder die veel grond
bezit een voor jou voordelige
gronddeal sluiten met een vriendje
bij het waterschap. Als waterschapsbestuurder
een gronddeal
sluiten met een bevriend wethouder
die veel grond bezit. Als lid
van de gemeenteraad een partner
hebben die arbeidsmigranten
huisvest en gewoon meestemmen
als het gaat over de vaststelling
van regels voor de huisvesting
van arbeidsmigranten. Bij gemeenteraadsverkiezingen
niet
voldoende stemmen behalen voor
een zetel, alsnog in de gemeenteraad
belanden doordat een
partijgenoot tussentijds vertrekt
en na een paar maanden uit de
partij stappen en je raadszetel
gewoon blijven bezetten.
Allemaal geen dingen waarvoor
een politieagent een bekeuring zal
uitdelen of waarvoor je in de
gevangenis zult belanden. Allemaal
mag het. Maar het móet
niet. En toch deden Jan Loonen,
Ger Driessen, Yvonne Douven en
Imke Emons het. Dat irriteert me.
Mateloos. Omdat ik het onverstandig,
ongezond, onfatsoenlijk
vind.
Maar het irriteert me niet alleen,
het fascineert en intrigeert me
misschien nog wel meer. Hoe kan
het dat ik val over iets dat Jan,
Ger, Yvonne en Imke blijkbaar de
normaalste zaak van de wereld
vinden? In mijn ogen dienen
mensen in een openbare functie
alleen al de schijn van belangenverstrengeling
en het najagen van
eigen belangen te voorkomen.
Vinden Jan, Ger, Yvonne en Imke
dat niet? Waarom dan niet?
Vinden zij dat ook? Waarom
handelen ze er dan niet naar?
REAGEREN?
redactievenray@delimburger.nl
Integriteit
De titel zou de lezer op het verkeerde
been kunnen zetten. Maar Liefde
achter de erpelkeul is geen plattelandsromannetje.
Een literair
meesterwerk evenmin. Kroniek van
een boerengezin uit de Peel zou een
passende ondertitel zijn. Want het
verhaal van Jan Madou is in veel opzichten
exemplarisch. Toch was dat
niet de enige reden waarom Piet
Snijders zijn levensgeschiedenis
optekende. „Het sprak me aan. Zo
herkenbaar en toch ook bijzonder.”
De woning van de gepensioneerde
melkveehouder is zoals hij zelf, sober
en eenvoudig. Maar als de muren
konden spreken, zouden ze lachen
en huilen tegelijk. Net als Jan,
wanneer hij praat over zijn overleden
vrouw Netje. Hij mist zijn medje
elke dag. Het boek is aan haar opgedragen.
Zijn grote liefde. Tijdens
het aardappelen sorteren sloeg de
vonk over, bij een erpelkeul in Waalre.
Niet de meest romantische plek
op een boerderij om verliefd te worden.
Hij was 17, zij pas 15. Van vrijerij
kon geen sprake zijn. Jan keerde terug
naar Heusden, zijn geboorteplaats,
maar ze hielden contact.
„Twee keer per jaar zocht ik haar op,
met de fiets. Ik liet haar vrij en zij
mij, maar we bleven elkaar trouw.”
Emigreren
Na vier jaar werd het serieus. Dankzij
de toegeeflijkheid van Netje, die
altijd had geroepen nooit met een
boer te willen trouwen. En dat was
nu net waar Jan als kind al van
droomde, vanaf de eerste keer dat
vader Sjaak hem op de romkaar mee
nam om melkbussen op te halen in
de Brabantse Peel.
Ze cijferde zichzelf opnieuw weg
toen de kans zich voordeed om de
boerderij van Jans opa in het Limburgse
Meterik over te nemen. „Het
was voor haar alsof we naar het buitenland
emigreerden. Ze verstond
niks van het dialect.” Netje overwon
de taalbarrière en nam ook voor lief
dat ze het huis moesten delen met
de nog thuiswonende oom Sef; dat
was part of the deal.
Als Jan praat over zijn vrouw, die in
2018 overleed, straalt zijn gezicht.
Het zijn fijne herinneringen. „Ze
was een betere boerin dan ik boer
was.” Na de verhuizing naar America
kwamen er kinderen. Netje
schonk hem drie zonen. Drie opvolgers,
dacht Jan. Maar ze stelden
hun vader zwaar teleur door voor
een andere toekomst te kiezen. En
dat zit diep. De glimlach maakt
plaats voor een grimas. „Ik had nota
bene de boerderij aan de overkant
gekocht. Alles hebben we voor ze gedaan.
Maar je kunt het niet dwingen.
Dat lukt alleen als je er andere
oren aanzet, zei Netje. Want met deze
gaan ze echt niet naar je luisteren.”
Pools
Het doet hem na ruim 25 jaar nog
altijd zichtbaar verdriet. De wond is
nooit geheeld, hoe veel hij ook van
zijn jongens houdt. De oudste, Jos,
woont nu tegenover hem en teelt
blauwe bessen op de plek waar zijn
broer Stefan een varkensbedrijf
startte, maar na vijf jaar de stekker
eruit trok. Hij zit nu als zzp’er op de
vrachtwagen. Peter, de benjamin,
werkt nog in de tuinbouw. Opvallend
is dat ze alle drie met een Poolse
vrouw zijn getrouwd. Net als pa
vonden zij de liefde op het platteland.
Alleen zag de Peel er toen heel
anders uit….
Jan en Netje stopten in 2005 en deden
alle koeien, zo’n zestig stuks,
van de hand. Ook dat deed pijn, en
nog. „Boer blijf je je hele leven. Dat
ben je met heel je hart.” Ondanks
het gemis van Netje komt hij de dag
goed door. Het boek is in feite één
lang dankwoord aan haar. „Da’ medje
is altijd zo trouw en eerlijk geweest
en we hebben samen zoveel
meegemaakt. Dat moest ik opschrijven.
Want als ik dood ben, is ’t
gelijk weg.” Is het niet eigenlijk toch
een Peelroman?
Liefde achter de Erpelkeul is voor 19,95
euro te bestellen via pjasnijders@online.nl.
Het levensverhaal van boer Jan
Madou (84) uit America is er een
uit duizenden. Oudjournalist
Piet
Snijders vond het toch een biografie
waard. Juist omdat het gaat
over ‘enne gewone mens’ die een
sober bestaan leidde waar hij wel
een boek over vol kon vertellen.
DOOR MARCEL VAN LIER
Het verhaal van Jan Madou is
dat van veel boeren in de Peel.
FOTO LÉ GIESEN