Woensdag 24. 05. 2023 5
Na drie missies naar Afghanistan zoekt
Yvonne het avontuur nu meer in de buurt
patrouilles ben ik weleens beschoten.
Pas als je weer thuis bent besef
je echt hoe abnormaal dat is.’’
De laatste tien jaar in militaire
dienst waren relatief rustig. Na het
halen van haar rijbewijs voor de
trekker-oplegger werkte Besouw
twee jaar als vrachtwagenchauffeur
vanuit vliegbasis Eindhoven,
waarna ze weer terug naar Weert
ging om daar de onderofficiersopleiding
te gaan volgen. ,,De rang van
sergeant was nodig om in Hilversum
de opleiding tot verpleegkundige
te kunnen doen. Nadat ik dit in
2015 had afgerond – het duurde wat
langer omdat ik een zoon en een
dochter had gekregen (in Hilversum
ontmoette ze haar huidige
partner, red.) –, kon ik als militair
verpleegkundige aan de slag op de
kazerne in Oirschot.’’
In 2019 kwam er een einde aan haar
carrière in het leger. „Ik vond dat ik
wel genoeg had gezien en meegemaakt
bij de landmacht. Maar de
hoofdreden was dat ik er als moeder
niet aan moest denken om een half
jaar weg te zijn bij de kinderen.’’
Baby’s en honderdjarigen
Het verlangen naar avontuur verdween
niet. Op 1 november 2019, letterlijk
een dag nadat ze haar baret
had ingeleverd, startte Besouw als
ambulancechauffeur in de regio
Noord-Limburg. In zeven maanden
voltooide ze de opleiding en sindsdien
zit ze 36 uur per week met een
variërend dienstrooster achter het
stuur, afwisselend voor de posten in
Venray en Bergen en haar hoofdstandplaats
in Horst. ,,Ik geniet er
echt van. Het is heel divers. Je hebt
rustige dagen met maar één of twee
ritten en er zijn dagen waarop je
maar blijft rijden. Met meldingen
over baby’s en honderdjarigen en alles
wat ertussenin zit, op straat en
bij mensen thuis. Soms blijkt het
mee te vallen, soms ook niet.’’
Yvonne Besouw zit uitstekend op
haar plek, zegt ze. ,,Het is een leuk
team en ik kan me niet voorstellen
dat dit werk gaat vervelen. Ik voel
nog regelmatig gezonde spanning.
Wel zou ik in de toekomst misschien
willen doorgroeien in de rol van verpleegkundige,
maar nu nog niet.’’ De
moeder in haar komt weer naar boven:
,,Een beetje rust voor het thuisfront
kan geen kwaad.’’
de ommezwaai
Door sven poels
Na achttien jaar in de landmacht te
hebben gezeten en in die periode
drie keer op uitzending te zijn
geweest naar Afghanistan, koos
Yvonne Besouw (42) uit Grubbenvorst
voor een beroep dichter bij
huis. De gezonde spanning bleef
echter aanwezig: als ambulancechauffeur
belandt ze nu in de
meest uiteenlopende noodsituaties.
,,Ik kan me niet voorstellen
dat dit werk ooit gaat vervelen.’’
Na de middelbare school wist Yvonne
Besouw niet meteen wat ze wilde
in het leven. Na een bezoek aan de
Banenwinkel in Roermond schreef
ze zich in voor een keuring bij de
landmacht. „Min of meer voor de
grap, ik wilde kijken hoe ver ik zou
komen’’, lacht ze. ,,Ik was niet super
sportief, maar had thuis wel altijd
veel op het land gewerkt. Mijn ouders
hebben een tuindersbedrijf en
ik hielp met van alles mee, waardoor
ik behoorlijk wat kracht had.’’ Dat
blijkt, want ze slaagde voor de
sporttest en psychische keuring en
kon zodoende gaan werken bij het
leger. ,,Ik dacht: ‘waarom niet?’ Het
leek me ruig en ik hou wel van avontuur.’’
Afghanistan
Vanaf 2001 was Besouw achttien
jaar beroepsmilitair. In die periode
maakte ze veel mee. Van 2002 tot
2008 was ze gestationeerd in Havelte,
een dorpje bij het Drentse Meppel.
Bij de pantserinfanterie-eenheid
werkte ze zich op van soldaat
tot korporaal eersteklas. ,,Dit is de
mooiste en ook meest intensieve tijd
geweest’’, blikt ze terug op haar beginjaren
in de krijgsmacht. ,,In
2004, 2006 en 2007/2008 ben ik op
uitzending geweest in Afghanistan.
Eerst ging ik als chauffeur van de
gepantserde ambulance mee met
patrouilles ter ondersteuning van
de jongens in gevechtsfunctie, daarna
als voertuigcommandant. Helaas
heb ik ook mindere dingen meegemaakt,
vooral tijdens de laatste
uitzendingen. Collega’s van mijn peloton
zijn bij gevechten omgekomen
en als we te voet mee moesten met
Yvonne Besouw was
achttien jaar beroepsmilitair
(foto beneden) en rijdt
nu op de ambulance.
Foto's lé giesen/eigen foto
TIP ONS
Beste lezer, voor deze VIA
zijn we op zoek naar lokaal
(verenigings)nieuws, tips en
informatie. U kunt ons uw
tekst met foto’s mailen:
noord-midden@delimburger.nl
(t.a.v. VIA, vermeld dit duidelijk).
Stuur uw materiaal op tijd in;
bij tijdsgebonden activiteiten
liefst 2 weken vooraf.
We zien uw kopij met
belangstelling tegemoet.
Dank!
Redactie
De Limburger
REGIO
noord-limburg
Basisscholen
dingen naar
verkeersplein
Vier basisscholen uit Noord-Limburg
willen graag in aanmerking
komen voor een ANWB Verkeersplein.
Elke provincie krijgt er één,
stemmen kan tot 26 mei.
Op een verkeersplein kunnen kinderen
veilig oefenen en praktijkervaring
opdoen. Onder meer met
oversteken, scherpe bochten nemen
met de fiets, andere verkeersdeelnemers
inhalen en het veilig oprijden
van een rotonde. Daarnaast
wil de ANWB met verkeerspleinen
de kennis van de verkeersregels en
het verkeersinzicht van kinderen
vergroten. Uit een rondvraag onder
scholen die al een ANWB Verkeersplein
hebben, blijkt dat bijna 90 procent
aangeeft dat een verkeersplein
helpt bij het verbeteren van de fietsvaardigheden
en verkeersinzicht.
Bijna 80 procent maakt er dagelijks
gebruik van.
In de provincie Limburg doen 24 basisscholen
mee aan de verkiezing.
De deelnemende scholen in Noord-
Limburg zijn De Groenling in Panningen,
De Zuidstroom in Venlo,
Kom.Mijn in Belfeld en De Ezelsbrug
in Sevenum.
Stemmen kan nog tot vrijdag 26 mei
op de site van de ANWB.
Over kanker gesproken
Fan van Paul de Leeuw ben ik normaal
gesproken niet. Eén ding moet
ik hem echter nageven: hij kan geweldig
omgaan met mensen die om
de een of andere reden ‘anders’ zijn
of een (levensbedreigende) ziekte
hebben. Met veel bewondering heb
ik de afgelopen weken gekeken naar
zijn nieuwe tv-programma Niet
klein te krijgen. De Leeuw volgt daarin
een jaar lang vijf tieners met kinderkanker.
Hij loopt met de kinderen,
hun ouders, broers en zussen
mee en laat zien wat ernstig ziek zijn
met de kinderen en het gezin doet.
Op school, bij hun sportclub, bij
vrienden of op verjaardagsfeestjes.
Maar ook als ze behandelingen
moeten ondergaan in het Prinses
Maxima Centrum voor kinderoncologie.
We krijgen hierdoor een unieke
inkijk in hun leven.
Op hun gemak
Paul de Leeuw, bij wie zo’n zeven
jaar geleden een milde vorm van
blaaskanker werd geconstateerd,
slaagt er, misschien wel mede om
die reden, in een persoonlijke band
op te bouwen met de kinderen en
hun familie. Hij weet ze dusdanig op
hun gemak te stellen, dat ze ontspannen
en zonder terughoudendheid
durven te praten. Het levert
ontroerende beelden op.
Stilvallen en doorgaan
Niet klein te krijgen doet je als kijker
weer eens beseffen dat het leven zomaar
ineens kan stilvallen, maar
dat het tegelijkertijd ook kan doorgaan.
Want de kinderen – en hun familieleden
– laten zien dat er ondanks
alles hoop kan zijn. Misschien
geen hoop op genezing, maar wel
hoop op hernieuwde veerkracht en
acceptatie. Niet klein te krijgen is een
aanrader. Want iedereen krijgt
‘Niet klein te krijgen’
VIA publiceert maandelijks een
door het Toon Hermans Huis
Noord-Limburg verzorgde column
over kanker. Om de aandacht op de
ambulante zorg te vestigen.
Paul de Leeuw in gesprek met een van de tieners die hij volgt in zijn
programma ‘Niet klein te krijgen’. Foto BNN/VARA
Door Paul Seelen
vroeg of laat op de een of andere manier
met kanker te maken.
Hulp nodig bij kanker? De ambulante medewerkers
van het Toon Hermans Huis staan
voor u klaar. U kunt contact opnemen met
Helmy Swinkels (06-11218409) of Teus van
Leeuwen (06-53206175).