Duurzaamheid in Limburg 7
Anita en Jean-Louis Machiels doen er alles aan om hun voetafdruk
op deze planeet zo klein mogelijk te houden. Onder een
dak van zonnepanelen redt het Maastrichtse koppel legkippen.
Maar daar blijft het niet bij.
Tekst: Judith Houben
Beeld: Moniek Wegdam
Het is zondagavond. Aardappelteler
Jean-Louis en Anita
Machiels hebben net gegeten.
Hij aardappelen, groente en een
stuk vlees. Zij een vegan-gerecht.
“Oké, dan laat maar eens
zo’n fi lmpje van Wakker Dier
zien”, zegt hij na het eten. Anita
helpt verschillende dierenrechtenorganisaties
en aarzelt geen
moment. Ze laat hem een video
zien van een kalfje dat door een
smalle gang loopt. Halverwege
probeert het dier om te draaien.
Maar dat lukt niet. De gang is te
smal. Bovendien is er meteen
een man met een stroomstok
om het de goede kant op te dirigeren.
Richting slachtbank.
“Je hoeft voor mij nooit meer
vlees of vis klaar te maken.
Nooit meer”, zegt Jean-Louis
resoluut na afl oop. Dat was
veertien jaar geleden en hij
heeft woord gehouden. “Ik was
toen 48.” Anita besloot dertig jaar
geleden al dat haar dierenliefde
niet meer door de maag gaat
en de laatste tien jaar leven ze
alle twee helemaal veganistisch.
Nou ja, bijna helemaal. Een eitje
van een van hun eigen tachtig
kippen gaat er wel nog in. Die
tachtig kippen (en hanen) zijn
niet de enige dieren in huize
Machiels. Rondom hun woning
net over de grens bij Maastricht,
in Lanaken (België), vangt Anita
voor de stichting Red een Legkip
al jaren duizenden kippen op.
Dieren die anders na ruim een
jaar in de legindustrie geslacht
zouden worden om als soepkip
naar de supermarkt te gaan. Zo
heeft ze al honderden kippen
opgevangen. “Ik zou het liefst
alle kippen willen redden. Wij
zien hier dagelijks die vrachtwagens
vol plofkippen langsrijden.
Afschuwelijk. Laatst viel deze
zelfs uit zo’n vrachtwagen.” Anita
laat een foto van een plofkip
zien met verbrande voetzooltjes.
“Dat komt doordat ze de hele
dag in hun eigen mest zitten.”
Particulieren die graag een
paar kippen in hun tuin houden,
komen regel matig geredde
legkippen bij Anita halen. Verder
hebben vier hangbuikzwijntjes,
twee ezels, vier mishandelde
honden en drie katten hier hun
thuis gevonden. Dat vegan
allesbehalve vies is, blijkt wel
als Anita een grote aardbeientaart
en linzenvlaai op tafel zet.
“Helemaal plantaardig, dus ook
de slagroom en de pudding”,
lacht ze.
Intussen vertelt Jean-Louis dat
de zonnepanelen op hun dak
niet alleen voor elektriciteit zorgen,
maar ook voor warm water.
“Een warmtepomp komt nog en
we hebben twee waterputten
die zorgen voor water in de wc
en wasmachine.” Om tijdens het
douchen zo min mogelijk water
te verspillen, heeft hij een bijzondere
tactiek. “Eerst even de
kraan open om me nat te maken.
Terwijl ik me inzeep, zet ik
de kraan uit. Daarna spoel ik me
opnieuw af. Zo verspil ik minder
water.” Ook vertikt hij het om
met het vliegtuig op vakantie
te gaan. “Veel te vervuilend.
Het is toch belachelijk dat je
voor vijftig of zestig euro al naar
Barcelona kunt vliegen! Als het
even kan, ga ik overal met de
fi ets naartoe.”
Anita: “We hebben verder contact
met mensen die weggegooide
artikelen van winkels
inzamelen.” Jean-Louis knikt.
“Je wil niet weten wat ze allemaal
weggooien. Deodorant,
shampoo, een heel net sinaasappels
omdat er één slechte
tussen zit en gigantische
hoeveel heden vlees. Zo gaat de
planeet naar de fi listijnen. Mijn
moeder zei altijd dat we goed op
de wereld moeten letten.” Anita
en Jean-Louis hopen vurig dat
anderen hun voorbeeld volgen.
Daarom staat op de omheining
van hun voortuin ‘Kip, het meest
mishandelde stukje vlees’.
“Zoveel mogelijk dieren zo snel
mogelijk vetmesten en producten
verspillen, dat blijft niet goed
gaan. Dit jaar zijn we opa en oma
geworden en dan vraag je je nog
meer af: welke wereld laten we
onze kinderen na?”
Tussen zonnepanelen en geredde legkippen
‘Kip, het meest mishandelde stukje vlees’
Anita en Jean-Louis Machiels en hun geredde legkippen.