Woensdag 13. 07. 2022 REGIO 11
Horst
Creëer eigen weg
naar Museum de
Kantfabriek in Horst
Regio
Brons voor Ton van
Eenbergen uit Oostrum
op WK tafelvoetbal
Tafelvoetbalsucces voor Ton van
Eenbergen uit Oostrum op het recente
WK in het Franse Nantes. Bij
de Senioren Classic Dubbel >63 behaalde
hij een bronzen medaille.
Dertig Nederlandse spelers, van
wie verreweg de meesten uit Limburg,
streden van 28 juni tot 3 juli in
Nantes om de medailles. De equipe
nam één gouden en drie bronzen
medailles mee naar huis.
Naast goud voor Mechtilde Wijers
(Roosteren) en Horst Meisters
(Millen) bij de Senioren Mix Dubbel
was er Limburgs brons voor Jo
Franssen (Ubachsberg) en Peter
Vaessen (Stein) bij de Classic Dubbel
>50, voor Frank Kuhtreiber
(Gulpen) bij de Senioren Classic
Dubbel >63 en voor Amber Starren
(Heerlen) in het Dames Enkel.
Noord-Limburg
Politie waarschuwt
voor nepcontroleurs
rookmelders
Rookmelders zijn nog maar net verplicht
of de eerste criminelen spelen
al handig in op de nieuwe regel
door zich voor te doen als nepcontroleurs,
waarschuwt de politie.
„Er wordt niet gecontroleerd op de
plaatsing van brandmelders”,
steekt een politiewoordvoerder van
wal. „Oplichters gebruiken een babbeltruc
om je woning te betreden.
Zij hebben vaak een zelfgemaakte
identiteitskaart bij zich. Terwijl ze
door de woning lopen, nemen zij diverse
waardevolle spullen mee.”
Het advies is daarom: „Laat ze buiten
en sluit de deur. Kijk goed naar
de personen en bel desnoods 112.”
Herinneringen uit mijn kinderjaren (2)
de oudsten waren al in de keuken bezig.
De jongere zussen en mijn broer
Teng waren al in huis en op de stal
aan het spelen en tevens de omgeving
aan het ontdekken. Aldaar
aangekomen had moeder pannenkoeken
gebakken en erwtensoep
gemaakt. Dat was ook voor de voerlui,
als ze aankwamen met hun karrenvrachten.
Dat was zo d’n bruuk.
De paarden werden eerst verzorgd,
waarna de voerlui in de nieuwe keuken
aan tafel gingen. Na een half uur
werden de karren een voor een gelost.
De meeste spullen werden
voorlopig in de schuur opgeslagen.
Enkele uren later gingen de karren
na hartelijke dankzegging via De
Nachtegaal weer richting Lull.
Moeder richtte samen met medewerking
van de oudsten de slaapkamers
in. Rondom het huis was het
nog een kale vlakte. Hier en daar
konden we in de verte een boerderij
zien. Verder was er niets, geen centrum,
geen kerk, geen school, geen
winkel, niets. Toch werd er spoedig
een gebouwtje neergezet, waarin de
verenigingen en de school konden
worden ondergebracht. Ook de
kerk vond daarin onderdak.”
halt gehouden. De uitbater was Leonard
Willems, alias Natske. Het was
een gezellige kroeg, een vroegere
herberg, waar de voerlui graag ánstoke
(aangingen). De stelt werd onder
de kar gezet, de paarden kregen
een emmer water te drinken en
daarna kregen ze de kopzák aan. Dat
was een zak die passend was gemaakt
voor het paard, waaruit hij
haver of ander graan kon eten, terwijl
de voerlui in de herberg wat
dronken. Dit op kosten van de verhuizende
boer. Vader rekende af en
betaalde de waard nog voor iedere
voerman een consumptie voor de
terugreis.
Zere voeten
Enige tijd later werd de tocht naar
de Peel hervat. Traag trok het paard
de zwaar geladen kar over de grindweg
van Venray richting Deurne. De
met ijzeren banden beslagen karwielen
verknisperden het grind.
Achter de laatste kar strompelde ik
achter een koe aan, die ik met een
zwiertske (twijgje) tevergeefs op de
kont sloeg om het dier tot grotere
spoed aan te zetten. De koe en ik
raakten steeds verder achterop. De
voerman van de kar merkte dat en
wachtte op ons. Ik heb zó pien án mien
vuút, huilde ik, ik heb van de kloompe
blaore án allebej mien vuút gekrege en
ik kan bekânt nie mér loeëpe. ‘Dat is
niets gedaan’, zei de voerman, ‘kom
maar op de kar zitten. Ik bind de koe
wel achter de kar vast.’ De vriendelijke
voerman hielp mij op de kar.
Het zware paard ging weer aan de
karklingel hangen en verder ging
het de Peel in. Op de kar gezeten,
kon ik de omgeving goed zien, maar
er was niets te zien dan lucht en heide
met smelen. Af en toe werd ik opgeschrikt
uit mijn gemijmer door
een op de vlucht geslagen groep patrijzen,
die laag over de smelen
scherend wegvluchtte. De grote
karwielen bonkten en schokten
door de in de weg gereden gaten, zodat
ik me soms moest vasthouden
aan het op de kar geladen spul.
Na enkele uren voortsjokken naderden
we de plek waar we zouden
gaan wonen. In de verte zagen we al
enkele nieuw gebouwde boerderijen.
Een daarvan zou ons huis worden.
Moeder was met de sjees en
een paar zussen al vooruitgegaan en
van nul tot nu
Door toon kuijpers
Bertha Kuijpers-Pouwels, geboren
in het Venrayse gehucht Lull,
vertelde aan haar zoon Toon over
de verhuizing naar de Peel in haar
vroege jeugdjaren. Bertha, geboren
op 9 december 1909, trouwde in
1933 met Handrie Kuijpers uit
Castenray. In dat dorp woonde ze
tot haar dood in 2007. Deze week
het tweede deel van haar herinneringen
als 12-jarige.
„Onze verhuizers waren allemaal
boeren uit de omgeving. Reinier
Swinkels, boer Moorrees, Peter
Jeuken (Naeje Pet), Verschuren,
Frans Janssen (Lieter Frenske).
Onze doonste naobere (naaste buren),
bakker Verstegen, Peeters (De
Krint) en Drabbels, hadden geen eigen
vervoer, maar hielpen met laden
en lossen. De buren hadden extra
hoge högsels (zijwandjes) op de
karren bevestigd, zodat men nog
högger kòs laaje. Enkele manden
met kippen en een kar met varkens
had vader al eerder met een geleende
paard met kar naar de Peel gebracht.
Verder werden zakken koren
en aardappelen geladen. Allemaal
goederen die noodzakelijk
waren om in de eerste weken in ons
levensonderhoud te voorzien. Moeder
had nog gauw wat boterhammen
gesmeerd en koffie gezet en in
een tötje (kannetje) gedaan voor onderweg,
zodat de voerluuj wat te
drinken hadden.
Zo gingen de volgestouwde karren
op weg naar onze nieuwe wereld. De
Peel; we waren er nog nooit geweest.
Achter Venray hield de wereld
ummers voor ons op.
Rustig ging de karavaan over de
grindweg, richting Venray. Eerst
door de Grotestraat, de Langstraat
richting Veltum en van daaruit richting
Deurne. Toen we met onze verhuiskaravaan
door Veltum trokken,
was de weg verhard met grind,
waarover de zware karrenwielen
knarsend en knisperend hun weg
richting Peel vonden. In de buurt lag
ook de Kuluut en de boerderij Den
Hoebert. Dat Veltum bestaat niet
meer.
Overal langs de weg stonden mensen
te kijken. Ze wisten dat er weer
een boer was, die naar de Peel trok.
Halverwege bij De Nachtegaal werd
Café De Nachtegaal. Foto archief toon kuijpers
Heeft zij minpuntjes?
„Zij is al zwerver in de opvang terechtgekomen
met chronische
niesziekte. Hierdoor is één oogje
aangetast. Hierdoor heeft ze weliswaar
minder zicht, maar ze heeft
hier geen hinder van.”
Wat voor baas zoeken jullie?
„We zoeken voor haar een baasje
met ervaring met de welbekende
‘snotterkatjes’. Ze heeft chronische
niesziekte, het is dus raadzaam om
je in te lezen en hier goed over na te
denken voordat je haar adopteert.
Marie-Antoinette is een katje met
een medisch rugzakje.”
Gaat jouw hart sneller kloppen van dit dier?
Neem dan contact op met Dierenopvang Op
de Smakterheide, tel. 0478-639062 of via
info@smakterheide.nl.
Dier van de week
Elke week stelt Juanita Janssen
van Dierenopvang Op de Smakterheide
een dier voor dat op zoek is
naar een nieuw thuis. Deze week is
dat Marie-Antoinette. Zij is een
zwart-wit, actief poesje van
ongeveer 8 maanden oud met
handicap.
Wat is haar leukste kenmerk?
„Marie-Antoinette is een ontzettend
ondeugend, actief, ondernemend
dametje. Ze is heel leuk met
kinderen. Ze is speels en jaagt
graag.”
Wat is haar favoriete bezigheid?
„Haar ontgaat niks. Ze is een bewegelijk
katje dat altijd wel met iets bezig
is. Een speelmuisje, een vliegje,
loslopende hondjes, de dweil. Noem
maar op, Marie-Antoinette komt
zeker kijken!”
Museum de Kantfabriek houdt tot en
met vrijdag 30 december de tentoonstelling
‘Langs Geborduurde Wegen’.
Chinese bergvolkeren hebben op hun
traditionele streekdrachten de wegen
geborduurd waar zij vandaan komen.
Het museum vraagt geïnteresseerden
zelf op creatieve wijze ‘wegen te
creëren’. ,,Wil jij meedoen aan de uitdaging
om op jouw eigen manier (borduren,
haken, quilten, tekenen, fotograferen
etc.) een verbeelding van
jouw weg te maken? Je kunt ervoor
kiezen om letterlijk de route naar de
Kantfabriek te verbeelden, maar je
kunt bijvoorbeeld ook verbeelden
wat de Kantfabriek voor je betekent.
Wij laten ons verrassen!’’, zo meldt
het museum. De creaties kunnen
worden gedeeld via expositie@museumdekantfabriek.
nl, Facebook of Instagram.
Daarnaast vraagt het museum
aan deelnemers hun werk
(maximaal A4) in te sturen of af te geven
voor dinsdag 15 november. De inzendingen
worden geëxposeerd in de
maand december. Een jury kiest dan
de drie creatiefste werken voor vermelding
op de website en de winnaar
krijgt een tegoedbon van vijftig voor
de winkel van het museum.