COLUMN
Wat een geluk!
Och wat was ik gelukkig. Gelukkiger dan dit bestond niet. Het was dan ook als een donderslag bij heldere
hemel toen het dertigersdilemma toesloeg, daar op die mooie plek in het zuiden van ons land. Hoe kon ik
me zo vergissen? Mijn besluit stond vast: nooit zou ik me nog een keer zo laten meesleuren door de liefde.
IRMA HUIS IN 'T VELD
Werd op 2 mei 1981 geboren in Sittard. Werkt
als adviseur communicatie. In mei 2020 bracht
ze haar boek: ‘Plusmama ben je niet, dat word
je’ uit en lanceerde het platform plusmama.nl.
Samen met haar man woont ze in Echt-Susteren
en is ze trotse plusmama van twee meiden,
Renske (10) en Robin (8). In 2021 verwacht
ze haar tweede boek uit te kunnen brengen.
Nee, vanaf nu zou ik voor altijd
met beide benen op de grond
blijven staan. Met een nuchtere
houding en een stenen muur
om me heen gemetseld. Jaren gingen
voorbij
en wat voelde ik me gelukkig.
Hier alleen in mijn eigen veilig gecreëerde
omgeving. Niemand die me zou kunnen
raken. Er kwam wel eens iets voorbij, maar
knappe jongen die deze muur kon laten
instorten
en binnendringen. De liefde had
me bedrogen en als ik om me heen keek
zag ik weinig geluk. Verhalen over gebroken
huwelijken, mislukte relaties, laat staan die
over samengestelde gezinnen. Nee, dat ging
mij niet nog een keer gebeuren. Tot op die
ene dag, daar aan de waterkant, ik door mijn
stenen muur keihard geraakt werd in mijn
hart. Ik worstelde er op los met cupido.
Hoe kon hij me dit aandoen? Uiteindelijk
gaf ik me gewonnen en viel als een blok…….
Er was alleen één maar…. Hij was papa
van twee meiden!
Met vallen en opstaan baande ik me
een weg van een gelukkig singlebestaan
naar een gezinsleven met twee kinderen.
Relativerend
en flexibel bewoog ik mee.
Hoe moeilijk kon het zijn? Na een lange
dag, beroofd van mijn energie door de
kinderen was er altijd nog mijn escape.
Daar naar die mooie plek. Zodra ik de
deur openmaakte viel er een last van mijn
schouders. Geen gekrijs
om me heen van
kinderen die krioelden
als mieren op de
meest verschrikkelijke
plek op aarde: de
binnenspeeltuin.
Geen gejengel of gehuil
en geen honderd keer in een uur tijd ‘Irma’
horen. Nee, niks van dat alles, behalve
doodse
stilte. Me, myself and I, op de
bank met een kop thee en een grote
reep chocolade
en niemand die tegen me
zei ‘zou je dat nu wel doen?,’ met een afkeurende
blik gericht op mijn buik.
Het is op die momenten, als de meiden
boven
liggen te slapen en mijn man een
avondje op stap is, dat ik overvallen word
door de stilte om me heen en terugdenk
aan die lang vervlogen tijd. Die tijd alleen
waarvan
ik dacht dat ik gelukkig was.
Inmiddels
weet ik wel beter. Nu heb ik
niet één, maar drie liefdes! Kan het
nog gelukkiger?
“De liefde had
me bedrogen
en als ik om me
heen keek, zag ik
weinig geluk”
Voilà
13
/plusmama.nl