woensdag 13. 10. 2021 REGIO 5
REUVER/NIEUWSTADT
‘Vrouwen tonen, mannen
verbergen hun gevoelens’
Hilda (68) en Pierre (71) Jetten uit
Reuver zijn contactouders bij DagVlinder,
een zelfhulpgroep van en
voor mensen die een kind hebben
verloren. Doel is lotgenoten met elkaar
in contact te brengen. Ouders,
maar ook opa’s en oma’s, broers en
zussen van een overleden kind. Het
echtpaar is ‘ervaringsdeskundig’,
zoals dat heet. Hun oudste dochter
Marlou overleed in 2003 plots aan
een hersenvliesontsteking, 22 jaar
oud. „Ze liep rond de middag nog
met ons naar de huisartsenpost in
Venlo. Een paar uur later was ze
overleden.”
Het is een wond die je samen deelt,
maar nooit heelt. Daar is het echtpaar
na achttien jaar wel achter.
„Rouwen is hard werken, een overlevingsstrijd.
Voor jezelf en voor je
relatie. Ieder doet het op z’n eigen
manier. De kunst is om dat te begrijpen
én accepteren.”
Om de verschillen tussen de rouwende
man en vrouw in kaart te
brengen, raadpleegde Jetten tal van
bronnen. Hij ontdekte hierbij veel
overeenkomsten. „Vrouwen rouwen
vooral binnenshuis. Ze duiken
in het verleden, verzamelen foto’s
en dierbare spullen van de overledene.
Cocoonrouwen
noemen we dat.
Mannen zoeken eerder hulp van
buiten, blijkt uit een Belgisch onderzoek
van Dela. Dat terwijl we in onze
gespreksgroepen juist meer vrouwen
zien en het hier de mannen zijn
die meer moeite hebben hun gevoelens
te delen met anderen”
Ontreddering
Vrouwen lijken over het algemeen
ook meer van slag dan mannen. „Er
is sprake van emotionele ontreddering.
Mannen tonen hun gevoelens
minder, wat zeker niet wil zeggen
dat ze gevoelloos zijn. Maar omdat
ze hun leven eerder weer oppakken,
komt dat soms wel zo over. Vrouwen
willen praten, mannen handelen
meer. Dat heeft ook een fysieke oorzaak.
Testosteron speelt een rol. Dit
mannelijke hormoon onderdrukt
de adrenaline die bij stress en spanningen
vrijkomt.”
Fricties
Het verschil in rouwbeleving kan
tot fricties leiden in een relatie. De
behoefte aan troost en aandacht bij
de ene partner wordt door de andere
vaak niet herkend, of zelfs als lastig
ervaren. „Waar de een verder wil,
trekt de ander zich juist terug. Wij
hebben dit zelf ook ervaren. Soms
wanneer mijn vrouw over Marlou
wil praten, ben ik daar net niet voor
in. Andersom kan een bepaalde gebeurtenis
mij hard raken, terwijl zij
dat niet zo ervaart.”
Er was ook verschil in rouw. „Waar
Hilda veel contact zocht met familie
en vrienden, had ik daar helemaal
niet zo’n behoefte aan.” Nadat hij in
2004 was gestopt als tandarts, vond
Pierre een uitlaatklep voor zijn gevoelens
in de kunst. Hilda maakt
creaties van kleding en andere spullen
van hun overleden dochter. „Wij
staan weer positief in het leven. En
de twee kleinkinderen van onze andere
dochter en haar partner zorgen
op tijd voor een vrolijke noot in
huis.”
De bekende pastor en publicist Marinus
van de Berg, zaterdag gastspreker
op de provinciale lotgenotencontactdag
van DagVlinder in
Nieuwstadt, noemt het leven één
grote puzzel, die bij het overlijden
van een kind abrupt uiteenvalt. „Je
moet alle stukken weer opnieuw bijeen
zoeken en neerleggen. Sommige
zijn weg, andere gebroken. Ooit
wordt de puzzel weer compleet,
maar nooit meer hetzelfde.”
De bijeenkomst is bedoeld voor alle ouders
die een kind hebben verloren en begint om
14.00 uur in het gemeenschapshuis aan de
Millenerstraat in Nieuwstadt. ‘Lichtpuntje in
het donker’ is het thema.
Rouwen mannen hetzelfde als
vrouwen? Dat het antwoord ‘nee’
is, had Reuvernaar Pierre Jetten al
empirisch vastgesteld. Hij en zijn
vrouw Hilda verloren een dochter.
Zijn onderzoek was meer zoeken
naar herkenning dan een vraag.
DOOR MARCEL VAN LIER
Een lino van Pierre Jetten. De reflectie van de kleine boom op het
eiland in het water is even groot als die van de andere bomen,
terwijl de boom er zelf niet meer is. FOTO PIERRE JETTEN
ROERMOND
Blauwe stoeptegels vragen aandacht
voor obstakelvrije geleidelijnen
Het plaatsen van de speciale stoeptegels
door wethouder Marianne
Smitsmans (Roermond) gebeurt in
het kader van de Internationale Dag
van de Witte Stok. Op deze dag vragen
slechtzienden en blinden aandacht
voor een veilige verkeersdeelname.
Het betreft een initiatief van
Koninklijke Visio en de Oogvereniging
waarin wordt samengewerkt
met de betreffende gemeenten.
Ervaringsdeskundigen en medewerkers
van deze organisaties reizen
op 15 oktober per trein van station
Heerlen naar station Sittard en
eindigen op station Roermond. Op
elk (bus)station plaatsen zij, samen
met de wethouder en ambassadeurs
inclusie van de betreffende
gemeente, een stoeptegel. „Mensen
die slechtziend of blind zijn willen
graag veilig over straat. Daarom is
het van groot belang dat geleidelijnen,
de geribbelde tegels op straat
en op stations, worden vrijgehouden”,
aldus een van de initiatiefnemers
van de actie. De blauwe Houd
de lijn vrij!stoeptegel
attendeert
weggebruikers op het vrijhouden
van geleidelijnen.
Kijk voor meer informatie over de campagnes
op www.stopvoordewittestok.nl en
www.houddelijnvrij.nl.
Met de plaatsing van zogenaamde
Houd de lijn vrij!stoeptegels
nabij
het station in Roermond op vrijdag
15 oktober om 15.30 uur wordt
aandacht gevraagd voor obstakelvrije
geleidelijnen voor slechtzienden
en blinden.
WAAT E WAER
FRITS NIES
COLUMN
Klaar?
ROERMOND
Theaterwandeling door de
binnenstad van Roermond
De binnenstad van Roermond vormt
op zondag 17 oktober het decor voor
de theaterwandeling ‘Het meisje
met de gouden handen’. VVVgidsen
en toneelgroep Gelre nemen deelnemers
mee op pad.
Het Roermondse sprookje Het meisje
met de gouden handen is geschreven
door Jan Huyskens en Huub
Graus. Het verhaal speelt zich af in
het centrum van de stad. De historische
beelden in de binnenstad spelen
een rol in het sprookje. Maar niet
alleen de beelden. Ooit gehoord van
de Aovesmooder bijvoorbeeld? Of
van de boze kobold die nog ergens in
de stad schijnt te wonen?
Er wordt in kleine groepjes gewandeld.
De gids begeleidt de groepjes
naar diverse locaties waar steeds
Het meisje met de gouden
handen. FOTO HART VAN LIMBURG
een stukje van het sprookje wordt
verteld. Toneelgroep Gelre brengt
de verschillende sprookjesfiguren
tot leven.
De start is om 10.00 uur bij VVV Roermond
aan de Markt 17. Reserveren is verplicht via
www.webshophartvanlimburg.nl.
Vlaamse schrijfster te gast
De Vlaamse schrijfster Griet Op de
Beek is zondag 17 oktober te gast in
De Bombardon in Heythuysen. Ze
verzorgt een lezing tijdens het Literair
Podium, georganiseerd door de
Stichting Kunst en Cultuur Leudal.
Tijdens de inloop is er harpspel
door Anne van Buul. Aansluitend
draagt de vaste columniste Wanda
Gielen enkele gedichten van eigen
hand voor. Griet Op de Beeck houdt
daarna een aaneengesloten lezing
van ongeveer een uur.
Het Literair Café in De Bombardon aan de
Sint Antoniusstraat 2 in Heythuysen duurt
van 15.00 tot 17.00 uur. Vooraf reserveren is
gewenst via literatuur@kunstencultuurleudal.
nl Een kaartje kost 10 euro inclusief een
consumptie.
LEUDAL
kruimelgebak zou worden, net
zoals na elke autoloze zondag
iedereen op maandag weer uitreed
als na een lange winter op stal.
Na anderhalf jaar gepaste afstand
en beheerste dosering stond ik
ineens te midden van tienduizend
vrijgelaten gevangenen van wie de
meeste (deden alsof ze) weinig last
hadden van sociale ontwenningsverschijnselen
of angst voor
recidive. Het was meteen één
groot op, over en door elkaar heen.
Begrijpelijk, maar daardoor niet
per se wenselijk. En bleef het dan
alleen maar buiten in het zonnetje
zo. Nee, we kregen er ook livemuziek
bij en die was binnen, in een
megatent die alles mee had
behalve het geluid. Omdat op
enkele rijen fanatieke fans na
niemand voor de muziek gekomen
leek, veranderde de tent bij elk
optreden in één grote zwetserij die
moeiteloos het versterkte podiumgeluid
wist te overstemmen. Ook
de nostalgische en redelijk uitgebalanceerde
sound van de Ultimate
Eagles, waar ik me op had verheugd.
Dan maar naar de eettent.
Helaas, daar geen snel doorstromende
slalomrijen zoals bij de
vaccinaties door de GGD, maar de
al van vóór corona bekende en
beruchte ‘Nederlandse rij’, dus
over de hele breedte van het buffet
en dan met ruim vijf linies dik
doorduwen naar de frikandellen.
Massa is kassa. Ik ben er nog niet
klaar voor/mee.
Het was het duurste grasterras
van Limburg: FestiFallz op het
oude Bospopterrein in Weert.
Vijftig euro om binnen te komen
en drie euro voor een plastic
bekertje Jupiler. Maar, ‘we mogen
weer, we kunnen weer’, zo luidde
de verzuchting alom. Gezellig! ‘Als
koeien die na een lange winter
weer naar buiten mogen’, liet een
bezoeker optekenen in De Limburger.
Toch voelde ik mij zaterdag te
hooi en te gras meer als een kip die
naar het onweer keek. Ja, ook ik
had na ruim anderhalf jaar
onthouding de prikkel om weer te
voelen hoe het is samen met
anderen te verdrinken in livemuziek
en festivalbier. Dat viel niet
mee.
Er is in de serieuze media veel
ernst gemaakt met beschouwing
van hoe leefstijlen en omgangsvormen
zouden veranderen door de
pandemie. Niet alleen negatief à la
Joop den Uyl in de oliecrisis van
1973: ‘Het zal nooit meer worden
zoals vroeger.’ Ook positief, in de
zin van meer thuis, minder file,
meer rekening houden met en
zorgen voor elkaar; dus toch meer
zoals vroeger. Verwachtingen en
voornemens gaven hoop en
maakten nieuwsgierig. Maar, net
als koeien blijven mensen kuddedieren
met kort geheugen. Een
wetenschap als waarschuwing dat
het eerste postCovidfestival
in de
wei geen kringverjaardag met
REAGEREN?
f.nies@me.com