COLUMN
Ik wrijf de slaap uit mijn ogen. Naast me een lege plek. Mijn man is er alweer vandoor om bergen werk te verzetten. In
huis is het stil… muisstil. Ik weet dat dit zo weer anders kan zijn. Soms is het een kwestie van secondewerk. Ik heb dan
ook geen tijd te verliezen, want er moeten nog wat hindernissen overwonnen worden. Voorzichtig sla ik het dekbed van
me af. Op mijn tenen sluip ik de slaapkamer uit op weg naar de badkamer.
Voilà
17
Mijn momentje
IRMA HUIS IN 'T VELD
Werd op 2 mei 1981 geboren in Sittard. Werkt
als adviseur communicatie. In mei 2020 bracht
ze haar boek: ‘Plusmama ben je niet, dat word
je’ uit en lanceerde het platform plusmama.nl.
Samen met haar man woont ze in Echt-Susteren
en is ze trotse plusmama van twee meiden,
Renske
(10) en Robin (8). In 2021 verwacht
ze haar tweede boek uit te kunnen brengen.
Het openen van onze slaapkamerdeur
neemt zeker een
minuut in beslag. Ook de weg
er naartoe gaat niet zonder slag
of stoot. Zo vroeg in de ochtend kraken en
piepen mijn voeten erop los. Na elke stap
die ik zet, blijf ik dan ook even staan. Gespannen
houd ik mijn adem in. Op de gang
klinkt een zuchtend geluid. Dit voorspelt niet
veel goeds. Ik baal, want bij het verlaten van
de badkamer heeft mijn man de deur naar
de gang ook nog open laten staan. Dit vormt
een extra risico. De slaapkamerdeuren van
de meiden staan namelijk altijd op een kier.
De kans dat één van hen mij in de deuropening
ziet staan, als ik de deur dicht wil
maken, wordt hierdoor groter. De grootste
hindernis heb ik dan ook nog te nemen.
Voorzichtig maak ik de deur dicht, zonder
deze in het slot te laten vallen. Dat maakt
te veel lawaai. Het lijkt erop dat de meiden
mij niet gezien of gehoord hebben. Met de
deur op een kier haal ik opgelucht adem.
Ik kan me niet herinneren dat ik ooit zoveel
hindernissen heb moeten overwinnen om
dit momentje voor mezelf te hebben. Dit
kleine momentje van stilte in de vroege
ochtend, waarbij ik deze nieuwe dag
kan overdenken en een planning in mijn
hoofd kan maken van de vele moetjes. Dit
momentje om mee op te starten, zodat ik
daarna al mijn aandacht en energie aan
de kinderen kan geven. Er moeten tenslotte
boterhammen gesmeerd worden, schooltassen
worden ingepakt, haren gekamd
worden, kleren uitgezocht en nog meer
van dit soort belangrijke zaken alvorens
ik ze verantwoord en met een gerust hart
op de fiets naar school kan laten gaan. Om
daarna vol energie aan mijn eigen werkdag
te beginnen.
Eén seconde voordat ik mezelf op de wc-
bril wil laten landen zwaait de badkamerdeur
open. ‘Goedemorgen Irma!’ In de
deuropening
staat de jongste. Met energie
voor 100 kijkt ze me vrolijk aan. Hoe is het
in godsnaam mogelijk? Al mijn inspanningen
voor niks. De dag is begonnen, evenals
het vragenuurtje. Ze krijgt daarbij onmiddellijk
bijval van haar zus. Met een schuin oog
kijk ik naar het toilet dat geduldig op mij te
wachten staat. Misschien dat ik morgen
dan ‘mijn momentje’ pakken kan?
“Ik kan me niet
herinneren
dat
ik ooit zoveel
hindernissen
heb
moeten
overwinnen
om dit momentje
voor mezelf
te hebben”
/plusmama.nl