MENS
De fotograaf is gelukkig
Hij wil geen zielig verhaal. Ja, hij heeft ALS en nee, leuk is dat niet. Maar fotograaf Guy van Grinsven focust liever
op wat hij wel nog kan, niet op wat hij niet meer kan. Meteen na de diagnose besloot hij een galerie te beginnen,
Voilà
51
drie weken
later was de opening. “Ik heb dit gedaan om mezelf gelukkig te maken. Dat is gelukt.”
Vijfhonderd mensen worden per jaar door ALS getroffen.
“Geen ‘doorsnee’ ziekte dus. Dat past wel
bij me.” Zittend aan de ‘stamtafel‘ in zijn galerie in
de Maastrichtse binnenstad, lacht Guy van Grinsven
zijn kenmerkende gulle lach. “Ik hoef geen ingrijpende chemokuren
waar ik ziek van word, dat blijft me allemaal bespaard. En een groot
voordeel: ik mag alles eten en drinken.” Galgenhumor helpt hem om
met zijn ziekte om te gaan. Maar liever praat Guy over fotografie,
zijn lust en zijn leven.
Er waren dagen in zijn vijftigjarige carrière dat de fotograaf terugkwam
van een opdracht en net tijd had om thuis zijn koffer om te
wisselen voor de volgende vlucht. Zijn leven was op zijn zachtst gezegd
enerverend. Voor het Nationaal Foto Persbureau en bladen als
Paris Match en Playboy vloog hij de hele wereld over. Filmsterren,
popidolen, het koninklijk huis, prinses Diana: allemaal kwamen ze
voor zijn lens. “Toen ik begon op de fotovakschool had ik niet het
idee dat je van fotografie kon leven. Maar dankzij een dosis geluk,
doorzettingsvermogen en hard werken heb ik me in het wereldje
overeind kunnen houden.” Wat hem onderscheidde van andere
fotografen?
“Originaliteit en lef. Ik sta altijd ergens anders dan
mijn vakgenoten. En ik vraag nooit toestemming voor een foto,
alleen achteraf.
Je hebt immers maar één seconde om het juiste
moment
te vangen, dat kun je niet voorbij laten gaan.”
Een foto moet je lezen, doceert Guy. “Elke foto vertelt een verhaal,
daarmee onderscheidt de professional zich van de amateur. Als je
oprecht
geïnteresseerd bent, wil je weten wat de fotograaf bedoelt.
Daar moet je moeite voor doen. Het verschil tussen een kiekje en
een foto is het verschil tussen zien en echt kijken.”
TEKST MEYKE HOUBEN BEELD JOHANNES TIMMERMANS
Op 11 september 2001 was Guy in New York voor een fotoshoot in
het World Trade Center. Voor zijn ogen zag hij de noordtoren van het
WTC instorten. Het werd een sleutelmoment in zijn leven. “Ik bleef
filmen, terwijl er vlakbij mensen stierven. Dat kenmerkt de fotograaf:
in je hoofd ervaar je iets anders dan wat er op dat ogenblik gebeurt.
Mijn hele leven trok aan me voorbij, maar ik wist ook dat dit een
historisch
belangrijk moment was.”
“Na de ramp heb ik afscheid genomen van een deel van mijn opdrachtgevers.
Alle ballast overboord gegooid, ik wilde alleen nog
maar dingen doen waar ik echt achter stond. Dat gaf me ruimte,
onder meer voor het maken van fotoboeken, zoals All around
Maastricht.
Jarenlang had ik de hele wereld over gereisd, nu ont
dekte ik mijn eigen omgeving. Het gras lijkt elders altijd groener,
maar het is hier in de euregio groen genoeg. Schuttersfeesten zoals
in St. Tropez zijn er ook in Noorbeek, het ‘appelsienesjmiete’ in
Sittard
doet niet onder voor het sinaasappelgevecht tijdens carnaval
in het Italiaanse Ivrea. Ik ken intussen elk dorp, elk straatje in de
regio,
dankzij 9/11.”
“Het verschil tussen een kiek en een foto
is het verschil tussen zien en echt kijken”