8 Limburg ‘UITLAATHONDEN’
In 2018 ging ik twee honden van mensen die op leeftijd en slecht ter been waren,
uitlaten. Eerst alleen ’s morgens, maar ook de avondwandeling werd er al snel aan
toegevoegd. De baasjes van mijn ‘uitlaat-honden’ hoefden dus alleen ‘s middags
hun honden even uit te laten, ik maakte immers in de ochtend en avond al een grote
wandeling. In oktober 2020 overleed na een kort ziekbed het baasje van één van mijn
‘uitlaathonden’. Het baasje zijn grootste wens was dat ik zijn 11-jarige labrador zou
adopteren en hij had zelfs een potje met kleingeld voor eventuele bezoekjes aan de
dierenarts voor haar gespaard. Ik heb het baasje met de hond in de hospice mogen
bezoeken, in de hoop dat de hond ook zou begrijpen dat het afscheid heel nabij zou
zijn. Voor het baasje en de hond was dat heel prettig. Tevens heb ik de hond ook meegenomen
naar de crematie van haar baasje en mocht de hond in de zaal de plechtigheid
bijwonen, zodat de hond hopelijk wist dat het baasje er niet meer zou zijn.
Mijn andere uitlaathond overleed plotseling net voor de Kerst in 2020, waarmee de
andere baasjes ineens geen hond meer hadden en dat heel erg vonden. Om een
‘nieuwe’ hond te nemen vonden zij moeilijk daar zij toch al wat op leeftijd waren en
hun gezondheid ook wat kwakkelig was. Ik heb toen gezegd: “dan ‘delen’ wij toch de
labrador” en dat is ook zo gegaan. Ik laat de labrador ‘s morgens uit en breng haar
naar haar tweede huisje. De mensen daar laten haar ‘s middags uit en ik haal de
labrador ‘s avonds na mijn werk weer op en zij slaapt dus bij ons. Tijdens vakanties
of een weekendje weg, logeert de labrador ook bij deze lieve mensen. Zij heeft dus
nu een prachtig hondenleven, is nooit alleen, krijgt liefde van vier echte hondenliefhebbers
en de taken zijn goed verdeeld. De hond maakt een gelukkige indruk, en wij
hopen haar zo een mooi hondenleven te bieden.
Loes Joosten, Weert
Beeld: Getty Images
BEAU
Beau, de Chi van onze overleden dochter, kwam voorgoed bij ons wonen nadat zijn
baasje plotseling was overleden. Beau was haar kindje en onze ‘kleinzoon’. Op die
vreselijke nacht waarop zijn baasje plotseling is overleden, hebben we Beau direct uit
haar huis gehaald om hem niet alleen te laten. Daarna is hij voor goed gebleven. Hij
mocht bij haar zijn om afscheid te nemen, mocht zelfs mee naar het crematorium en
later bij de asverstrooiing. Natuurlijk keek hij op wanneer de tijd aanbrak dat zijn baasje
hem kwam ophalen na haar werk en als een auto stopte of als hij een bepaald iemand
zag. We hebben elkaar getroost en geknuff eld, het was goed zo. Samen gingen we erop
uit met de auto, trein of fi ets, dat vond hij heerlijk. Ook alle aandacht die hij kreeg, want
zijn naam deed echt eer! Onze Beau is helaas twee jaar later overleden ten gevolge van
een zwak hartje, hij mocht maar acht jaar worden. Hij is nu weer samen met zijn baasje…
Adolphine Hoedemakers, Born
SOFIE
Medio vorig wilde meenemen kat kon voor Wat een mijn vriendin meegenomen.het fl ink haar leven Mevrouw ABBY
Wij namen Abby in huis, ons lieve meisje van tien jaar oud. Een kruising tussen een labrador,
boeren fox, heidenwachtel en Engelse springer. Haar oude baasje overleed begin
dit jaar en met pijn in het hart moest het gezin een nieuw onderkomen voor Abby vinden.
Wij vonden haar via Facebook en tot op de dag van vandaag hebben we geen moment
spijt gehad haar in huis te nemen. Abby brengt ons liefde, warmte, vreugde en draagt
bij aan onze vitaliteit omdat we lekker vaak met haar wandelen. Met haar oude gezin
hebben we nog geregeld contact en ook zij zijn ontzettend blij dat Abby een warm thuis
heeft gevonden.
Sunny Derks en Marlon Boer, Tegelen
Maria Habets,MUISJE
PRULLEKE
Mijn ma ging begin dit jaar na een verzorgingshuis. En daar was geen plekje voor
Prulleke. Mijn ma maakte zich er toch wel zorgen over, omdat mijn man niet zo trok om
Prulleke in huis te nemen. “Ben je zo gebonden”, zei hij. Maar nu woont Prulleke toch
bij ons, en er is geen grotere vriendschap dan tussen mijn man en haar. Samen in een
stoel en als hij achter zijn bureau zit, is Prulleke zijn assistente. Mijn ma is inmiddels
overleden, maar ik weet dat zij waar ze nu ook is geniet van hoe goed het gaat. Hoop
dat ons Prulleke nog lang bij ons mag blijven.
Ria Harink, Velden
FANNY
Het was op 2 november 1981, mijn vader stierf rond 15.00 uur in het ziekenhuis van
Weert. We hadden een hond Fanny, de hond van pap. De toenmalige buren vertelden
dat Fanny om 15.00 uur uit het niets hevig was beginnen te huilen. Ze vonden het
oorverdovend........hij voelde dat zijn baasje was overleden. Hij miste zijn baas zo dat hij
daarna altijd onrustig bleef. Enkele maanden later overleed Fanny ook. Ik heb het altijd
gezien als onvoorwaardelijke liefde tussen mens en dier.
Ivonne van Nunen- Heijlen, Molenbeersel
PEGGIE
Na de dood Ze had Tot ze zelf En dat Haar verdriet het idee Ik stelde bij mij een Met een zag ik dat Het moment was hartverscheurend,Ik weet Ze was Wellicht zolang José Verhagen,BOBBY
Ongeveer het ziekenhuis ontfermen.zestien uit is gerend,overleden.ging het ook goed.woont.KAATJE
Dit is Kaatje,een ouder februari vrouwtje al bij ons.kinderen met onze dat gezinsleven op en heeft laatste gewend niet fi jn.blijven gezinslid te mogen Familie Een van mijn allerbeste vriendinnen was een enorme dierenliefhebster. Ze had vrijwilligerswerk
gedaan in het dierenasiel en daar zag ze Muisje. Door kinderen mishandeld
waardoor haar rechterachterpootje moest worden geamputeerd. Niemand wilde haar
en Joyce nam haar mee. Door een allergie bij met name hun zoontje was het Joyce die
het fysieke contact en knuff elen grotendeels voor haar rekening nam. En toen kwam
die vreselijke ziekte…… Na een kort ziekbed is Joyce overleden. Muisje is een enorme
knuff elkont en wil graag bij je liggen. Iets wat dus moeilijk ging bij haar gezin. Joyce
had gevraagd of wij Muisje wilden adopteren. Uiteraard wilden we dat. Ze had een
paar maanden nodig om te ontdooien en te wennen aan onze twee katten. En dat is
helemaal goed gekomen. Muisje heeft een speciale plek in ons hart. Ik mis Joyce nog
steeds en Muisje maakt dat het gemis een mooie tastbare herinnering is.
Irene Jacobs, Limbricht
labra-