Limburg In Memoriam 9
Inzendingen lezersoproep:
Als het baasje dood is
We vroegen onze lezers of zij hun ervaringen wilden delen over de opvang van het huisdier van een overleden
dierbare. Namen zij het in huis of regelden ze iets anders? Was het moeilijk of bood het troost om het huisdier
van een overledene in huis te nemen? Merkten zij dat het huisdier ook rouwde? We ontvingen hele mooie,
hartverwarmende verhalen. Dank daarvoor! Op deze pagina’s een selectie.
SOFIE
Medio vorig jaar kwam de harde diagnose voor mijn jonge overbuurvrouw en vriendin: alvleesklierkanker.
Zij had een kat, ooit meegebracht uit het buitenland. Ze vroeg of ik haar kat
wilde meenemen als zij er niet meer was. Dat zou ik graag gedaan hebben, maar mijn eigen
kat kon niet met andere katten overweg. En toen werd mijn kat ongeneeslijk ziek. Twee weken
voor het overlijden van mijn vriendin heb ik mijn lieve pluizebol moeten laten inslapen.
Wat een verdriet. Dat maakte wel de weg vrij voor Sofi e. Op de avond van het overlijden van
mijn vriendin heb ik haar op bed gezet om afscheid te nemen van haar baasje en vervolgens
meegenomen. Het verdriet van mijn oude kat en mijn vriendin is nog niet weg, maar zij heeft
het fl ink verzacht. Sofi e heeft nog twee dagen naar haar oude huis gestaard en toen ging
haar leven verder. Zij heeft mijn hart gestolen en is de meest verwende kat die ik ken.
Mevrouw Heynen, Echt
SAARTJE
Binnenkomend om een uitvaart te regelen werd ik
enthousiast begroet door vier blaff ende hondjes.
Ondanks dat ik een groot dierenliefhebber ben, hou
ik niet direct van kleine hondjes. Als laatste werd ik
begroet door Saartje, een mengelmoesje teckel.
Onze blikken kruisten elkaar en ik werd spontaan
verliefd op het hondje. Saartje ging tijdens het regelen
van de uitvaart bij me zitten, leunend tegen mijn
been. Daags erna bleek het teckeltje over te blijven.
Moeder was overleden, poes en teckel bleven achter….
Poes was snel geplaatst bij een kleinkind, maar
de teckel bleek nog een ‘probleem’. U voelt het al
aankomen…. tegenwoordig woont Saartje bij ons. Ze
is helemaal op haar gemak, voelt zich thuis, is happy,
maar het mooiste van alles…. onze kinderen kunnen
alles met haar. Spelen, aaien en gek doen. Ondergetekende
wordt niet meer aangekeken en meestal
genegeerd door haar. Mooi toch!?
Bob Noten, Uitvaartondernemer in Grubbenvorst
NICKY
Toen mijn moeder plotseling stierf, liet ze twee honden en drie pony’s achter. De hondjes
kregen alles wat ze nodig hadden…. maar niet meer van mijn moeder, hun baasje.
Een hondje Nicky werd mager en ze was lusteloos. We vreesden dat ze letterlijk van
verdriet zou sterven. Het voelde als falen: mam’s dieren goed verzorgen wilde niet
lukken met Nicky. Na een half jaar ging het gelukkig steeds beter. Dus mijn conclusie…
ja (sommige) dieren missen hun baasje als deze overlijdt. Inmiddels na bijna acht jaar
zorgen we nog steeds voor twee van haar pony’s en een hondje (Nicky). Voor mijn huisdieren
heb ik geregeld dat mijn zus voor ze gaat zorgen (momenteel twee honden en
een paard). Financieel heb ik hier ook iets voor gereserveerd. Maak het bespreekbaar
met mensen aan wie je je huisdier toevertrouwt, je huisdier heeft je dan ook nodig.
Carolien Peeters, Sevenum
Hoe kater Cosey mijn leven verrijkte tijdens de coronapandemie
12 maart 2020. Na het overlijden van mijn poes Marijn belt dierenarts Joyce mij over
een schrijnend geval: kater Cosey raakt getraumatiseerd als baasje aan een hartaanval
thuis overlijdt: daar wordt gereanimeerd in het bijzijn van de kater. Sindsdien
komt hij niet meer onder de bank vandaan. Het ‘toeval’ wil dat ik die morgen in Nuth
ben en langs het huis van Cosey kom. Dus meld ik me bij de buurvrouw die ook
Marc, de zoon van het baasje van Cosey, inmiddels heeft ingelicht. Bij binnenkomst
verdwijnt Cosey onder de bank en aan de keukentafel krijg ik van Marc het hele
relaas te horen. Hoe Cosey acht jaar eerder bij hem werd geboren, als jong katertje
het leven van zijn vader opvrolijkte, die net zijn vrouw met zware dementieverschijnselen
had moeten laten opnemen. Ik in tranen om het verlies van mijn poes
en Marc om het verlies van zijn vader. Op 17 maart komen Marc en vrouw Katharina
Cosey bij mij brengen. Cosey wordt geïnstalleerd in de hobbykamer in het souterrain.
Ik zeg toe dat ze altijd welkom zijn om Cosey te bezoeken.
“Inmiddels slaat corona in alle hevigheid toe en het is nog nooit zo stil geweest in
en om het huis”
Ik probeer Cosey naar boven te lokken door steeds het voerbakje een trede hoger
te plaatsen. Hij eet gelukkig wel en na een maand krijg ik steeds langer iets meer
van hem te zien. Echter bij ieder geluid of als de bel gaat, rent hij meteen naar
beneden, springt bovenop de boekenkast en verschuilt zich in het uiterste hoekje.
Ook mijn grote tuin heeft zijn belangstelling maar niet zonder chip! Eind april is het
zo ver. Marc en Katharina komen die mooie zomer diverse keren langs om Cosey
en mij te bezoeken op het terras, maar iedere keer verstopt hij zich. Heel sneu maar
toch hebben wij dan een gezellige middag samen. Zo bezorgt Cosey mij tijdens de
zware lockdown-periode niet alleen de nodige afl eiding, maar brengt tevens een
nieuwe vriendschap in mijn leven.
Willeke van Cattenburch, Vaesrade, Nuth
PEGGIE
Na de dood van mijn oom bleef mijn tante alleen.
Ze had alleen haar Yorkje Peggie nog om zich heen.
Tot ze zelf heel ziek werd en niet veel tijd meer had.
En dat Peggie haar grootste zorg was, waar ze mee zat.
Haar verdriet was met geen pen te beschrijven,
het idee dat Peggie alleen achter moest blijven.
Ik stelde voor dat ik Peggie, zo lang als ze zou leven,
bij mij een lief gouden mandje wilde geven.
Met een traan, een lach en een diepe zucht,
zag ik dat gaf haar weer wat lucht.
Het moment dat ik het hondje ging halen,
was hartverscheurend, in woorden niet te vertalen.
Ik weet niet of en hoe Peggie het gemis van haar vrouwtje heeft verwerkt.
Ze was vrolijk en opgewekt, ik heb niets aan haar gemerkt.
Wellicht voelen hondjes meer dan we denken,
zolang we hen veel liefde en aandacht schenken.
José Verhagen, Venlo
BOBBY
Ongeveer drie maanden geleden is Bobby bij ons komen wonen. Zijn baasje was in
het ziekenhuis beland. Via via kregen we een berichtje of we ons over Bobby wilden
ontfermen. In het begin was het wennen voor iedereen. Voor onze eigen hond, die al
zestien jaar is, maar ook voor Bobby die zijn baasje miste en ook hier wel eens de deur
uit is gerend, en de kippen kaalplukte en in de vijver joeg. Na drie weken is het baasje
overleden. Dat hebben we zeker aan Bobby gemerkt. Hij was die dag ‘rebels’. Daarna
ging het beter. Hij zag ons als zijn nieuwe baasje en met de oude hond samen gaat het
ook goed. Bobby is erg lief en een echte knuff elvot. Het lijkt wel of hij al 100 jaar bij ons
woont. We zijn heel blij met hem en hij gaat hier nooit meer weg.
Maria Habets, St. Geertruid
KAATJE
Dit is Kaatje, onze bonushond. Deze dame is ongeveer tien jaar en opgegroeid bij
een ouder echtpaar op leeftijd, waar mijn oom en tante mantelzorgers voor zijn. Sinds
februari hebben wij Kaatje opgevangen. Spijtig genoeg kon zij niet bij haar dementerende
vrouwtje blijven, haar baasje is helaas in het voorjaar overleden. Kaatje was toen
al bij ons. Waren wij wel een goed gezin? Ze was geen
kinderen en drukte gewend. En ging het wel samen
met onze andere hond? Inmiddels kunnen we zeggen
dat het heel goed gaat. Ze bekijkt ons hectische
gezinsleven van een afstandje, zoekt een rustig plekje
op en heeft zich enorm goed aangepast. Aan het
laatste stukje wordt nog hard gewerkt: Kaatje was niet
gewend alleen te blijven. Dit vindt ze dan ook echt
niet fi jn. Met wat geduld hopen we het alleen thuis
blijven ook op te bouwen. Kaatje is een volwaardig
gezinslid geworden en we hopen nog lang voor haar
te mogen zorgen.
Familie Jacobs, Venlo