12 Limburg Als de zandloper van het leven stopt
Tussen ‘trouwen’ en ‘rouwen’ zit maar één letter verschil. Toch is de
aandacht voor dat eerste vele malen groter. Over rouw en verlies
ligt nog altijd een waas van taboe. Roelie Coolens werk draait
volledig om de dood. Het scheelde niet veel of ze had dit niet meer
kunnen doen.
Tekst: Marianne Eussen
Beeld: Wendy Boon
Toen haar kinderen naar het
voortgezet onderwijs gingen,
kreeg zij na twaalf jaar trouw
thuisblijfmoederschap meer tijd.
Ze werd parttime verkoopmedewerker
bij Blokker. Door drie belangrijke
sleutelfiguren op haar
pad, kwam ze in de uitvaartbranche
terecht. “Ik had nog tijd
over en kennissen tipten me
over werk in die sector. Blanco
stapte ik de wereld van de dood
binnen. Eerst als gastvrouw,
later als uitvaartleidster en vanaf
2013 als woorddienstbegeleider”,
vertelt Roelie Coolen aan haar
keukentafel.
Het zaadje voor dat laatste
ontkiemde toen ze onverwacht
een collega moest vervangen.
Nee zeggen was geen optie.
“Heel spannend, want het was
een afscheidsdienst van iemand
uit Elsloo waar ik vandaan kom.
Het hele dorp zat daar. Gelukkig
kreeg ik veel complimenten na
afloop. Sindsdien is dat mijn vak.
Ik schrijf en lees toespraken tijdens
afscheidsdiensten en zoek
daarvoor bijpassende muziek uit
in overleg met de familie, met
wie ik veel contact heb. Het is
het mooiste wat op mijn pad is
gekomen. Je kunt zo veel betekenen
voor nabestaanden.”
Dat beaamt Anja Frissen die
Roelie Coolen inschakelde voor
het afscheid van haar moeder
in november 2018. Anja: “De
aandacht alleen is al helend. Je
hoofd staat er gewoon niet naar
om dan teksten uit te zoeken. Het
praten over mijn moeder en het
ophalen van herinneringen dragen
absoluut bij aan de rouwverwerking”.
Anja herinnert zich nog
goed dat Roelie tijdens de dienst
een zandloper als symbool voor
het leven gebruikte.
Empathie, inlevingsvermogen en
luistervaardigheid zijn nodig om
haar werk goed te kunnen doen,
vertelt Roelie. “Ik hoef echt niet
alles te weten, maar ik houd wel
het doel voor ogen, een mooi
afscheid. Dat kun je immers niet
overdoen”, aldus Roelie.
Door te focussen op de overledene
en diens nabestaanden
voorkomt ze dat ze zelf overmand
raakt door emoties. “Ik laat
wel eens een traantje tijdens
een muziekfragment, een huilbui
komt in de auto of thuis. Door te
wandelen schakel ik af. En door
praten, iets dat ik nabestaanden
zeker aanraad. Uitvaarten van
kinderen raken me het meest. Zo
is het leven niet bedoeld.”
Over de vraag hoe Roelie haar
eigen afscheid wil, zegt ze:
“Geen zweverige teksten, ik
hoop dat er gelachen wordt, dat
er foto’s zijn.”
Een opleiding tot woorddienstbegeleider
is er niet. “Ik leerde
al doende en af en toe volg
ik een workshop.” Nog voor
de vraag komt van wie ze het
afscheid niet zou kunnen verzorgen,
vertelt ze ogenschijnlijk
rustig over haar eigen verlies.
Simone, hun jongste dochter,
overleed op 27 december
2018, drie dagen voor haar 29e
verjaardag door hartfalen ten
gevolge van chemo. Juist in de
feestmaand waarvan het hele
gezin Coolen zo hield.
“Sinds toen is december voor
ons letterlijk en figuurlijk de
donkerste maand van het jaar.
Hoe ik er zo rustig over kan
praten? Geen idee, ik denk dat
Simone me van boven kracht
geeft. Ze is er nog op een verbindende
manier. Nee, je zit niet
met een gebroken vrouw aan
tafel. Wel met een beschadigde
vrouw.” Een nieuw moment van
kippenvel volgt: Roelie begeleidde
zelf het afscheid van
Simone, met een collega-vriendin.
“Ik kon en wou niet anders.
Daarna wist ik niet of ik mijn
werk nog kon doen. Gelukkig
wel. Sterker, ik voelde nog
duidelijker het belang van goed
afscheid nemen.” Roelie is dan
ook altijd bereikbaar. “Behalve
de hele maand december.”
Bijna aan het einde van het inter
view gaat haar telefoon. “Het kan
altijd een nabestaande zijn.” Een
gesprek in het Limburgs over de
psalmkeuze bij de uitvaart
volgt.
Het is immers nog geen december.
CV
Naam: Roelie Coolen-Drent (57)
Werd: woorddienstbegeleidster
Was: verkoopmedewerkster bij Blokker
Karakter: sterk, nuchter, luchtig, empathisch
Thuis: haar man Frans, een ovalen houten keukentafel, een
vissenaquarium, een speelhoek voor de twee kleinkinderen,
een werkplek beneden, een groot fornuis.
Boek: ‘Helpen bij verlies en verdriet’ van Manu Keirse
Muziek: “heel breed van top 40-muziek tot Bach, maar vooral
licht klassiek, niet te zwaar”
Geluk: “35 Jaar lang was ik een gelukkig mens”
Motto: “De mooiste dingen in het leven zijn geen dingen”
(Art Buchwald)
“Blanco stapte ik de wereld van de dood in”
“Mijn werk is het mooiste dat op mijn pad
is gekomen”