ADVERTENTIE > delimburger.nl
VL
De ogen van Jo beginnen meteen te stralen
als hij vertelt hoe hij Leny leerde kennen. "Ik
was 23 jaar, toen ik haar eindelijk aan durfde
te spreken op de 'Breetse Kermis'. Ik kende
haar al langer, sterker nog, ik zag haar
iedere dag, we werkten zo ongeveer voor
hetzelfde bedrijf. Maar met een biertje op
gaat alles toch makkelijker. Ik had al eerder
gehoord dat haar relatie voorbij was, dus na
dat biertje greep ik mijn kans.
Leny was enorm fanatiek lid van Showorkest
Harmonie Fortissimo, ze vroeg dan ook
meteen of ik een keertje mee wilde naar
een repetitie. Na die eerste repetitie was
ik, voordat ik het wist, ook lid. En ik ben er
nooit meer weggegaan."
Leny speelde in de drumband van Fortissimo.
"Toen ze in verwachting was, stopte ze
met drummen, maar toen de kinderen oud
genoeg waren ging ze terug naar het oude
nest en begon ze met het spelen van de klarinet."
vertelt Jo.
Als Jo verder vertelt over Leny en hun leven
samen blijven zijn ogen stralen. Hij was zo
trots op haar kracht en doorzettingsvermogen.
"Leny werkte in de zorg. Hiervoor heeft
ze toen de twee oudste al op de middelbare
school zaten nog een opleiding gevolgd.
Op je 45ste nog tussen de meiden van 18
een opleiding voor 'Verzorgende IG' volgen
is al niet niks. Maar dan ook nog met vier
opgroeiende kinderen en een huishouden.
Het was af en toe echt knokken. Maar Leny
hield vol en ging er helemaal voor." Jo vertelt
dat hij af en toe de zolder opruimt en
laatst haar cijferlijsten tegenkwam. "Super
hoge punten, daar deed ze het voor."
Rode draad
De rode draad in het leven van Jo en zijn
Leny was niet alleen muziek, maar ook de
kinderen en kleinkinderen." Soms ook een
donkerrode draad hoor" roept Jo lachend.
"Het is super leuk om te zien dat we er nu
heel makkelijk met elkaar over kunnen praten,
ook over hoe we ze vroeger regelmatig
achter het behang konden plakken.
Wij zijn altijd een hele hechte familie geweest
en dat zijn we gelukkig nog steeds.
Wij vonden het allebei heel erg belangrijk
dat de familieband werd gezocht én gevonden
in het simpele, het kleine.... niet in het
grote. En ik vind het nu heel erg fijn om te
zien dat, dat nu nog steeds zo is. Pasen of
Kerstmis? De meiden hoeven zich van mij
niet in de meeste onmogelijke bochten te
wringen om allemaal tegelijk thuis te zijn. En
toch regelen ze het onderling dat we samen
Pasen en Kerstmis vieren. Dat geeft wel aan
dat ze nog steeds graag met z'n allen bij
elkaar zijn en sommige tradities in ere houden.
Leny was helemaal gek van tradities en
kroop met het eieren zoeken met Pasen het
liefste met de kleinkinderen onder de tafel.
Zelfs toen ze het eigenlijk fysiek niet meer
aan kon. "Moe, nee hoor, laat me toch, ik
kruip nog lekker even door." Altijd positief
die Leny... zijn Leny.
Die positiviteit heeft haar ook door haar
ziekte heen gesleept,
vertelt Jo. "Ik ben er
van overtuigd, omdat
ze zo positief in het
leven stond, het nog
een paar jaar langer
heeft geduurd."
Jo gaat zijn verhaal
verder. "Leny gaf op
een dag aan dat ze
naar de dokter ging.
Er zat iets in haar
buik wat niet goed
voelde. De huisarts
stuurde haar meteen
door naar het ziekenhuis voor verder onderzoek.
Al gauw bleek dat het niet goed was
en een zware operatie volgde." In de veronderstelling
dat ze alles weg hadden gehaald
gingen Jo en Leny daarna op hun eigen optimistische
manier verder met hun leven. De
controles na een jaar zorgden daarom voor
een enorme tegenslag. "De kanker was terug
en Leny zei meteen: Jo, nu is het afgelopen.
Wat ik ook zei, ze was enorm resoluut,
dit was het.
We konden er samen heel goed over praten
en deden dat dan ook vaak. Vooral Leny was
er ontzettend open en eerlijk over. En ik? Ik
vond het vreselijk moeilijk om te bevatten
dat ik zonder haar verder zou moeten. Ik
dacht ook vaak: jij hebt makkelijk praten
Leen, hoe moet ik dit doen als jij er niet
meer bent?
Hoe vaak ze ook zei dat het wel goed kwam,
ik zag het op dat moment niet voor me."
Door tot het einde
Leny bleef zelf continu de knop omzetten
en ging door tot het einde. Niet alleen het
spreekwoordelijke einde. De repetities op
vrijdag waren haar uitlaatklep, daar bleef
ze naartoe gaan om te ontspannen. Tot
22 november, het Sinterklaasconcert van
Fortissimo, maakte Leny nog muziek. De
bühne oplopen was
doodvermoeiend
voor haar, maar ze
ging gewoon. "De
dag na het concert
zat Leny de krant te
lezen, hier aan de
keukentafel", vertelt
Jo zachtjes. "Ik was
aan het stofzuigen
en bedacht me dat
ik ook nog wel even
kon dweilen. Ik wilde
het Leen eigenlijk
even vragen, maar besloot het gewoon te
doen. Het zou mijn laatste vraag aan Leny
zijn geweest, want ineens viel ze om.
"En dan gaat alles als die spreekwoordelijke
film aan je voorbij. Alles moet in sneltreinvaart
worden geregeld. Thuis in haar eigen
omgeving hebben we de kist gesloten en
echt afscheid van haar genomen. Het was
zo fijn om haar nog even dichtbij ons te
hebben. Voor de uitvaart zochten we vanzelfsprekend
muziekstukken uit die Leny
mooi vond. Deze stukken hakken er daarna
wel elke keer in als je ze hoort. Maar nu, hoe
meer tijd eroverheen gaat, is het eigenlijk
best fijn om ze te horen. Heftig, maar stiekem
ook heel erg mooi."
De uitvaart in een roes
"De uitvaart maak je mee in een roes." vertelt
Jo rustig verder. "De meiden hebben
samen haar levensverhaal voorgelezen en
zo, allemaal op hun eigen manier, hun moeder
herdacht. Ze vormden een eenheid,
meer dan ooit."
Het grote orkest speelde in Domani, alleen
de stoel van Leny bleef leeg.
Jo schrok van alle belangstelling en de grote
drukte. "Iedereen was er gewoon, voor
ons én voor Leen. Bij het verlaten van Domani
vormden alle leden van Fortissimo
een erehaag voor Leny. Ik ben blij dat we de
hele uitvaart hebben gefilmd, zo kan ik het
nu af en toe nog terug kijken. Hoe moeilijk
dat in het begin ook was, zo fijn en rustgevend
vind ik het nu.
Hoeveel we er ook over hebben gesproken
samen, op het moment dat je een uitvaart
moet regelen zit je met z'n allen rond de
tafel en weet je het eigenlijk niet meer precies.
Op dat moment voelde Lobke van Uitvaartverzorging
van der Laan als een vijfde
dochter aan die tafel. Een luisterend oor dat
ervoor zorgde dat iedereen zijn zegje mocht
doen en in zijn waarde werd gelaten."
En nu? Nu brandt Jo ieder dag een kaarsje
voor zijn Leny, ligt er een kussen op haar
stoel, gemaakt van haar trui. Alsof ze er
soms nog eventjes is.
Voor Jo en Leny was muziek iets dat hun
band versterkte. Maar ook voor hun vier
kinderen is muziek een rode draad in
hun leven. Wanneer iemand in je familie
overlijdt zijn rituelen als deze belangrijk
voor een persoonlijk en gedenkwaardig
afscheid. Uitvaartverzorging Van der
Laan helpt je graag om van jullie ritueel,
jullie uitvaart te maken.
www.vanderlaan-uitvaart.nl
Grote Blerickse Bergenweg 24
5927 PB Venlo - Blerick
Tekst Eef den Dekker
Alle vier de dochters van Jo
en Leny zijn net zo muzikaal
als hun moeder en behalve
lid, zijn twee van hen ook
docent binnen de muziekvereniging.
Of beter gezegd, de
muziekfamilie, want zo voelt
het volgens Jo. "Het is één
grote familie, kinderen mogen
overal mee naartoe en worden
overal in betrokken. Het voelt
warm en echt."
“5 jaar heeft het
ongeveer geduurd,
totdat ze ons ineens
aan de keukentafel
verliet.“
Jo Bruijnen
“Het grote orkest
speelde in Domani,
alleen de stoel van
Leny bleef leeg.“
Jo Bruijnen
Leny was 62 jaar toen ze overleed. Moeder van 4 prachtige dochters en oma van 8
lieve kleinkinderen. We kijken met haar man Jo terug op het fijne leven dat ze met z'n
allen hadden. Het leven waarin muziek maken én Fortissimo centraal stonden.
Jullie ritueel, jullie uitvaart