Limburg In Memoriam 3
COLOFON
Limburg In Memoriam
verschijnt jaarlijks als
commerciële bijlage bij De
Limburger in heel Limburg.
EINDREDACTIE:
Peter Eberson.
REDACTIE: Hub Bertrand,
Rob Buchholz, Marianne
Eussen, Monique Joosten,
Elvira Nieuwland.
BEELD: Wendy Boon,
Laurens Eggen, Lé Giesen,
Petra Niessen, Getty Images.
VORMGEVING: Bee in Media.
COÖRDINATIE: Els Spronk.
Limburg In Memoriam:
Mercator 3, 6135 KW | Sittard
Tel. 046 – 411 71 40
E-mail: advertentie.centraal@
mediahuislimburg.nl
AUTEURSRECHT: Op de
inhoud van deze bijlage rust
auteursrecht. Niets uit deze
uitgave mag worden overgenomen
zonder toestemming
van de uitgever. Limburg In
Memoriam is een commerciële
uitgave van Mediahuis
Limburg.
Tot onze laatste dag
Met een tevreden gevoel sluit ik mijn laptop. Ik heb zojuist online de herinneringsdienst voor mijn moeder bijgewoond. Niet samen met andere
nabestaanden zoals dit normaal gesproken gaat maar digitaal dus. Het zijn de naweeën van alle regelgevingen, voortgekomen uit de coronapandemie.
Afgelopen jaar is mijn moeder overleden. Wat was het vreselijk toen zij in maart in een verpleeghuis werd opgenomen. Haar nieuwe
kamer zag ik door alle richtlijnen pas begin augustus. Alsof ze op dit moment wachtte, ging ze kort hierna van ons heen. In tegenstelling tot al die
nabestaanden voor wier dierbaren ik in coronatijd een dienst heb verzorgd, mocht ik wel aan het bed van mijn moeder zitten. Ik heb haar hand
vast mogen houden. Ik mocht haar kussen en knuff elen. En ik heb haar, heel dicht bij haar oor, kunnen bedanken voor alles wat ze voor mij heeft
betekend. Wat ben ik blij dat ik op deze manier afscheid van haar mocht nemen. Wat ben ik dankbaar voor deze laatste momenten met haar.
Heel veel nabestaanden hebben deze mogelijkheid niet gehad. De verhalen over hoe zij afscheid moesten nemen van hen die zij zo lief hadden,
hebben diepe indruk op mij gemaakt. Hun trieste verhalen over beschermingspakken, handschoenen, mondkapjes en slechts beperkte of
helemaal geen bezoekregelingen, vergeet ik niet snel.
“Een goed afscheid
hoort bij een goed rouwproces”
Veel nabestaanden is een waardig afscheid ontnomen. Met alle versoepelingen van nu lijkt de wereld van beperkingen alweer ver achter ons.
We gaan weer op vakantie en komen bij elkaar over de vloer. In de cafés wordt uit volle borst meegezongen met het lied ‘leef, alsof het je laatste
dag is’. We hebben letterlijk opnieuw het gevoel te leven. Een bijzondere liedtekst! Zéker wanneer je bedenkt dat je vaak maar heel kleine wensen
hebt wanneer je einde nadert. Samen zijn met hen die je zo lief hebt staat op nummer één. En juist dát konden al die mensen die in coronatijd zijn
overleden niet of nauwelijks. Daarnaast mochten hun nabestaanden weinig mensen ontvangen en kregen zij zodoende amper een schouder om
op uit te huilen. Misschien kent u wel iemand die in deze periode een dierbare heeft verloren. Wat zou het mooi zijn als u diegene even opbelt
of bij hem of haar langsgaat. Gewoon om hen hun verhaal te laten doen. Nee, het is niet gek of te laat om dat nu nog te doen. Het wordt ongetwijfeld
enorm gewaardeerd. Mijn moeder zei altijd: “Kind, draai het eens om: hoe zou jij het vinden wanneer jou zoiets overkwam?” Laten we
besluiten er samen voor alle corona-nabestaanden te zijn. En laten we genieten van de kleine dingen in het leven. Tot het onze laatste dag is!
Isabel Landsheer
Isabel landsheer heeft haar eigen bedrijf Mooi Gesproken door Isabel. Zij is beëdigd trouwambtenaar en woorddienstbegeleider en verbindt
mensen in de liefde en begeleidt nabestaanden hun dierbare in liefde los te laten.
www.mooigesprokendoorisabel.nl
https://www.facebook.com/mooigesprokendoorisabel
Kleinschalig afscheid nemen
“We kijken in de spiegel van zijn of haar leven”
Tekst: Bert Salden
Foto: Esther Theunissen
“Als je op je 92ste overlijdt zullen
er waarschijnlijk geen honderden
mensen naar je afscheidsdienst
komen”, legt Eric Kempkens uit.
“Wij zijn een intiem afscheidshuis
voor, qua dienst, pakweg 35 gasten.
We zijn ook kleinschalig in
de zin dat we niet meer dan één
afscheid per dag plannen. Dat
voorkomt tijdsdruk: we hebben
de hele dag gereserveerd voor
één afscheid. We zijn een familiebedrijf,
alles is heel persoonlijk.”
Ingrid Golsteijn begon tien
jaar geleden als zelfstandig
begrafenis ondernemer. “Zonder
locatie, rouwauto of attributen. Ik
kom uit een heel andere branche,
maar wilde meer met en voor
mensen werken. Ook voor de nabestaanden
en met respect voor
de overledenen die een korte tijd
in de Hoeskamer te gast zijn.”
Levenspartner Eric Kempkens,
toen werkzaam als ambtenaar
en als presentator bij TVLimburg,
sprong steeds vaker bij en maakte
er ook al snel zijn beroep van.
Ingrid: “Hij is een goede voor -
ganger en spreker en samen
kunnen we met onze creativiteit
nabestaanden nog beter van
dienst zijn. Voordat hij echt
instapte hadden we dit pand al
gekocht en ingericht als huiskamer,
met sfeer, meubilair,
een speelkamer voor kinderen
en meer. Je moet je hier thuis
voelen. We richten de afscheidskamer
telkens in naar de hoofdpersoon
en houden rekening met
alle wensen. We gaan ook altijd
zelf naar de eerste ontmoeting
met de familie.”
Persoonlijke wensen
Er wordt gewerkt vanuit persoonlijke
wensen, binnen en buiten de
Hoeskamer. “Voor een voormalig
stamgaste van ’t Hijgend Hert,
een boscafé in Vijlen was het de
laatste wens dat iedereen een
Tripel Karmeliet zou drinken in
dat café. Er was een apart zaaltje
beschikbaar en de lege glazen
werden ter plekke op de kist
gezet. Een ander nam afscheid
in zijn stamcafé, waar hij altijd
biljartte. De kist werd op het
biljart gezet en de gasten dronken
er hun biertje bij.”
Ingrid: “Van een Indonesische
overledene kwamen op twee
dagen tijd 200 mensen afscheid
nemen. De familie had, naar
Indisch gebruik, voor de aankleding
en Indische hapjes gezorgd.
En voor een oma die bekend
stond om haar zondagse kippensoep
hebben we die kippensoep
hier bereid volgens het originele
recept. Natuurlijk gaat het niet
om het eten en drinken, maar om
de specifi eke betekenis van het
hapje of drankje.”
Eric: “We kijken in de spiegel van
haar of zijn leven. We beginnen de
afscheidsdienst hier als iedereen
er is. We laten de factor tijd los.
Hier is, met woorden, muziek en
kleine rituelen, iedereen nog één
keer met zijn allen ónder ons.”
Het voormalige gemeentehuis van Born-
Buchten-Holtum heet tegenwoordig ‘de
Hoeskamer’. Het is een plek om ‘kleinschalig’
en sfeervol afscheid te nemen van geliefden,
in een persoonlijke sfeer zonder tijdsdruk onder
leiding van Ingrid Golsteijn en Eric Kempkens.
Eric Kempkens en Ingrid Golsteijn