8 Limburg En toch is het leven mooi, hè Noël?
Nippend aan zijn geliefde Jägermeister vertelde mijn beste vriend Gerard steevast over de interessante
ervaringen gedurende zijn lange leven.
Gerard, een vitale negentiger, werd op een dag bezegeld met het vreselijke lot: ‘kanker mét uitzaaiingen’.
De laatste maanden van zijn leven verbleef hij in het hospice.
Hij was vele jaren weduwnaar, kinderloos en vulde zijn dagen met lange wandelingen in de natuur én
klaarstaan voor zijn medemens. Gerard was een buitengewoon geliefd en behulpzaam persoon.
Dagelijks bezocht ik hem en haalden we herinneringen op van onze ruim 50-jarige fijne vriendschap.
Samen hadden we veel gesport, gewandeld en diverse mooie reizen gemaakt.
En dan krijg ik plots het droeve bericht dat Gerard is overleden, zo onverwacht…..
Wij hadden elkaar nog zoveel te vertellen; de filosofie over de dood en wát daarna? Dat mystieke
gebeuren hetgeen ons beiden zo boeide. We spraken er vaker over, maar op de een of andere manier
stokte ons verhaal over deze materie. En tóch zou ik nog zó graag met Gerard hebben gebabbeld
over zijn visie aan gene zijde. Over de ontmoetingen aldaar. En omtrent de geloofsovertuiging dat ons
aardse bestaan niet eindigt met de dood….
Noël van Hooren, Lanaken
Daag Theike
Mijn man Thei was gestikt in een stukje balkenbrij. op 80 jarige
leeftijd. Dit drama speelde zich af zaterdag 4 april 2020. Het was
stralend weer. Wij waren alleen thuis. Hij had de laatste tijd
moeite met slikken. Het vlees bleef steken. Ik zei nog:
“uitspugen”, maar hij viel in mijn armen, maar was nog bij.
Geruststellend hem toegesproken. Ondertussen bekeek ik zijn
lichaam. Ik ondernam actie, reanimeerde op advies van de
meldkamer. Het ambulancepersoneel kreeg het hart weer op
gang. Met spoed werd Thei naar het ziekenhuis Maastricht
gebracht. Ze hielden hem in coma.
Ik mocht even op de Intensive Care. Volgens de IC-arts kon Thei
me niet meer horen, maar ik geloofde hem niet. Geruststellend
praatte ik tegen hem, dat ik morgen zou terugkomen en hem
mee naar huis nam, en we zouden bidden tot de Heilige Sint
Rosa. Maar diezelfde avond om 23.35 uur stierf Thei, vòòrdat hij
in de scan ging.
Wat ik nog had willen zeggen:
We veel van elkaar geleerd hebben.
Mooie momenten met elkaar mochten beleven.
Samen heel veel moeten overwinnen.
We elkaar niet konden missen.
Daag sjatje, jungske, kaelke, Theike.
Mieke Vahsen, Sittard
Mam,
We zijn ruim een half jaar verder,
182 dagen nadat u ons zo plotseling hebt verlaten.
Tientallen brieven heb ik u afgelopen maanden geschreven en vanuit mijn hart heb ik
vele gesprekken met u gevoerd en dit alles naar een onaantastbare verre hemel gestuurd.
“Mam, dank je wel voor het leven dat u mij heeft geschonken, de liefdevolle opvoeding
en alle kansen die u en pap mij hebben gegeven.”
“Mam, wat is het recept van de rode kool?” Die was ontzettend lekker.
“Mam, wat was u toch waanzinnig creatief.” Een huis vol bloemstukjes, de gehaakte pannenlappen
en de geborduurde tafelkleden bieden iedere dag weer troost. De schilderijen op zolder en de
handgemaakte kettingen zijn schitterend.
“Mam, kijk naar eens naar de bloemen in de tuin.” Ze bloeien prachtig.
“Mam, wat jammer dat u soms zo onzeker was.” Dat was nergens voor nodig, u heeft in uw veel
te korte leven heel veel goeds gedaan.
De alledaagse dingen, de gezamenlijke liefde voor bloemen, het uitwisselen van recepten en
nieuwtjes. Samen een kopje koffie drinken. De gewoonheid van het leven.
Mam, u wordt gemist.
Uw dochter
Opeens was je er niet meer…
Eindelijk weer naar jullie geliefde Benidorm.
Lekker wandelen, naar de markt, terrasjes pakken.
Maar je wilde nog eens naar het kruis, op de berg…
Het is een stevige klim, maar we proberen het vandaag
24-01-2022.
Na enkele honderden meters…..was je niet meer.
Wat een verdriet. Niet in woorden uit te drukken en daar
waar je zo graag was.
Bedankt voor de mooie dagen die we in de loop der jaren
hebben gehad, samen mogen genieten.
Maar voor altijd in ons hart.
Carolien Grouwels, Geleen
Vragen aan mijn vader
Ik was net elf toen jij, mijn vader, op 19 mei 1961 plotseling
in het Heerlens ziekenhuis stierf. Ik had je nog willen vragen
hoe het was toen je bij de voetbalclub in Limbricht voetbalde
en aldaar klarinet speelde in fanfare De Vriendenkring.
Wat je ervaringen waren bij de fietsenmaker, waar je in Sittard
bij had gewerkt, of op het magazijn van de mijn?
Ik had je nog naar belevenissen willen vragen met neven en
nichten uit België, bijvoorbeeld met neef Pol Schaeken,
fervent wielrenner. Naar je ervaringen tijdens De Tweede
Wereldoorlog. Wist je dat een joods gezin uit Einighausen,
het gezin Lichtenstein, in Sobibor vergast is, zelfs Helja,
twee jaar oud? En vader, heb je op de ambachtsschool gezeten?
Wat zijn je herinneringen aan die tijd? En wat zijn je herinneringen
aan de gewone mijnwerkers en de zogenaamde mijnbeambten,
waren er grote verschillen in loon en omgangsvormen.
Waar leerde je moeder kennen, en gaf je iets om carnaval,
waar moeder en haar familie mee opgegroeid waren?
Pap, wat zijn je ervaringen ten aanzien van het katholieke
geloof in jouw jeugd?
Och, ik had je nog zoveel willen vragen, helaas, het ging
niet meer.
Phil Schaeken, Sittard