8 Limburg Lief Joepje,
Ik heb je nooit ontmoet, want helaas ben je, ruim drie jaar voordat ik geboren werd, overleden...
Toch ken ik je wel: van papa en mama hoorde ik altijd verhalen over je en gelukkig hebben we ook
een serie mooie foto’s van jou. Met een schaterlach, in Lederhosen en een grote cowboyhoed op;
op een driewielerfietsje door de benen van papa rijdend. Maar ook die met een enorm serieuze blik,
waaraan je goed kunt zien hoe intelligent je was. Want dat wás je, dat blijkt uit de vele verhalen.
Je herkende op tweejarige leeftijd al legio automerken en je hoorde aan de motor wanneer papa
met zijn Volkswagen Kever thuiskwam.
Je was ook onderzoekend: zo had je op papa’s werk een keer een grote hoeveelheid blokjes van
het planbord afgehaald en mee naar huis genomen. Wist jij veel dat de hele fabrieksplanning toen
overhoop lag?! Dat onderzoekende werd je uiteindelijk fataal, want je kwam te dicht bij de sloot...
Lief broertje van me: wat zou ik ervoor over hebben om je eens echt te ontmoeten en te mogen
knuffelen! Je bent mijn oudste broer, maar je zult altijd dat lieve, ondeugende en onderzoekende
kleutertje blijven. Rust zacht, lief Joepje.
Jouw zus Heleen.
Heleen Horikx-van Hout, Weert
Bert,
Trouw tot de dood ons scheidt, dat hebben we elkaar beloofd
en dat zijn we geweest. Ons leven verliep niet altijd makkelijk,
werk en privé liepen door elkaar heen. Altijd samen, onze visies
verschilden en dat bracht wel eens confrontaties met zich mee,
maar altijd waren er oplossingen.
Jouw kracht, optimisme en positieve instelling om altijd door te
gaan, ik zal het missen. Jouw woorden ”alles komt goed”, zal ik
koesteren en vertrouwen dat het ook zo is.
Dankjewel voor 25 huwelijksjaren, welk feest we nog hebben
kunnen vieren, met veel lieve dierbare mensen om ons heen.
Verdriet om onze 2 jongens, die zonder vader verder moeten en
verdriet om jou, dat jij ze niet ziet opgroeien en afscheid van ons
moet nemen. Je was een lieve man voor mij en een lieve pap
voor de jongens. Als ik je ooit gekrenkt heb, dan spijt me dat.
Met heimwee zal ik aan ons leven terugdenken. Lief en leed, om
wat was… en had kunnen zijn. We spraken er wel eens over; later
als we tijd hebben… maar, morgen is voorbij en later is niet meer.
Altijd samen, nooit alleen. Onafscheidelijk , altijd een.
Bedankt dat je in mijn/ons leven was. Tot eens xxx
Annie Coenen, Stramproy
Mam….
Vandaag 27 oktober 2022 zou je 100 jaar worden. Dat geeft een bijzonder en trots gevoel,
omdat je een mooie, lieve, integere, gesloten vrouw was.
Het leven begon als jongste in een bakkersgezin. Er werd hard gewerkt. Dat heb je overgenomen
en doorgegeven. Lekker koken en… zeker bakken. Je was 22 jaar toen je werd getroffen door een
vreselijk gebeuren. Moeder, zus, broer, zijn vrouw en dochter vielen in een keer weg. Deze dierbaren
waren er opeens niet meer. Dan verhuizen naar een vriend, want jullie zouden gaan trouwen.
Dat ging niet door.
Op een zondag fietste je ergens en ontmoette toen der pap. Jullie trouwden, kregen zes kinderen en
jij voerde de regie. Organiseren, plannen, voorbereiden, klaarzetten. Passie om dingen goed te doen.
De bouw van het nieuwe huis, een communiefeest, mijn verblijf op kostschool, de vakanties aan het
Gardameer, noem maar op.
Naarmate je ouder werd, kwam steeds meer van je echte ‘zijn’ naar boven.
Het kunnen vertellen over het verlies van je familie, toen….
Je humor en lach was meer te zien.
Leef Mam, hue 100 joar!
Danke!
Marian Jongen, Almelo
Mam,
19 Oktober 2006 werd je totaal onverwacht,
met een acute blindedarmontsteking naar het ziekenhuis gebracht.
Je had een hele zware nacht, dat baarde me zorgen,
want de operatie werd uitgesteld tot de volgende morgen.
De ingreep verliep niet zonder complicatie,
je blindedarm was gesprongen, tijdens de operatie.
Na 11 dagen ziekenhuis mocht je 30 oktober naar huis,
maar….ik kreeg een hele andere moeder thuis.
Ik zag boosheid in je ogen en verdriet,
je praatte niet met me en ook je liefde was er niet.
Overmeesterd door onmacht voelde ik me radeloos,
jouw vreemde gedrag maakte mij ontzettend boos.
Ik heb de huisarts gebeld die constateerde,
dat de toestand slecht was, waarin je verkeerde.
Thuisblijven was helaas geen optie meer.
Je moest met spoed opgenomen worden….. de tweede keer.
Op dat moment realiseerde ik me pas:
“Je hebt gevoeld dat je stervende was.”
Onze laatste uren samen heb ik vaak gezegd hoe het me spijt,
maar het was te laat, 7 november was ik je kwijt.
Ik heb je niet voor mijn gedrag om vergeving kunnen vragen.
Dat voelt als een wond….nog alle dagen.
Dat wil ik kwijt in deze brief:
“Het spijt me mam, ik heb je lief!”
José Verhagen, Venlo