Woensdag 09. 11. 2022 5
REGIO
weert weert
Ondergedompeld in de pikdonkere
wereld van de brandweerduiker
Bij een ongeval of zoektocht te water
wordt het duikteam van de Weerter
brandweer vaak ingezet. Momenteel
is het team op zoek naar
nieuwe aanwas. Op oefening in de
Zuid-Willemsvaart wordt duidelijk
dat het duikteam van de brandweer
Weert een geoliede machine vormt.
Drukpak? Check. Communicatie?
Check. Duikers fit to dive? Fit to dive.
In de speciale duikwagen van de
Weerter brandweer klinken de commando’s
en checks routineus. Terwijl
het voertuig zich naar de plaats van
de oefening spoedt, trekken de twee
duikers hun op maat gemaakte duikpakken
aan. Vandaag simuleren zij
een ‘persoon te water’, oftewel een
zoektocht op de tast over de bodem
van een aardedonker kanaal.
Binnen vijf minuten is het voertuig
ter plaatse en kunnen de duikers via
een ladder te water. Hoewel het hier
om een oefening gaat, is het gehele
team gefocust. Het gaat enkel en alleen
over de oefening. De duiker te
water staat via een lijn in contact met
zijn teamgenoot op de kant, duikopzichter
Hans Stokbroeks. „Ik heb ongeveer
een halve meter zicht”, klinkt
het krakerig, en daarna: „Object gevonden,
duiker gaat op onderzoek
uit.”
Autobanden
Vanavond gaat het slechts om een autoband
en een halve fiets. De meterslange
lijn is tevens het oriëntatiepunt
van de duiker, legt Stokbroeks uit.
„De duiker zwemt met een strakke
lijn steeds in een halve cirkel. Door de
duiker die lijn steeds een meter verder
uit te laten zwemmen, kan er gericht
gezocht worden. Deze doeltreffende
methode wordt veel gebruikt
wanneer we op zoek zijn naar een
persoon of voertuig op de bodem.”
Hoewel een paar leden van het team
ook in hun vrije tijd duiken, is er volgens
Stokbroeks een wereld van verschil
tussen hemelsblauwe tropische
wateren en een koud en donker kanaal.
Nieuwe rekruten moeten zich
dit ook realiseren. „Het heeft weinig
met plezierduiken te maken. Een oproep
kan altijd komen, en dan lig je
binnen de kortst mogelijke tijd op de
bodem van het kanaal. Je tast de omgeving
af, op zoek naar een drenkeling
of een te water geraakt voertuig.
Als duiker moet je altijd paraat zijn,
maar je merkt dat het ontzettend
veel oplevert.”
Hecht team
Duiker Tim Nieuwesteeg valt hem –
inmiddels weer op de kant – bij. „Voor
de nabestaanden op de kant ben jij
degene die – hoe wrang ook – zekerheid
geeft. Het kan soms heftig zijn,
maar je doet het altijd in teamverband.
Per jaar moet je minimaal 300
duikminuten maken, dus je hebt veel
met elkaar te maken. Zo ontstaat er
vanzelf een hechte band.”
Het duikteam van de Weerter brandweer
is één van de teams die nog over
zijn en in een cirkel van 100 kilometer
vanaf de kazerne in actie komt. Voorheen
hadden steden als Venlo en
Roermond ook een eigen duikteam.
Daar is alleen Weert nog van over,
vertelt Stokbroeks. „De dichtstbijzijnde
teams zitten in Stein en in
’s-Hertogenbosch. Dat betekent dat
er voor ons een veel groter actiegebied
is. Vorig jaar rukten we ongeveer
veertig keer uit.”
Trainingsprogramma
Nieuwe rekruten worden zowel binnen
de eigen gelederen geworven, als
daarbuiten. Iedereen die interesse
heef en in Weert, Stramproy of Nederweert
woont kan solliciteren voor
de vrijwillige functie. Duikervaring is
niet vereist. Aanmelding betekent
overigens nog niet dat je binnen korte
tijd in het water ligt, vertelt Nieuwesteeg.
„We zijn aan veel regels gebonden,
dus na de sollicitatie en selectie
volgt er eerst een zeer uitgebreid
trainingsprogramma. Al met al
zal het zo’n anderhalf jaar duren
voordat je je eerste duik doet.”
Voor Tim, Hans en de rest van het in
totaal zeskoppige team zit de oefening
er weer op. Waar de heenweg gevuld
was met serieuze commando’s
en het nalopen van het veiligheidsprotocol,
is er nu tijd voor ontspannende
gesprekken en grappen. Hans:
„Je merkt dat er na zo’n oefening altijd
een ontlading is. Je maakt alles
samen mee, als team sta je immers
voor elkaar klaar. Veiligheid van de
duiker te water heeft altijd de hoogste
prioriteit. Het is echt samen uitrukken,
en samen weer terug naar de
kazerne.”
Door paul geraedts
Leden van het duikteam tijdens de oefening in het kanaal. Foto jeroen kuit
Struinheukske
De vleesetende paddenstoel
Regelmatig tekent columnist en
natuurliefhebber Piet Schuttelaar
een verhaal op vanuit zijn natuurhuisje.
Paddenstoelen beleven momenteel
hoogtijdagen. En ere wie ere toekomt,
kort geleden heb ik van John
Leclaire uit Stein een persoonlijke
paddenstoelenexcursie gehad in
het Steinerbos. John en ik rondden
in 2007 samen onze natuurgidsencursus
af. Ik bleef me daarna breed
oriënteren in de natuur. John verdiepte
zich als een mycoloog in de
paddenstoelen, inclusief determinatie
via microscoop. Hij mag zich
wat mij betreft scharen onder de
deskundigen. Het was ouderwets
struinend genieten.
Er bestaan veel bijzondere paddenstoelen,
met even zoveel bijzondere
namen. Ik zou er zomaar een vervolgserie
over kunnen schrijven.
Maar nu even naar de rupsendoder.
Er bestaan twee rupsendoders, die
niets met elkaar te maken hebben.
De één is een insect, een graafwesp:
de grote rupsendoder. Deze dankt
haar naam aan de grote rupsen die
ze ontvoert als voedsel voor haar
jongen.
Maar de rupsendoder op de foto, is
een paddenstoel, die gedijt op de
pop van een vlinder, die onder de
grond probeert te evolueren. Hoe
werkt dat? Vlinders leggen eitjes,
daaruit verschijnen rupsen, die, nadat
ze zijn uitgegroeid tot volwassen
rupsen, gaan verpoppen. De
rups kruipt daartoe soms onder de
grond, kan dan besmette schimmeldraden
eten en metamorfoseert in
een verharde cocon. De schimmeldraden
van de paddenstoel groeien
in en om de geïnfecteerde pop heen
en deze sterft uiteindelijk. Uit die
ondergrondse schimmeldraden
groeit bovengronds het vruchtlichaam,
(de paddenstoel zoals op de
foto). Soms jaagt de dood boven en
onder de velden en verrijst vervolgens
met rode vingers. De natuur
kent geen beleefdheden.
Reageren? peterfree@ziggo.nl.
Deze week vertelt hij over
de rupsendoder.
Nieuwe speelotheek is
er ook voor mensen
buiten de wijk Keent
» Vervolg van de voorpagina.
Voor Sarya Sas (11) is spelen belangrijk.
Zonder speelgoed verveel ik me.” Als
voorbeeld noemt ze dat ze van de
damschijven pizza’s maakte, toen ze
niemand had om samen mee te dammen.
eenzaam.” Yvonne Vaes-Lucas benadrukt
de wijk Keent. Voor het lidmaatschap
van één euro heb je voor weinig geld
het hele jaar door afwisselend en uitdagend
ook nog eens duurzaam.” „We starten
met de speelotheek en gefaseerd komen
om elkaar te ontmoeten”, lachen
Yvonne en Kim.
nederweert
Heksenheuveltocht
TWC Nederweert houdt op zondag
20 november de Heksenheuveltocht
mountainbikes en gravelrijders,
uitgezet in het Limburgse en Brabantse
zijn bij Huyskamer Daatjeshoeve,
Heugterbroekdijk 34 in Nederweert.
Hölzken met z’n accordeon voor
livemuziek.
Info en aanmelden op
www.twcnederweert.nl.
De rupsendoder. Foto Piet Schuttelaar
Door Piet Schuttelaar
„Van spelen word ik blij en socialer.
Ik oefen dat tijdens het spelen.
Alisiya Vaes (11) vindt dat iedereen
moet kunnen spelen. „Met speelgoed
kun je samen met anderen afspreken.
Anders voel ik me
dat de speelotheek er voor iedereen
is. „Ook voor mensen buiten
speelgoed in huis. Het hergebruik
van het speelgoed maakt het
daar steeds meer initiatieven bij
met afwisselende routes voor
landschap. Start en finish
Bij het eindpunt zorgt Huib
limerick
“Zich vastplekke”, zag lést ‘n aoj bet
“És good bedoeldj, mer eigelik pet!
Me zitj, mojje dînke
songer aete of drînke!
ICH plekdje mich vast aan ‘t buffet!”
Frans Adriaens, Weert