Woensdag 23. 11. 2022 REGIO 11
Voetbal mocht niet, hockey wel
van Loes Leurs, die bekroond werd
met maar liefst drie wereldtitels. Rinus Michels,
genoten en gaat er graag mee op
uit.”
Heeft hij minpuntjes?
„Hij is gefokt uit jacht getrainde ouders,
dit is niet perse een minpunt.
Echter zal hij op de juiste manier
verder getraind moeten worden.
Wanneer dit advies niet ter harte genomen
wordt, zal hij zich ontwikkelen
tot een hond met gedragsproblemen.”
Wat voor baas zoeken jullie?
„We zoeken voor Donny een baas die
ervaring heeft met dit type hond en
beseft wat deze nodig heeft. Jachttraining
of speuren zou geweldig
voor hem zijn.”
Neem voor info contact op met Dierenopvang
Op de Smakterheide, tel. 0478-
639062 of via info@smakterheide.nl.
Ergens in november 1966 gleed bij
de Venlose Loes Seelen (1947) een
brief in de bus. Verstuurd door
coach Jo Jurrissen van de Koninklijke
Nederlandsche Hockey Bond.
Het schrijven was gericht Aan de
‘uitverkorenen’ van de Centrale
Training, seizoen 1967 -1968.
Mogelijk niet helemaal een verrassing,
maar deze brief was de
opmaat voor een verdere, jarenlange
internationale hockeycarrière
Dier van de week
Elke week stelt Juanita Janssen
van Dierenopvang Op de Smakterheide
een dier voor dat op zoek is
naar een nieuw thuis. Deze week is
dat reutje Donny, die door persoonlijke
omstandigheden van zijn baas
in de opvang terecht is gekomen.
Hij is een kruising Engelse Springer
x Springer spaniël / Heidewachtel
van 8 maanden oud.
Wat is zijn leukste kenmerk?
„Hij is een actieve, fanatieke, gedreven
hond in de omgang. Een leergierige,
vrije spring-in-’t-veld die graag
wilt werken voor zijn baas!”
Wat is zijn favoriete bezigheid?
„Donny is een hond die aan het
werk gehouden moet worden.
Driemaal daags een rondje rondom
huis is niet genoeg. Hij is een sociale
hond in de omgang naar soort-
felicitatiefax door de club, stil in
Venlo. De verkiezing in 1971 tot sportploeg
van het jaar maakte de onderwaardering
weer goed, zegt Loes
Leurs nu, die met haar team wel op
het Catshuis werd ontvangen.
Met gepaste trots en vreugde blikt
zij terug op haar hockeycarrière.
Van haar ouders mocht zij niet voetballen;
hockeyen wel. Dus werd met
buurjongen John Nefkens het slaan
van hockeyballen tegen de garagemuur
geoefend. Niemand had toen
kunnen vermoeden dat hockey zo’n
belangrijke rol ging spelen in het leven
van Loes Leurs-Seelen, die in
het ‘normale’ leven werkzaam was
bij het GAK en geacht werd opgenomen
vrije dagen netjes in te halen.
Drie wereldtitels: in 1971, 1972 en in
1974. Het laatste interlandseizoen
was in 1974. Mijn heimwee naar en
liefde voor zoontje Rob was groter dan
het spelletje hockey. Bij jeugdliefde
Groen Wit – opvolger van Venlo
Girls – werd een glanzende carrière
afgesloten.
Loes Seelen werd dus wel international
en verkaste naar buurclub
VHC om op hoger niveau te spelen
en zo haar loopbaan in Oranje zekerder
te stellen. In een door haarzelf
fraai uitgevoerd boek schrijft
Loes Leurs-Seelen: Heel veel te danken
aan de club en het team, incl. coach
waar ik alle mogelijkheden kreeg om
“uit te groeien”.
Goed, toen was dus die eerste interland
tegen Engeland al een feit: uitslag
1-1.
En toen begon een imposante internationale
carrière, die haar over de
hele wereld bracht.
In 1971 speelde Loes Leurs haar eerste
wereldkampioenschap in Auckland
in Nieuw-Zeeland. Voordien
waren er wel wereldtoernooien
voor dames, maar geen officieel wereldkampioen.
Die WK-deelname
was onderdeel van een reis van twee
maanden door vijf landen. Kranten
schreven over het grootste avontuur
uit de geschiedenis van het dameshockey
en Loes Seelen schreef vrijwel
dagelijks brieven aan haar man
Hein Leurs, doelman van het eerste
herenteam van VHC. (Aan de hand
van die brieven werd een prachtig
boek samengesteld.) De wereldreis
bracht haar via Trinidad en Tobego,
Jamaica en Tahiti naar Nieuw-Zeeland
en na het behalen van de wereldtitel
naar Zuid-Afrika. Trainer
De Bock mocht niet mee, omdat
mannen in de wereld van WK dameshockey
ongewenst waren. Jo
Jurrissen verving hem; een geweldige
coach, aldus Loes Leurs. Zeven
jaar speelde de Venlose in het nationale
hockeyteam en driemaal werd
zij wereldkampioen: na Nieuw-Zeeland
in Barcelona, waar voetbalcoach
Rinus Michels op bezoek
kwam, en in het Franse Mandelieu.
In 33 interlands scoorde zij 12 doelpunten.
Ja, uit de krant konden de Noord-
Limburgse lezers van de uitzonderlijke
prestaties van hun provinciegenoot
vernemen, maar verder
bleef het, met uitzondering van een
van nul tot nu
Door albert lamberts
De eerste wereldtitels voor een inwoner
van Venlo (voor zover mij bekend
– A.L.). Daar kwam in 1978 die
van zweefvlieger Baer Selen bij.
Maar Loes Seelen won er dus drie!
Eigenlijk begon haar interlandcarrière
op 8 april 1967 in het Wagenerstadion
in Amstelveen. Mejuffrouw
Jurrissen had op 3 april de komende
internationals, die op 8 april tegen
Engeland zouden aantreden, per
brief uitgenodigd voor de enige vastgestelde
officiële interlandwedstrijd
van dit seizoen. Het zou niet de gemakkelijkste
interland worden. Nooit
geweest ook, zo schreef Jurrissen.
Wij hebben al eens aangestipt, dat Engeland
niet onverslaanbaar is, maar
in de Nederlandse hockeygeschiedenis
zijn de resultaten tot nu toe steeds in
het voordeel der Engelsen uitgevallen.
Het peppraatje ging door: jullie zullen
je zaterdag niet voor 100, maar
voor 200 procent moeten inzetten om
een tevredenstellend resultaat te behalen.
We twijfelen niet aan jullie goede
wil en zijn zeer benieuwd naar de
einduitslag. Toen de krant berichtte
over de eerste uitverkiezing voor
Oranje ging het eerst over mej. Loes
Seelen, vervolgens werd mej. weggelaten
en verderop permitteerde de
auteur zich de vrijheid over Loes te
schrijven…
Loes Seelen, destijds 19 jaar en spelend
voor een van de twee laatste dameshockeyclubs
in Nederland, Venlo
Girls – de andere was BDHC Bloemendaal
– kwam uit een uiterst
sportief gezin, waarin broer Jan het
tot semiprof schopte bij VVV, Vitesse
en Ajax en in diverse vertegenwoordigende
elftallen speelde,
maar nooit A-international werd.
Zus Marjan speelde ook hockey.
coach
van Barcelona,
stak de
Oranje
hockeydames
een hart
onder de
riem tijdens
het wereldkampioenschap
in
1972. Rechts
van Michels
Loes Leurs.
Foto archief
loes leurs
venlo
Geld voor duofietsen,
aanleg pumptrackbaan
en beweeg- en moestuin
De winnaars van de Leefstijlakkoord
Venlo Challenge zijn bekend.
Uit 36 inzendingen zijn drie ideeën
gekozen om de leefstijl en kwaliteit
van Venlonaren te verbeteren.
Een suggestie die bij de publieks- en
vakjury het meest in de smaak viel,
is de aanleg van een beweeg- en
moestuin waarvoor huisarts Nanda
Flos zich sterk maakt. Verder willen
Geert Bors en zijn zoon Cas graag
dat er een pumptrackbaan in Blerick
komt en pleit Maud Helmink
voor de aanschaf van duofietsen
voor buurtcentra en verzorgingstehuizen.
Tevens worden enkele andere kansrijke
suggesties nog nader onder de
loep genomen. Ook worden enkele
ideeën aan elkaar gekoppeld om de
kans op realisatie te vergroten.
reuver/offenbeek
Treintje verhuisd naar
terrein Grescollege
Het bekende treintje met twee kipkarretjes
dat twintig jaar lang in de
showtuin van de firma Brickburgers
heeft gestaan, is verplaatst
naar het Grescollege in Offenbeek.
Eigenaren Wim en Ans Burgers
hebben de locomotief van het merk
Diema geschonken aan de heemkundevereniging
Maas en Swalmdal.
Op hun verzoek heeft de gemeente
Beesel het treintje een plek
gegeven bij de voormalige kleiwarenfabriek
aan de Keulseweg. Tot de
jaren zestig werd met dergelijke
smalspoortreintjes klei vanuit de
groeven over de grens via een
spoorlijn langs de Keulseweg naar
de fabrieken vervoerd.
De loc wordt vervoerd.
Foto twan ernst
venlo
‘Kers met ies’: vierde
kerstkomedie in dialect
Voor de vierde keer staan Venlonaren
René Oostdam en Fred van den
Bogaard in december met een bizarre
kerstkomedie in het dialect op
de planken. De voorstellingen zijn
nagenoeg uitverkocht.
Kers met ies luidt de titel van het Venlose
kerstverhaal in zeven bedrijven,
dat van 14 tot 18 december viermaal
op de planken wordt gezet in
de Maaspoort. Na De Zeve Hemele,
De kers op de taart en Kers beej ’t
Zwaantje is ook dit hilarische stuk
geschreven door René Oostdam en
Fred van den Bogaard, voorheen
Neutjesrang, in samenwerking met
Willem Gerats en Edwin Tusveld.
Alleen voor de eerste voorstelling zijn nog
enkele kaarten beschikbaar.