ADVERTENTIE > delimburger.nl
12 MOA pgroeien Liefdevolle jeugd
Met een glimlach op mijn gezicht denk ik terug aan een liefdevolle jeugd. We hadden
thuis een boerderij en als er gemolken moest worden of de dieren verzorgd, ging dat
voor, maar ik ging dan gewoon mee. Ik ruik nog de warme geur van de koeien.
We hadden nog geen tv (ik ben van 1955), geen computer, geen telefoon en de
zondagen waren er voor het gezin. Samen de natuur in en alle plantjes aanwijzen en
in de winter in de ‘goede kamer’ voor de kachel monopolie spelen of voorlezen door
mijn vader en later door mijn oudere zus.
Nu zit de jeugd achter de computer, spelletjes doen of appen, of naar de training van
een vereniging. Wij hadden altijd vriendjes over de vloer. Je hoefde niet, zoals nu,
maanden van tevoren af te spreken. Die tijd samen mist de jeugd en dat wens ik ze
wel toe.
Maria Habets, St. Geertruid
Zondagmorgen
Spek met ei,het hele huis ruikt ernaar. Mam die het ronde brood tegen haar
schort drukt en er dikke sneden van afsnijdt. Koffi e gezet met de fl uitketel.
Willem Duys op de radio. De winter van ‘69 is koud en wit. Met pap langs de
Maas in Itteren wandelen. Ik had van die handschoentjes die met een touwtje
onder de jas met elkaar verbonden waren. Langs de Maas had de ijzige wind
vrij spel. Mijn handjes waren rood van de kou. De gebreide handschoentjes
waren nat van de sneeuw.
Pap had zo’n dikke loden jas. Peper en zoutkleurig. Met gele zachte voering
in de schuine steekzakken. “Kom maar met je handjes in mijn jaszak jongke”.
Schuin omhoog met mijn arm, mijn handje warmend. En dan steeds om pap
heen rennen voor de andere kant.
Veiligheid, liefde en warmte. Wat wil een kind nog meer ….
Han Penders, Schin op Geul
Veldzomer
Dit ene woord roept alles op wat mijn jeugd in Limburg zo bijzonder
maakte. De velden in de zon, de warme zomers, het graan
met de klaprozen en de korenbloemen, de wiegende wilgen in de
zomerwind. De boerenjongens op het veld, de boterhammen die
’s middags gegeten werden, de leeuweriken boven je, hoog in de
blauwe lucht. Hoe simpel het nu klinkt, hoe al te romantisch, hoe nu
zo ver terug in de tijd, tòch was dit de realiteit in mijn jeugd. De eerste
kus in het korenveld, het stoeien en lachen met elkaar tijdens
de oogsttijd, het samen ‘op avontuur’ gaan, de heuvels over, samen
met de jongens en meisjes uit het dorp. Op het eind van de dag op
tijd thuis voor het eten, zondoorstoofd aan tafel, groenten uit eigen
tuin en ’s avonds nog even elkaar treff en totdat de lantaarnpalen
aangingen en je op huis aan moest.
Kitty van Hove-Reijnaerts, Heerlen
Verwondering en blijdschap
Ik ben in 1950 vanuit mijn moederland, nu Indonesië, gevlucht
naar mijn vaderland, Nederland. Mijn mooiste jeugdherinnering
was toen ik 9 jaar oud was, en op de grote boot zat tijdens mijn
vlucht.
De grote onmetelijke zee, die soms liefelijk bewoog maar soms
als een furie over de boot klotste, vooral in de golf van Biskaje.
De dolfi jnen die mee zwommen tijdens de reis en de vliegende
vissen die mij vermaakten. De heerlijke verse krentenbollen op
de boot om 4 uur, en de sappige peren die ik iedere dag kreeg.
Velen waren zeeziek, maar ik als 9 jarige huppelde vrolijk rond.
Ik hoop dat vele dezelfde verwondering en blijdschap mogen
meemaken in dit leven. Ik gun het vooral de jongeren, die nog
een leven voor zich hebben. Ik ben nu al 81 jaar en kijk vol hoop
uit na de jonge generatie.
Roos Schmid, Sittard
Een memorabele winterwandeling
Het zal begin jaren zeventig vorige eeuw zijn geweest. De bossen van de Lage Vuursche liggen onder
een dik pak sneeuw, een vader en twee puberzonen maken een wandeltocht, waarbij opvallend afstand
van elkaar wordt gehouden. De oudste zoon, dat ben ik. Mijn moeder vond dat mijn vader, als man, de
jongens seksuele voorlichting moest geven. Mijn vader heeft na lang aandringen van mijn moeder, waarbij
zeker 1 jaar voorbij is gegaan, actie ondernomen.
Op een zekere dag nodigde hij zijn zonen uit om een boswandeling te maken, om belangrijke zaken te
bespreken. Mijn broer en ik waren verbaasd, de rest van het gezin gaat niet mee? Wat wil papa gaan
vertellen ? Hij ging dus tijdens deze wandeling omzichtig vertellen hoe kinderen verwekt worden en wat
daarbij allemaal komt kijken.
Dit was voor mijn broer en mij geen onbekende materie: we hadden op school tijdens de biologieles al
lang voorlichting gehad. Daarbij hadden wij het boekje, ‘Hoe geef je seksuele voorlichting?’, gelezen,
dat al een jaar lang in het nachtkastje naast zijn bed lag.
Joost Timmers, Limbricht
Gevierlike sjpelkes
’t Mót oktober-november 1944 gewaes zin, ich waor vief jaor.
D’r sjtónge Amerikaanse legerwages bie ós veur, achter aafgeslaote mit e dèkzeil. De ouwer
jónges duujde mich ónger ’t dèkzeil nao binne. In dae vrachwage moos ich reme mit kuuegel
pakke en nao boete goesje. In ’n wei maakde de groeëte e vuurke, pakde ‘ne ouwe kaetel, dege
de kuuegel dao in en zagte dat vier achter de cannadasse mooste sjoele. Eff e later hoerte vier de
kuuegel langsj fl uite en aaf en toe… peng in de buim sjlaon woeë vier achter zote.
Dae daag zint d’r gein óngelökke gebuurd….Ich dörf dit verhaol van 75 jaor geleje neet aan mien
klein- en achterkleinkinger te vertèlle, want ich zèk noe es ze op de bank zint aan ’t sjpringe al:
‘zeet verzichtig’, en dan kal ich nog neet uuever es ze de kèttingzaeg kómme lieëne…..
Colla Bemelmans, Nuth
Tandjpien
“Det is de tandjarts”, zaet mam. “Gank zitte.” Mit e akelig häökske wies d’r nao ‘ne groeate blinkendje
stool. Langsaam klum ich drin. “Doog de móndj aop.” Hae peutertj mit ‘t häökske tösse mien tenj, precies
dao wo ’t pien duitj. Van sjrik sjuuf ich nao ónger. “Zitte blieve. Doe höbs twieë gaetjes!” Hae klink kwaod;
kwaojer nag es wie de juff rouw zag det ich alles euver mós sjrieve. “Ich mót baore.” Hae pak e dink aan
‘ne kabel. Det maak e akelig geluid en inèns zit d’r det precies op miene tandj. “Aw!” Ich pis inne bóks van
pien. “Móndj aop en stil zitte!” Ich kiek nao mam. Doog ’t mer, zaet die mit häör ouge. Ich haaj mich vas
ane leuninge, doon miene móndj aop en dan duitj ‘r ’t weer!
Ich waer slap, roetsj oet de stool en ren de kamer oet, nao boete! Noeats, noeats gaon ich mieër nao de
tandjarts! Det höb ich e jaor of tieën vol kinne haje. Mer daonao bön ich dökker nao de tandjarts mótte
gaon es minnigein.
Marleen Schmitz, Oirsbeek
Jeugdherinnering (1954/55)
Ich herinner mich nog dat wie ich bie de grootste kleutesj
zout, bie zuster José moosj kómme, ómdat ich op de sjpaorbrök
haw gesjpeeld. Sjtein en cente oppe rails lègke, die es
de trein koum, in sjtökker sjprónge of gans plat woorte. De
straof: eine gansen daag bie de allerkleinste kleutesj zitte!
Dat deig pien, want de waek d’rop zou ich nao de ‘grote sjool’
gaon.
In ’t Lömmericherveldj hawwe veer wie bekans jederein ’n
paar hounder en knien. Ich verzörgde die beeste, gouf nuuj
sjtreu en vouwer. Emes haw mich vertèld dat sjtreu zo goud
zou brenne. Ich vónj in de biekeuke ein deuske zjwaegele en
opèns sjtóng ’t sjtelke mit knien en hounder in brandj.
Bäökenteare leip ich hèl weg. Veur mien gevuil leip ich oere
door de getskes van ’t Lömmericherveldj.
Wie ich eindelik poem thoeskoum, bleek mer eine knien get
mitgekrege te höbbe: mien witje waar get broener gewore.
John Hertogh, Zitterd
‘Eine draak oploate’
Het zal 1958 zijn geweest, ik was 8 jaar oud. Mijn vader had ergens houten latjes en gekleurd doorzichtig
papier gekocht. Plaksel werd gemaakt van aardappelzetmeel en water. We gingen zelf een
vlieger, ‘in ‘t Zittesj eine draak’, maken.
Twee latjes in kruisvorm aan elkaar vastmaken, vliegertouw rondom spannen en vliegerpapier
erop bevestigen. Het dwarslatje werd door een klein latje achter touw te spannen gebogen, zodat
de vlieger de wind goed zou opvangen. Beneden aan de vlieger kwam een staart van vliegertouw
en bundeltjes stro.
De volgende dag, zonnig en enigszins winderig, togen we per fi ets van Sittard naar een veld achter
het kasteel in Limbricht, het dorp waar vader en ik geboren waren. Ik moest de vlieger vasthouden,
vader trok het vliegertouw achter zich aan en toen …... steeg ie op, richting hemel. Een uniek moment,
nu nog in mijn geheugen opgeslagen.
Phil Schaeken, Sittard