woensdag 22. 12. 2021 REGIO 5
WAAT E WAER
FRITS NIES
COLUMN
Thuis
Engelenstal in kathedraal
schop de engelenstal dit jaar niet
zelf gebouwd, maar is dit gebeurd
door vrijwilligers van de kathedraal
en onder toeziend oog van de bisschop.
De engelenstal is tot en met donderdag 6 januari
te bezichtigen tijdens de reguliere openingstijden
van de kathedraal: dagelijks van
14.00 tot 17.00 uur, met uitzondering van 1
januari.
ROERMOND
de Sint Christoffelkathedraal aan
de Markt is tot en met donderdag 6
januari de ‘engelenstal’ van bisschop
Harrie Smeets te zien.
Monseigneur Smeets is een verwoed
verzamelaar van engelenbeeldjes.
Hij bezit er enkele honderden.
Met Kerstmis worden deze
rond een kerststal geëxposeerd.
Vanwege zijn ziekte heeft de bisIn
Bisschop Harrie Smeets ontving afgelopen zondag het Vredeslicht. FOTO BISDOM ROERMOND
LIMBURG
Wereldwijd Vredeslicht
in teken van verbinding
Düsseldorf om daar een vlammetje
in ontvangst te nemen. „Ik vind het
heel fijn dat ik dit jaar het Vredeslichtkind
mag zijn. Via Scouting
Belfeld ben ik in 2016 voor het eerst
naar Utrecht geweest om daar een
brandende kaars te halen. In 2019
zijn mijn moeder en mijn zus Britt in
Wenen geweest. Dit jaar was ik aan
de beurt, maar helaas kon dat vanwege
corona niet. Daarom vind ik
het extra fijn dat ik nu toch een speciale
rol kreeg in de verspreiding
van het vredeslicht.”
Online gedicht
Zodra Tess, die zes jaar lid is van de
scouting en er veel vriendinnen
heeft, het kaarsje in huis heeft kunnen
mensen dat overnemen en delen
met weer anderen. En op kerstavond
draagt ze online een gedicht
voor. „Ik vind het mooi om te zien
hoe zo’n klein vlammetje uit Bethlehem
in alle talen zijn boodschap kan
laten horen en een plekje krijgt in de
harten van iedereen.”
Phineke Berger was in 2018 en 2019
te gast bij de openingsceremonie in
Wenen. Corona verhinderde dat in
2020 en 2021. Kinderen uit alle delen
van de wereld namen deze keer
hun landenkaars in Salzburg in ontvangst
begeleid door gedichten,
verhalen en muziek. Phineke zorgt
er mede voor dat er een vlammetje
naar Limburg komt, start de verspreiding
ervan en brengt het breed
onder de aandacht.
Oceaan van licht
„Het Vredeslicht wordt verspreid
door kinderen wereldwijd. Daardoor
ontstaat vanuit dat ene kleine
vlammetje een oceaan van licht die
ons in de kersttijd de weg wijst naar
vrede. Miljoenen mensen zijn zo
met elkaar verbonden en vormen
samen een stralend snoer als hoopvol
teken van vrede en vriendschap.
Het thema 2021 is verbinding,
omdat je bij het doorgeven
van het licht denkt aan de mensen
om je heen.”
Waar jij in Limburg een lichtje kunt halen om
te delen vind je op www.vredeslicht.nl en via
Facebook.
In 1986 rond Kerstmis werd in Oostenrijk
de actie ‘Licht ins Dunkel’ gehouden.
Een groep gehandicapte
kinderen ging toen naar Bethlehem
om daar in de geboortegrot het Vredeslicht
te halen. Een initiatief dat
wereldwijd navolging kreeg.
DOOR HUB BERTRAND
„Via Linz werd het verder verspreid
door groepen die zich spontaan
hadden aangemeld”, vertelt Vredeslichtambassadeur
Phineke Berger.
„Scoutingverenigingen sloten
daarbij aan en brachten het tot in de
kleinste dorpen. Zo ontstond de actie
‘Vredeslicht’. In 1996 kwam het
voor het eerst via Duitsland naar
Nederland.
In Midden
en NoordLimburg
verspreiden
scouts uit Roermond, Susteren,
Belfeld, Tegelen en Venlo dit
vredesvuur. Scouts uit Venray hebben
het jongstleden zondag nog
overhandigd aan bisschop Smeets.”
De elfjarige Tess Vleugels, het Vredeslichtkind
2021, reisde af naar
HEERLEN/HERTEN
‘Vertel nog eens’, en Wiel begon te vertellen...
sie voor sport, interesse in anderen
en een ijzersterk geheugen maakten
van elke aflevering van SportRevue
voor velen een leesfeestje, week
in, week uit.
Wiel Verheesen hechtte waarde aan
details, had er een scherp oog voor.
En als hij een keer iets niet meer wist,
dan ging hij net zo lang op zoek totdat
hij het gevonden had. Een keer
belde hij vanaf het station met de mededeling
dat hij op weg was naar het
archief van een Luxemburgse krant.
‘Voor de SportRevue’, zei hij heel serieus.
Toen hij merkte dat het stil bleef
aan de andere kant van de lijn, zei hij:
‘leg de calculator maar weg, ik breng
het treinkaartje niet in rekening. Ik
wilde er toch al heen.’
SportRevue met Wiel Verheesen werd
aanspraak. ‘Vertel nog eens’, klonk
het dan, waarna Wiel begon te vertellen.
Zo’n kroeggesprek verschilde
eigenlijk niet van een aflevering van
SportRevue: pakkende intro, informatief
middenstuk, uitsmijter aan
het eind. Net als de lezer, leverde het
de toehoorder in het café een ahaervaring
op. En Wiel pretlichtjes in de
ogen: ‘Drinken we er nog een?’
„Maak er nog wat van.” Het waren
een week geleden zijn voorlaatste
woorden van ons laatste gesprek.
Via de telefoon vanuit het hospice in
Kerkrade, waar hij een dag eerder
heen was gebracht en waar hij twee
dagen later zou sterven. „Ik zal het
allemaal wel lezen. Hierboven zullen
ze vast een goed gevulde krantenkiosk
hebben.”
zijn rubriek SportRevue nam de
afgelopen vrijdag op 82jarige
leeftijd overleden Wiel Verheesen
(Herten, 1939) de lezer van de
Limburgse weekbladen – de
‘voorlopers’ van VIA – wekelijks mee
naar lang vervlogen (sport)tijden.
DOOR ROB WILLEMS
Precies 500 keer, tussen 2005 en
2015, bracht hij bijzondere en opmerkelijke
sporters en hun prestaties
in herinnering bij zijn lezerspubliek.
Grote namen passeerden de
revue, maar ook eendagsvliegen doken
op in zijn rubriek. Topsporters,
amateurs. Kampioenen en pechvogels.
Uit alle hoeken en gaten van de
provincie, en soms daarbuiten. PasMet
BEEGDEN
‘Kribke kieke’ in Sint
Martinuskerk Beegden
De kerststal in de St. Martinuskerk
in Beegden is tot medio januari te
bekijken.
Sinds 1913 is de St. Martinuskerk in
het bezit van een kerststal met authentieke
beeldengroep. Een gezelschap
van vrijwilligers tracht jaarlijks
het kersttafereel zo origineel
mogelijk uit te beelden in een sfeervol
tableau. Wie de kerststal wil bekijken
kan tot medio januari in de
kerk terecht, na afloop van de reguliere
kerkdiensten. Na de kerstviering
van vrijdag 24 december (16.30
uur) is de kerk extra geopend. Op
Eerste Kerstdag is er ’s middags een
extra mogelijkheid tot bezichtiging.
De kerk wordt dan opengesteld van
14.00 tot 16.00 uur. Er klinkt kerstmuziek
en bezoekers kunnen een
kaarsje aansteken.
regelmatig geëvalueerd in de Heerlense
horeca. Of de evaluatie nu in
de ochtend
met een broodje gesmolten
kaas
of in de avond
met
een goede pot bier
was, de gepensioneerde
sportjournalist, die ruim
vier decennia werkte voor de Limburgse
kranten, had altijd en veel
kan doorgaan!’ Ik keek ernaar als
naar de schoenen van Hugo.
Bevreemd, maar niet beduusd.
Toen kwam het: ‘Door de nieuwe
maatregelen is ontbijten, lunchen
en dineren alleen mogelijk op uw
hotelkamer.’ Wij hebben de rest
van de dag besteed aan het
fantaseren over hoe je in een soort
hotelquarantaine het beste maakt
van een driedaags arrangement
dat was voorgespiegeld als ‘feestelijke
jaarwisseling’ met onder
meer een ‘oudejaarsavondbuffet,
nieuwjaarstoost met bubbels en
oliebollen, uitgebreid nieuwjaarsontbijt
met bubbels en heerlijk
diner à la carte’.
Stel je voor. Na een lange wandeling
langs stijf gesloten musea,
jachtsloten, pannenkoekhuizen en
brouwcafés zit je de rest van de
dag op een kamer met vloerbedekking
in everzwijnmotief en koninklijke
jachttaferelen boven het
hoofdeind van het kingsize bed te
staren naar beweging op een
veredeld computerscherm dat als
flatscreen wordt verkocht. In
afwachting van wat er op een
dienblad door een mondkapje aan
de deur wordt bezorgd. Studio
Sport met bord op schoot? Nee,
want buiten de eigen wandeling is
er buiten geen sport. Onze bubbels
spatten dus uiteen in annulering.
Sneu. Ook voor al die anderen die
er zich als gast of gastgever op
hadden verheugd. Dan is thuis
toch alles beter. Hou dit vast.
Twee weken geen marktbezoek.
Dat is een essentiële tegenvaller.
‘Lockdown?’, zult u vragen. Nee,
Kerst en Nieuw. Gemiddeld twee
keer in de twaalf jaar (schrikkeljaren
meegeteld) vallen beide
festiviteiten op een zaterdag. Dan
is er dus twee keer achter elkaar
geen weekmarkt. Net nu elke
buitenkans zwaar aantikt in deze
tijden van binnenbeleving. Bovendien,
waar is je gulden nog een
daalder waard? Afgelopen zaterdag
stond ik dit dus te verwerken
aan de viskraam, terwijl enkele
habitués bij late zonsopgang bij
wijze van ontbijt op het aanpalend
stadsmeubilair zaten te prikken in
een bak dampende kibbeling met
onbestemde saus. Ook hiervoor
doe je het, dacht ik bij die aanblik.
De conversatie aan het zeebanket
ging over van alles wat in de lucht
hing, ook de dreigende ‘persco’:
‘Wat zullen we nu weer krijgen?’ –
‘Ik weet niet, maar ik heb het
gehad.’ Kortom, de vis werd weer
duur betaald.
Na de aanzegging op zaterdagavond
van wat aan de nog steeds
niet in lockdown gedwongen
babbeltafels als een nieuwe
Bijbelse plaag wordt gezien, volgde
zondag een email.
Vanuit het hotel
op de Veluwe, waar wij getweeën
in luxe gepamperd de oversteek
van ‘21 naar ‘22 hoopten te maken,
werd ons bericht dat het hotel
‘gewoon open’ bleef: ‘uw verblijf
REAGEREN?
f.nies@me.com