Woensdag 21. 12. 2022 5
De ‘hulpboeren’ van Dubbroek doppen
hun eigen boontjes, soms wel tien per dag
Schrijver Ton van Reen woont in
het Dubbroek in Maasbree en
bezoekt regelmatig de zorgboerderij
in zijn buurt. Om bij Mat en
Sitske Lenders eieren te kopen en
koffie te drinken en wat te kletsen
met de ‘hulpboeren’.
Door ton van reen
Muziekboek vol herinneringen
studieproject. „We kwamen erachter
dat uit onderzoek naar dementie
is gebleken dat het muziekgeheugen
niet of nauwelijks wordt aangetast.
Ons gevoel voor muziek zit heel
diep in de hersenen verankerd. Muziek
roept emoties en herinneringen
op die voorgoed verdwenen leken
te zijn. En mensen worden er
blij van.”
De drie studenten gingen niet over
één dag ijs. Ze raadpleegden neurologen,
muziektherapeuten en andere
specialisten. „Zo ontdekten we
dat we vooral op zoek moesten naar
liedjes die mensen kennen uit hun
tienerjaren. Er bestaat een radiozender
voor mensen met dementie,
die ons aan een lijst heeft geholpen.
Denk aan evergreens als Tulpen uit
Amsterdam en De glimlach van een
kind.”
Het verwerven van de muziekrechten
was een uitdaging op zich. „Van
veel liedjes zijn de rechten doorverkocht
en daardoor lastig te achterhalen.
De meeste zijn in handen van
grote Amerikaanse organisaties
van muziekproducenten. Na heel
veel bellen en mailen is het me gelukt
om de bezitters op te sporen.”
Alvorens het muziekboek uit te
brengen, hebben de drie studenten
het prototype getest in verschillende
verzorgingshuizen. De tijd vliegt
triggert het geheugen door een
combinatie van herkenbare muziek
en plaatjes van vroeger. „Het boek is
heel gebruiksvriendelijk. Door een
simpele druk op de knop komt er
muziek uit. Ook jonge kleinkinderen
kunnen er makkelijk mee uit de
voeten.”
‘De tijd vliegt’ kost 39,99 euro en is verkrijgbaar
via www.enjoy-memories.nl..
Het boek werd getest in
enkele verzorgingshuizen.
Foto Aubrey Rauwerda
Samen met twee medestudenten
heeft Fleur Willems uit Meijel een
muziekboek voor mensen met
dementie op de markt gebracht.
Door Marcel van Lier
De tijd vliegt luidt de titel van het
boek met liedjes uit de oude doos dat
door studentenonderneming Emjoy
is ontwikkeld. Fleur Willems
(22), woonachtig in Weert, is één van
de drie hbo-studenten die het bedrijfje
samen hebben opgezet. Dat
ze ondanks hun jonge leeftijd al bezig
zijn met dementie, is geen toeval.
Fleur maakte van dichtbij mee wat
de ziekte met mensen doet. „Mijn
oma had het en het was voor ons als
familie best moeilijk om gespreksonderwerpen
te vinden waarover
we met haar konden praten.”
Dat was het vertrekpunt voor hun
TIP ONS
Beste lezer, voor deze VIA
zijn we op zoek naar lokaal
(verenigings)nieuws, tips en
informatie. U kunt ons uw
tekst met foto’s mailen:
noord-midden@delimburger.nl
(t.a.v. VIA, vermeld dit duidelijk).
Stuur uw materiaal op tijd in;
bij tijdsgebonden activiteiten
liefst 2 weken vooraf.
We zien uw kopij met
belangstelling tegemoet.
Dank!
Redactie
De Limburger
REGIO
wil niet verzanden in een aspergebed,’
en bleef werkzaam als tolk-vertaler
Spaans.
Al vlug kregen ze assistentie van
een paar ‘hulpboeren’ van Stichting
Daelzicht in Koningslust. Zo werd,
min of meer door toeval, de basis gelegd
voor de latere zorgboerderij.
Met het bedrijf ging het goed. In
2001 werd begonnen met een officiële
zorgboerderij. Met als basis een
zelfvoorzienend land- en tuinbouwbedrijf,
met zorg voor gehandicapten.
Mensen met een verstandelijke
beperking of autisme, psychische
en/of lichamelijke problemen, of
downsyndroom. Sindsdien werken
er zo’n twaalf mensen als ‘hulpboer’,
de helft al vanaf de start.
Zelfvoorzienend
In het begin lag de nadruk op de productie
van asperges, prei en bonen,
maar langzamerhand werd de boerderij
weer een gemengd bedrijf, net
als in vroeger dagen. Nu zijn Mat en
Sitske geheel zelfvoorzienend. Ze
hebben zonnepanelen en grondwaterpompen
met zwengels. Verder
een grote moestuin, een kleine tomaten
en komkommerkas, een atelier
waar ze potten bakken en wandtegels
maken, een timmerwerkplaats,
en ook nog een logies voor
fietsers, wandelaars en natuurbelevers.
En er is een koffiekast.
Ieder werkt hier naar eigen kunnen.
De een klooft manden hout op een
dag, de ander dopt tien bonen en is
daar al heel blij mee, weer een ander
stookt de haard. Een paar voeren de
ezels en het paard. Mat: „Al met al is
het hier met al die heel verschillende
mensen met een beperking altijd
een vrolijke boel en besteden we
veel tijd aan ontspanning. Als het
mooi zomerweer is zitten we graag
allemaal in het zwembad.”
In de weken voor kerst worden elke
dag kerststukjes gemaakt, die de
hulpboeren mee naar huis nemen.
„Daarvoor gebruiken we ook bonen
van allerlei soorten. We hebben ook
nog eens vijftig kippen. De eieren
verkopen we, evenals de bonen en
groenten uit onze grote moestuin.
We zijn nu begonnen een voedselbos
aan te leggen, twee hectare groot.
We hopen zelf nog de eerste noten
en kastanjes te oogsten.”
Het leven is een weg vol toeval. Mat
was wel de laatste van de vijf zonen
Lenders die volgens zijn vader de
boerderij, al vier generaties een familiebedrijf,
zou willen overnemen.
Daar zag het ook niet naar uit. Mat,
de jongste zoon, werd onderwijzer.
Maar na zeven jaar voor de klas te
hebben gestaan, trok hij in 1987
naar Nicaragua om daar een school
te bouwen. Daar ontmoette hij Sitske
van der Leck, lerares Spaans en
tolk-vertaler. Ze raakten bevriend
en vervolgden samen de weg van
toeval door het leven. Na Nicaragua
gaven ze nog een jaar les in een bergdorp
in Mexico om vervolgens samen
terug te keren naar Nederland.
De broers van Mat waren ondertussen
ook andere wegen ingeslagen.
Een zat in het agrarisch onderwijs,
een ander in agrarische verzekeringen
en weer een ander was agrarisch
voorlichter. De vierde was
priester geworden. Zijn zus werd
verpleegster.
Geen toekomst
Na het overlijden van zijn vader
(1990) en moeder (1992) verslofte de
boerderij. Daar leefde alleen nog
Sjeng, een vrijgezelle broer van vader,
die zijn leven lang inwonend
was geweest. Op de boerderij en in
de keuken kreeg hij hulp van Mat en
Sitske. Sjeng stierf in 1995. Inmiddels
was het stel verknocht geraakt
aan de boerderij, die als gemengd
bedrijf nauwelijks nog toekomst
had. Kleine boerenbedrijven konden
niet meer mee met de moderne
grootschaligheid in de landbouw. In
het Dubbroek verdwenen twaalf
van de dertien boerderijen.
Mat was al begonnen de boerderij,
waar hij een mooie jeugd had doorgebracht,
op te knappen. Hij besloot
het erop te wagen en begon als beroepstuinder
van onder meer asperges,
prei en bonen. Sitske zag het
aanvankelijk niet zitten. Ze zei: ‘Ik
Kerrsttsffeerr en watterr--
prrett ((beneden)) op de
zorrgboerrderriijj.. FFoottoo''ss
ssiittsskkee vvaann ddeerr lleecckk
horst aan de maas
Samen zwerfvuil
opruimen voor
Serious Request
De ‘MooiMakers’ van Horst aan de
Maas steunen Serious Request
door langs het 112 kilometer lange
Petranpad zwerfvuil op te ruimen.
Het idee is afkomstig van José Jeurninck
Heijnen uit Sevenum, een
van de ruim vijfhonderd vrijwilligers
die de kernen van de gemeente
schoonhouden door zwerfafval te
prikken. Ze worden daarom de
MooiMakers van Horst aan de
Maas genoemd. Deelnemers gaan
deze week zwerfvuil langs het Petranpad
opruimen en zoeken daarvoor
sponsors in hun vrienden- en
familiekring. Het pad verbindt alle
dorpskernen van de gemeente. De
opbrengst gaat naar Het Vergeten
Kind, dit jaar het goede doel van Serious
Request. Radio-dj’s van 3FM
laten zich opsluiten in het Glazen
Huis in Amersfoort om non-stop
verzoekplaten te draaien in ruil
voor donaties. „Daarnaast doen we
met deze actie mee aan de challenge
van de Trashpacker om elk jaar
100.000 zakken zwerfafval op te ruimen.”
Iedereen die meedoet, krijgt
een stukje van de route toegewezen.
Deelnemers lopen hun traject met
de app HelemaalGroen aan op hun
telefoon. Daarop is te zien waar het
zwerfvuil is opgeruimd.