TEKST MEYKE HOUBEN BEELD MONIEK WEGDAM MENS
Twee generaties:
Lol maken met oma
“Misschien ben ik wel een beetje té trots op Eline”, realiseert Margriet Bloemen zich, nadat ze haar 10-jarige kleindochter
op alle fronten de hemel in heeft geprezen. Maar nee, concludeert ze. “Eline is gewoon bijzonder. Het is geen kind om op
te mopperen.”
Laatst nog maakte Eline voor
Voilà
51
een feest van haar grootouders
een Halloween high tea. Met
brownies, cakejes en wraps.
“Ik kook en bak graag”, legt ze uit. “Zo
moeilijk is dat niet. De recepten haal ik van
internet. Toen oma nog vlakbij ons woonde,
haalde ze me op vrijdag altijd uit school.
Vaak kookte ze dan voor ons met lekkere
gehaktballen bijvoorbeeld. Alleen vindt oma
dat daar ook bloemkool bij hoort. Dat hoeft
van mij niet echt.”
“Eline houdt van lekker eten”, weet
Margriet.
“Maar er zijn nog veel meer
dingen waar ze enthousiast van wordt. Ze
speelt piano, kan handwerken en naaien,
sport graag en vindt het leuk om te knutselen
en te tekenen. Of ben ik nu aan het
opscheppen?”
Wat oma en kleindochter gemeen hebben,
is dat ze allebei gezelligheidsdieren
zijn. Margriet: “Door corona konden we
elkaar minder zien. Dan merk je juist hoe
waardevol het contact is. We doen ook echt
moeite om bij elkaar te kunnen zijn.” Met
z’n tweeën spelen ze spelletjes of maken ze
gehaktballetjes in tomatensaus. “En toen de
kappers dicht waren, heb ik het haar van
oma geknipt”, grinnikt Eline. “Zij was mijn
proefkonijn.”
Maar het allerleukste om samen met oma te
doen, is shoppen. “Al voordat ik dat woord
heb uitgesproken, laat Eline alles uit handen
vallen. Eenmaal in de winkel hoef ik maar te
gaan zitten, want Eline weet precies wat ze
wil. Soms koop ik wel eens wat meer dan de
bedoeling was, maar het gaat altijd in goede
harmonie.”
“Misschien is ons verhaal wel niet zo
spectaculair”, bedenkt Margriet, “maar de
kern is dat we veel van elkaar houden. Ik
probeer Eline een aantal waarden mee te
geven die ik belangrijk vind. In onze familie
is het motto ‘gaat niet, bestaat niet’. Alles
kan, maar je moet er wel je best voor doen.
Door mijn kleinkinderen in hun waarde te
laten en ze vertrouwen te geven, hoop ik ze
te stimuleren. Toen Eline klein was, ging ik
met haar naar zwemles. Zij had watervrees,
ging met tegenzin het bad in. Ik nam me
voor: dat gaan we regelen. Door samen met
haar het water in te gaan en haar stapje
voor stapje te laten wennen, verdween haar
angst.” “Nu ben ik een echte waterrat”,
lacht Eline.
MARGRIET OVER ELINE:
“Eline is geduldig, behulpzaam,
leergierig en kan goed
haar grenzen aangeven”
Andersom leert oma ook nog van haar
kleindochter. “Ik heb oma uitgelegd hoe
ze haar boodschappen kan scannen. En ik
heb als achtergrond een haardvuur op haar
telefoon gemaakt.” “Navigeren is niet mijn
sterkste kant”, bekent Margriet. “Als ik
de weg niet weet, kijkt Eline voor de juiste
route op Google Maps. Voor mij is dat erg
gemakkelijk.”
“Waar het uiteindelijk om draait, is dat
Eline gelukkig wordt: dat ze kan gaan doen
wat ze wil doen en opgroeit tot een prettig
mens. Ik hoop dat ik daar een steentje aan
kan bijdragen. Maar voorlopig hebben we
vooral heel veel plezier samen. De ernstige
dingen komen nog wel als ze wat ouder is.”
ELINE OVER MARGRIET:
“Oma is lief, gezellig, hip
en wordt nooit kwaad”