woensdag 29. 12. 2021 REGIO 3
DE HALTE
COLUMN
‘Jacht is belangrijk voor het
beheer van de wildstand’
Wij bedanken onze klanten voor het in ons gestelde
vertrouwen en wensen iedereen een veilig en gezond 2022!
• PERSOONLIJK,
EERLIJK EN
GEDEGEN ADVIES
• KEUKENS VOOR
ELK BUDGET,
VAN BASISKEUKEN
TOT MAATWERK
• OOK LOSSE INBOUW-
BOUWAPPARATUUR
• EIGEN
MONTAGEDIENST
•• • •40 •• jaar •••
Al meer dan
Markt 31b, Kessel
077 - 462 1898
verhaegenkeukens.nl
DOOR SEF DERKX
We wandelen van de Ravenvennen
en Witte Berg naar Lomm. Het is
de eerste dag van de astronomische
winter. De zon schijnt aan een
strakblauwe hemel en de kou bijt
in het gezicht.
Voordat we de bus nemen bij halte
De Voort, gaan we op zoek naar
een hardstenen kruis. Een memoriekruis
met een monumentale
status, dat herinnert aan de dood
van schepen Jacob Walraven in
1633. Het moet hier ergens staan.
Met enige moeite vinden we het.
Het blijft onopgemerkt voor de
honderden mensen die hier
dagelijks met de auto voorbijkomen.
Zelfs fietsers zullen het over
het hoofd zien omdat het opgaat in
zijn omgeving. Het kruis is van
grijze Naamse steen met bovenin
een spitse punt. De tekst die erin
gebeiteld is, luidt als volgt: IHS Ao
1633. Den 13 april is hyr verdroncken
Jacop Walraven. Got trost die Siel.
De afkorting IHS betekent Iesus
hominum salvator. Het is Latijn
voor: Jezus, redder van de mensheid.
We willen best geloven dat Jezus
de redder van de mensheid is,
maar voor Jacob Walraven ging
het desondanks gruwelijk mis op
woensdag 13 april 1633. Er zijn
geen schriftelijke bronnen over
wat hem overkomen is. Wel is er
een met raadsels omgeven volksverhaal,
dat van generatie op
generatie werd overgeleverd. We
steken van wal. Jacob is op die
voorjaarsdag in 1633 te paard naar
Venlo gegaan, waar markt is. Op
zeker moment keert het paard
terug op het erf van de hoeve van
het gezin Walraven. Het paard dus,
maar niet de berijder. Er wordt
alarm geslagen. De familie is hevig
ongerust en trommelt buurtbewoners
op om te helpen met zoeken.
Plots klinken er kreten van
afschuw. Jacob is teruggevonden,
hij is verdronken in een vennetje.
De omstandigheden zijn verdacht.
Hij ligt met alleen zijn hoofd in het
water. Zijn beurs met geld zit in de
voederzak van het paard. Heeft hij
onbekende mensen op zich af zien
komen, onraad geroken en uit
voorzorg zijn beurs verstopt? Is
vermoord of is hij een natuurlijke
verdrinkingsdood gestorven? De
vragen blijven in 1633 onbeantwoord.
Een coldcaseteam kan zich
er ook niet meer over buigen.
Destijds werd een kruis geplaatst
op de plek des onheils. Bij de
aanleg van de Rijksweg en de tram
VenloNijmegen
is het enkele
meters verplaatst.
In een genealogie op internet
wordt de verwantschap uitgetekend
tussen de ongelukkige Jacob
en de familie Beeker uit Velden.
Dus dachten we meteen aan
dialectzanger Peter Beeker.
Wellicht dat hij, geïnspireerd door
deze tragische geschiedenis van
zijn voorvader, een schrille murder
song kan schrijven.
REAGEREN?
redactievenlo@delimburger.nl
Memoriekruis
Ton en Hannie laten de Kesselse vlag wapperen op de Noordkaap. FOTO PRIVÉ
KESSEL
Ton wil de fiets van Hannie
niet langer stil laten staan
Doe bûs mien leefde en mien laeve. De
foto waarop Ton en Hannie Franssen
samen het spandoek met deze
woorden laten wapperen bij de
Noordkaap, is alleszeggend. De
tekst slaat op Kessel, hun geliefde
woonplaats. Maar nog meer op hun
liefde voor elkaar. Onafscheidelijk
waren ze, ruim een halve eeuw lang.
Tot Hannie na terugkomst uit Noorwegen
ziek werd. Melanoomkanker.
De hoop dat de tumor behandelbaar
zou zijn, was van korte duur. Ze
belandde vlak na het uitbreken van
de coronapandemie in het ziekenhuis
en overleed nog diezelfde
maand.
Fiets
De fiets waarmee ze haar laatste
grote vakantiereis maakte, stond
een jaar lang onaangeroerd onder
het afdak van hun huis, de vroegere
pastorie van het dorp. Een stoere,
sportieve lichtgewicht uit 2018 met
7.500 kilometers op de teller. Ruim
de helft daarvan legden Ton en Hannie
samen af toen ze in drie maanden
tijd van Kessel naar het uiterste
noorden van Noorwegen fietsten.
„Veel regen, veel wind, veel bergop”,
kijkt Ton terug. „Het was een barre
tocht, maar o zo mooi. We aten rendiervlees
en walvis, hebben veel fijne
mensen ontmoet en genoten van
schitterende uitzichten. De Noorse
kust is echt magnifiek.”
Belofte
Het jaar erna wilden ze terug, om de
Olavsroute van Trondheim naar
Oslo te rijden. Het zou er niet meer
van komen. „Dat fietsen was iets
van ons samen. Zonder haar voelde
het voor mij alsof ik alleen op een
tandem zat.” Maar de Kesselse oudondernemer,
voorheen eigenaar
van een meubelzaak in het dorp, is
niet iemand die bij de pakken neerzit.
Hij krabbelde op en nam zich
voor om de laatste belofte aan zijn
vrouw na te komen. „Onze droom
was om ooit van de Noordkaap naar
Gibraltar te fietsen. Van het noordelijkste
naar het zuidelijkste puntje
van Europa. Ik heb Hannie beloofd
dat ik dat voor haar zou doen. Maar
dan vanuit Nederland.”
Monstertocht
Vorig jaar reed hij het eerste stuk,
van Haarlem naar Tours in Frankrijk.
„De eerste keer zonder haar,
dat was best confronterend. Ik voelde
me heel eenzaam, maar het heeft
me wel de moed gegeven om mijn leven
op te pakken.” Dus stapte Ton in
september weer op de fiets voor de
tweede etappe, van Tours naar
Lourdes. Volgend jaar wil hij de
monstertocht voltooien.
Thuis in Kessel stond intussen nog
altijd haar fiets. Als een stille herinnering
aan mooie tijden. „Ik wilde
hem niet wegdoen. Verkopen via
Marktplaats en dan ook nog moeten
onderhandelen over de prijs. Nee,
dat kreeg ik niet over mijn hart.” Hij
besloot het toch te doen, maar dan
voor een goed doel. De opbrengst
gaat naar KWF Kankerbestrijding.
„Het streefbedrag voor de fiets is
4.500 euro, daarnaast kunnen mensen
ook een donatie doen. De teller
loopt al flink op.”
Bieden op de fiets van Hannie kan nog tot 31
december via defietsvanhannie.nl.
Hij kon en wilde er eigenlijk geen
afscheid van nemen, maar doet het
toch. Ton Franssen (69) uit Kessel
verkoopt de fiets van zijn overleden
vrouw Hannie en schenkt de
opbrengst aan het kankerfonds. Op
z’n eigen rijwiel heeft hij nog één
missie te voltooien.
DOOR MARCEL VAN LIER
» Vervolg van de voorpagina.
Een jachtakte krijg je niet zomaar.
„Het schieten zelf is maar een klein
onderdeel van het examen. Dat draait
in hoofdzaak om theorie, vooral kennis
van veiligheidsprotocollen. Zo
moeten wapens altijd in een kluis
worden opgeborgen, apart van de
munitie. Natuurlijk dien je als jager
ook te weten wat wel en niet geschoten
mag worden. Er komen dik tweehonderd
eendensoorten voor in Nederland,
maar het merendeel daarvan
is wel beschermd”, weet Frank
Huijs uit Lomm. Aan het einde van de
middag liggen er zes hazen en een fazant
in het gras bij de eigen jachthut
achter de woonhoeve van Lei in ’t
Zandt in Schandelo. Peter Bouten,
chefkok
en eigenaar van Het Wapen
van Velden, neemt ze mee. „Wat we
niet meteen nodig hebben, gaat de
diepvries in. Daar kan het vlees verder
besterven. Persoonlijk vind ik hazenrug
het lekkerste. Het is mals en
mager vlees en biologisch bovendien”,
besluit hij met een knipoog.
VENLO
Bij de Luisterlijn is het nooit stil
De Luisterlijn ontvangt gemiddeld
zo’n 1.500 oproepen per dag. Meer
dan de helft (56 procent) van de gesprekken
vindt plaats buiten kantoortijden.
„Als voor veel mensen de
werkdag erop zit en de stilte van de
nacht zich aandient, neemt de drukte
bij de Luisterlijn toe. ’s Nachts,
wanneer mensen niet kunnen slapen,
is er grote behoefte om met iemand
te kunnen praten over verdriet,
zorgen of pijn”, zegt directeur
Leo Noordegraaf. „Hieruit blijkt wel
hoe belangrijk het is dat we 24 uur
per dag bereikbaar zijn. We zijn
hiervoor afhankelijk van vrijwilligers.
Als er daarvan te weinig zijn,
ontstaan er bereikbaarheidsproblemen.
En dat is heel wrang, vooral ’s
nachts, omdat er vaak helemaal niemand
anders bereikbaar is.”
De bezetting is een grote uitdaging,
zegt Noordegraaf. „We zien enorme
betrokkenheid onder vrijwilligers
en velen zijn bereid om extra diensten
te doen, maar ook zij hebben
hun (nacht)rust nodig.” Daarom is
de Luisterlijn dringend op zoek naar
mensen die tijd en ruimte hebben
om overdag en ’s nachts een luisterend
oor te bieden.
Getrainde vrijwilligers doen wekelijks
een dienst van vier uur. Daarbij
is een keer per maand een nachtdienst
onderdeel van het vrijwilligerswerk.
Training en begeleiding
vinden plaats op een van de 28 locaties
in het land. De Luisterlijn is dag
en nacht beschikbaar voor een vertrouwelijk
gesprek, per telefoon,
chat en mail.
Geïnteresseerden kunnen terecht op
www.deluisterlijn.nl/vrijwilliger.
Om dag en nacht bereikbaar te
blijven, heeft de Luisterlijn dringend
extra vrijwilligers nodig.
Vooral aan het begin van de avond
en ’s nachts is het druk en staat de
telefoon roodgloeiend.