Woensdag 10. 01. 2024 3
Ex-Roda JC-speler Raymond Cuijpers in zijn atelier in Amsterdam. Foto Dingena Mol
Neerbeek
Raymond Cuijpers verwerkt
vader-zoonrelatie op de fiets
kantoormeubelen
Solvayweg 12, Herten - 0475-332991 | www.beitenkantoormeubelen.nl
Oetgesjtreke
Paul Heffels
Column
We hebben weer een paar mooie
prinsenparen. Afgelopen weekend
kwam een eind aan de geheimzinnigheid,
kwamen ze uit de kist of
ging hun masker af. Want elk jaar
is het toch weer een gespeculeer
wie er dit keer de scepter zwaait
over ons vastelaovesriek. Mooi om
te zien dat de vorst en commissie
er toch weer in geslaagd zijn
iemand te vinden die de kar wil
trekken, of beter gezegd op een
grote wagen rond wil trekken.
Op een redelijk bezochte prinsenavond
troffen we weer de bekende
gezichten van jonge en oude
dorpsgenoten, van nieuwe en
oud-dorpsgenoten. Veel ‘vreemde’
gezichten zijn er niet op zo’n
avond. In een dorp als het onze
groeit de vastelaovesfamilie niet
meer, maar zijn we jaar na jaar blij
dat er toch van alles in stand blijft.
De raad bestaat nog steeds uit een
ruim elftal, auwt prinse en ‘gewone’
mensen blijven komen maar
enkelen kiezen hun avonden in de
loop van het seizoen uit.
Het jaarlijkse leedjeskonkoer blijkt
wat mager bezet dit jaar. Och, zo’n
jaar zit er wel eens tussen, constateren
we en dat leidt al snel tot
spontane goede voornemens om
volgend jaar van de partij te zijn.
Het feit dat rugklachten van een
van de deelnemers ook nog last
minute zorgen voor een afmelding
in de line-up, blijkt niets af te doen
aan het enthousiasme van het
begeleidende orkest. De winnaar
belooft ons dat het beste nog
moeten komen.
We kneuteren de avond door,
evalueren oppervlakkig de achter
ons liggende feestdagen en
feliciteren de nieuwe heersers met
hun benoeming. De nazit is
vertrouwd: veel praten, weinig
zeggen, volop lachen en volop
ideeën. Alles klein, overzichtelijk
of het zou al de hoeveelheid drank
moeten zijn. Bier in glas dat
overigens óók nog steeds verkregen
kan worden tegen een reële
dorpse prijs. Alleh, nog eine dan...
Hoewel er weinig is waar nog
dagen over nagepraat zal worden,
is dit een heerlijk begin. De kop is
er weer van af; de echte voorbereidingen
kunnen beginnen voor
straks als de festiviteiten, ook van
dorpsomvang, van start kunnen
gaan. Overzichtelijk, gezellig, met
tijd voor gesprekken of auw hoeren
met jan en alleman. Het voelt
vertrouwd en als vastelaovend
zoals ik het graag beleef.
Als de nevel de volgende ochtend
wegtrekt, lees ik de berichten over
de chaos bij de kaartverkoop van
het uit de klauwen gegroeide
‘Kanon van het Balkon’. Uren in de
rij, betalen om er straks bij te zijn,
met te dure consumpties en te
harde muziek om een gesprek te
voeren. Word ik oud of sentimenteel,
of misschien wel allebei? Kan
me niet schelen. Laat mij het maar
lekker klein houden.
REAGEREN?
redactiesittard@delimburger.nl
Klein
REGIO
Vanuit zijn woning in Amsterdam
stippelde Raymond Cuijpers vorig
jaar een fietsroute van 1200 kilometer
uit. Het was een ontsnapping
aan corona, de stad en zijn gezin.
Eindpunt: de iconische Col du Galibier.
„Boven op de berg hoopte ik
antwoorden te krijgen op vragen
waar ik mee zat. Ben ik wel een goede
vader geweest voor mijn puberzoon?
En wat had ik beter kunnen
doen? In mijn boek heb ik een verslag
van de tocht beschreven.”
Neerbekenaar Cuijpers (50) was
begin jaren negentig op weg naar
een carrière als profvoetballer bij
Roda JC. Tegelijkertijd studeerde
hij aan de kunstacademie in Maastricht.
Hij pendelde tussen voetbal
en kunst. Een doorbraak bij Roda
bleef uit, hij ging zich toeleggen op
kunst en schrijven.
Tegenwoordig is fietsen voor de
oud-voetballer een manier om zijn
hoofd leeg te maken. Nadat hij voor
zijn werk als kunstenaar naar Amsterdam
vertrok, had hij bijbaantjes
als postbezorger en fietskoerier.
„Op de fiets kun je rustig nadenken
en zaken op een rijtje zetten. Meestal
zijn de tochten kort, daarom was
ik benieuwd naar wat een lange reis
met me zou doen”, legt de auteur uit.
Trapas
Hij wilde dagelijks over de ‘etappe’
schrijven en binnen twee weken de
Galibier bereiken. Het liep anders.
„Ik reed op een oude Trek OLCV uit
de tijd van Lance Armstrong en ter
hoogte van de Vogezen begon de
trapas te tikken. Even later schakelde
de fiets helemaal niet meer. Toen
besloot ik terug te rijden.” Uiteindelijk
legde hij met de kapotte racefiets
nog zo’n 1500 kilometer af naar
‘huis’ bij zijn ouders in Neerbeek.
Het fietsend verkrijgen van antwoorden
was zwaar, maar ook vervullend.
„Ik wilde een periode afsluiten,
dat is gelukt. Ik heb antwoorden
gekregen.” In Trapas beschrijft
Cuijpers de reis, verweven
met filosofische beschouwingen en
overpeinzingen over het vaderschap.
Bovendien bevat het boek
jeugdherinneringen.
Op soortgelijke manier schreef de
oud-voetballer eerder Kunstenaar
op Kaalheide. Tot een debuut in de
Eredivisie kwam het in Kerkrade
net niet. Maar bij Roda JC , waar de
schrijver een buitenbeentje was,
ontstond wel een prille passie voor
literatuur. „Terwijl andere klaverjasten,
las ik filosofische boeken.”
Het schrijven heeft hem gegrepen.
Een nieuw boek is in de maak. „Een
fictieverhaal over een soort Tour de
France voor fietskoeriers. Iets heel
anders, maar zo ben ik. Ik loop niet
graag de meute achterna.”
De puberteit van zijn zoon was voor
Raymond Cuijpers uit Neerbeek
een zware tijd. De oud-speler van
Roda JC fietste naar Frankrijk om
die periode te verwerken. In zijn
boek ‘Trapas’ vertelt hij over zijn
beschouwingen onderweg en geeft
hij een kijkje in zijn hoofd.
Door Tim van Sintfiet
Elke dag lokaal nieuws!
Wil jij het laatste nieuws uit
jouw regio elke dag in je mailbox
ontvangen? Meld je dan aan
voor onze lokale nieuwsbrief op:
» delimburger.nl/nieuwsbrief
‘Julia laat zich niets zeggen’
» Vervolg van de voorpagina.
Julia zit in groep drie van basisschool
de Kingbeek in Grevenbicht. Jennifer:
„Ze is bedreven in het lezen van
braille. Als ouder hoop je op een fijne
toekomst voor je kind. Je weet nooit
hoe het verder zal gaan, maar Julia
geeft ons energie. Ze is slim en vrolijk.
Ze laat zich niets zeggen, en heeft veel
vriendinnetjes.” De oudste dochter
mag bepalen wat er met de gulle
schenking wordt gedaan. Jennifer:
„Ze wil naar Disneyland in Parijs.” Ze
zal moeten wachten tot het najaar.
„Ik sta op het punt van bevallen van
een zoontje, ons derde kind. Zo’n
weekend uit is leuker als de baby net
iets groter is. Een mooi vooruitzicht.”
Maas: „We hebben dan wel Julia en
haar ouders blij mogen maken, zelf
zijn we ook trots op de geweldige hulp
van onze medewerkers hierbij, en
dankbaar om zulke dingen te kunnen
en mogen doen voor anderen. En ik
verheug me nu al op de mooie tekeningen
die Julia heeft beloofd te maken.”
buchten