woensdag 20. 01. 2021 5
ZUIDLIMBURG
Gemeenten
samen tegen
eenzaamheid
Negen gemeenten, de provincie en
KBO Limburg binden samen de
strijd aan tegen eenzaamheid. Doel
is het op gang brengen van een
brede ZuidLimburgse
beweging
tegen vereenzaming.
Het plan van aanpak is in december
ondertekend door de gemeenten
Beekdaelen, Heerlen, Valkenburg,
Landgraaf, Kerkrade, GulpenWittem,
Beek, SittardGeleen
en Stein.
Doel is regiobreed samenwerken
om zodoende eenzaamheid, die in
deze periode steeds nadrukkelijker
een stempel drukt op het leven van
mensen, aan te pakken. Dat zal gebeuren
met het opzetten en ondersteunen
van initiatieven die bijdragen
aan dit doel. Gemeenten riepen
onlangs op tot het sturen van kaartjes
aan mensen die een steuntje in
de rug kunnen gebruiken, maar als
het goed is, zit er meer in het vat.
Jeanette Quadvlieg, wethouder in
Beekdaelen, licht toe: „Door onze
kennis en krachten ook regionaal te
bundelen en samen actie te ondernemen,
staan we echter nog sterker.
Niet alleen kunnen we van elkaar leren,
maar het is ook de hoogste tijd
om te gaan doen.”
Meer info: www.eentegeneenzaamheid.nl
ULESTRATEN
CV de Kuutebieters
bezorgt aan huis
CV de Kuutebieters uit Ulestraten
houdt een wafel
en nonnenvottenactie.
Op die manier hoopt de vereniging
carnaval, óndanks alles,
toch een beetje levend te houden.
Carnaval heeft traditioneel gezien
immers óók een smaakje. De nonnenvotten,
vernoemd naar de grote
strik die nonnen vroeger op hun
derrière droegen, kosten 1,50 euro
per stuk (vier voor 5 euro). Voor wafels
betaalt men 5 euro voor vijf
stuks (of elf stuks voor 10 euro).
Maar: „Aan huis bezorgen doen we
alleen in de gemeente Meerssen.”
Bestellen kan via www.kuutebieters.nl.
REGIO
TIP ONS
Beste lezer, voor deze VIA
zijn we op zoek naar lokaal
(verenigings)nieuws, tips en
informatie. U kunt ons uw
tekst met foto’s mailen:
zuid@delimburger.nl
Stuur uw materiaal op tijd in;
bij tijdsgebonden activiteiten
liefst 2 weken vooraf.
We zien uw kopij met
belangstelling tegemoet.
Dank!
Redactie
De Limburger
GULPEN
Frans Croonenberg
weerspreekt speculaties:
‘Het gaat goed met me!’
Het gaat goed met zanger Frans
Croonenberg (76) uit Gulpen. Dat
meldt de vertolker van onder meer
Wie d’r Herrgott Kölle hät jemaat op
zijn Facebookpagina, na geruchten
dat het tegendeel het geval zou zijn.
Croonenberg: „Met Kerst werd ik
geveld door corona. Gelukkig had
ik, behalve hoesten, geen last van
mijn longen. Maar ik hield geen eten
binnen. Ik ben naar het ziekenhuis
in Heerlen gebracht om aan te sterken,
en later naar Venlo, omdat ze in
Heerlen bedden nodig hadden.” Na
vier dagen ziekenhuis keerde Frans
aangesterkt huiswaarts. „Het gaat
goed me! Ik merk dat het nog wel
even duurt voor ik de oude ben,
maar vergeleken met vorige week
voel ik mij sterker en energieker.”
ZEG HET MAAR...
DOOR RENÉ WILLEMS
Vader en zoon Rijsemus
bouwen in Maastricht violen.
FOTO JEANPIERRE
GEUSENS
‘Een mooi idee dat er over 300 jaar
nog steeds echte Rijsemussen zijn’
diend hebt als je zo’n instrument
voor pak ‘m beet tienduizend euro
verkoopt. Wij moeten het vooral
hebben van het repareren van violen.”
Maar het moet u toch een trots
gevoel geven als u een violist met
een echte Rijsemus op het podium
ziet staan, of zelfs op tv.
Vader Martin: „Uiteraard. En wat ik
zelf heel mooi vind is dat je weet dat
die viool van ons nog makkelijk twee
of drie eeuwen meegaat. Met andere
woorden: dat er over 300 jaar nog
steeds Rijsemussen zijn.”
Waaraan herkennen kenners violen
die uit uw atelier in de Maastrichtse
binnenstad komen?
Zoon Niels: „Als je heel goed kijkt,
zie je dat de krul van onze violen net
iets anders is. En aan de binnenkant
is ons merk gebrand. Maar dat zie je
alleen als je die viool zelf in je handen
hebt.”
Is het verschil ook te horen? Klinken
uw violen anders dan andere?
Vader Martin: „Nauwelijks. In principe
zijn violen al eeuwenlang hetzelfde,
en klinken zo ook hetzelfde.
In die zin is er ook weinig verschil
tussen een Stradivarius en een viool
uit onze tijd. Ze hebben dat een keer
uitgetest in een grote concertzaal,
waarbij moderne violen zelfs meer
waardering kregen dan de Stradivarius.”
Toch tellen verzamelaars grif een
paar miljoen neer voor een Stradivarius.
Rieu overweegt zelfs om zijn
orkest in coronatijd te redden door
zijn eigen Stradivarius te verkopen.
Zoon Niels: „Hij zou ook zijn Rijsemussen
kunnen verkopen, maar
dan redt hij het misschien een half
uur...”
Vader Martin: „Dat verschil in prijs
is misschien onrechtvaardig, ja.
Maar ach, dat geldt uiteindelijk
voor zoveel in dit leven.”
Rijsemus bouwt al ruim
veertig jaar violen. In Maastricht.
En tegenwoordig samen met zoon
Niels. Heel wat prominente
violisten spelen op een Rijsemus.
Zelfs André Rieu heeft er een.
Merkt u dat de viool in Maastricht
populairder is geworden door André
Rieu, zoals alle meisjes destijds
dwarsfluit wilden spelen als ze
Berdien Stenberg op tv hadden
gezien?
Vader Rijsemus: „Dat effect zie je
wel, ja. Vooral onder de jeugd, natuurlijk.”
Dat is ook goed voor uw zaak aan de
Maastrichter Heidenstraat, lijkt ons.
Zoon Niels: „Zeker. Al word je van
vioolbouwen niet rijk, hoor. Er zit al
vlug voor driehonderd euro aan
hout in verwerkt. En als je dan bedenkt
dat daar snel drie
tot vierhonderd
uur aan werk in zit, weet je
dat je amper vijf euro per uur verMartin
Frans Croonenberg is aan
de beterende hand.
FOTO FRANS CROONENBERG
CAMMINO DELLA FORTUNA
We moesten allen dingen loslaten
het afgelopen jaar. Een drukke sociale
agenda maakte plaats voor een
diepere band met naasten. Er zijn
ook mensen die familie of vrienden
moesten loslaten en er vooral verdriet
aan over hielden.
Isabel Landsheer, met wie ik in de
omgeving van Lemiers wandelde,
weet daar alles van. Isabel is ceremonieel
spreker en begeleider bij
bruiloften en begrafenissen. In
2020 begeleidde Isabel meer uitvaarten
dan ooit. Zakelijk gezien
had ze niet te klagen, maar emotioneel
trok het soms een zware wissel.
Wij lezen en horen vooral over de
aantallen geïnfecteerden, ziekenhuisopnames
en mensen die overlijden.
Voor Isabel hebben kille cijfers
een gezicht, een verhaal. Ze ontmoet
achterblijvers en deelt in hun
verdriet.
De huidige omstandigheden maken
van het begeleiden van begrafenissen
geen sinecure. Veel mensen
sterven alleen. Afscheid nemen is
vaak lastig, zo niet onmogelijk. En
daardoor wordt loslaten veel moeilijker.
Ook Isabel moet verhalen nu
vaak via een beeldscherm vernemen
en kan geen troostende arm
slaan om achterblijvers. De beperking
van het aantal personen bij de
uitvaart, en de 1,5 meter, maakt het
lastig om troost te vinden bij elkaar.
En toch vinden Isabel, en ook collega’s,
een manier om het loslaten te
ondersteunen. Door verbinding te
zoeken met geliefden die niet bij de
ceremonie aanwezig kunnen zijn,
bijvoorbeeld. Door Fries of Spaans
te spreken tegen die lievelingstante
of beste vriend die het geheel via een
scherm moet aanschouwen.
Meer info: www.camminodellafortuna.nl
Loslaten en verbinden
Laura Lazzarini is businesscoach
in de natuur. In januari loopt zij
met 31 ondernemers de Cammino
della Fortuna door het Heuvelland.
Dit is de derde van vier afleveringen
over haar gesprekken met hen.
Selfie met Isabel Landsheer en haar hond Prins. FOTO LAURA LAZZARINI
DOOR LAURA LAZZARINI