Woensdag 01. 03. 2023 3
De halte
Column
Over Willemke Wijwater
en andere bijzondere types
Bezorg de krant in Tegelen!
REGIO
door Sef Derkx
We kwamen van Hout-Blerick en
besloten uit te stappen bij de halte
aan de Antoniuslaan. Dit in het
kader van minder-meer in de
vasten. Minder eten en snoepen,
minder wijn en meer bewegen. De
bus deels inruilen voor de benenwagen.
Wandelen is onderdeel van
het schrijven van De Halte. En
andersom is het schrijven ervan
een herbeleving van de ondernomen
wandeling.
Een heer sprak ons aan bij café Sur
Meuse. We leidden het gesprek
naar de dagen van weleer van het
etablissement. Ja, ja in zijn jeugd en
verlovingstijd was hij er vaak
geweest. Van de herinneringen aan
de dagen van zijn jongere ik, gingen
de ogen zelfs een beetje twinkelen.
Handje in handje op het terras voor
Sur Meuse met zijn meisje. Kijken
naar de boten die voorbij voeren.
Bijna zestig jaar geleden alweer. Ze
hadden elkaar leren kennen in zaal
Tivoli. Een prachtzaak, helaas
afgebroken. Al onder de eerste
dans was het raak. Een begin van
verliefdheid. Thuis hadden ze
allebei nog geen telefoon. Dus
hadden ze via via afgesproken bij
Royal Irene. Of ze ook gevreejd
hadde met de kneen onder de film,
wilde ik weten. Ja, wat denk je? Nu
was hij weduwnaar. Van alleen
thuiszitten, werd hij somber.
Daarom maakte hij vaak een
wandeling. Scheelde ook aan
stookkosten. Maar nu moest hij
verder.
Op sommige plekken voel je de
geschiedenis. Deze is er zo een. De
muurankers in de renaissance
voorgevel van Sur Meuse geven het
jaar 1705 aan. Drie jaar tevoren was
het huis dat er stond, door brand
getroffen. Het gebeurde ten tijde
van de belegering van Venlo door
de Republiek der Nederlanden. De
Frans-Spaanse bezetter van de
stad gaf zich pas na een maand
over. Na de vrede werd al spoedig
besloten om te herbouwen. Sur
Meuse deed dienst als veerhuis,
schipperslogement en halteplaats
voor trekschuiten. Later kwam er
ook een herberg bij, waar de
reizigers konden overnachten. In
de negentiende eeuw was in een
bijgebouw een brouwerij gevestigd.
Gelet op de ligging aan de Maas
kan het niet anders dan dat er altijd
bedrijvigheid is geweest rond en in
Sur Meuse. Voor veel Blerickse
verenigingen is het café een fijne
thuishaven geweest. Een legendarische
status heeft de club De
Waerbörstels. Ze werd opgericht in
1969 en organiseerde activiteiten
zoals het inschieten van de vastelaovend.
De Golde Waerbörstel was een
onderscheiding, die jaarlijks werd
uitgereikt aan een tegendraadse
persoon. Maar het mooist was het
touwtrekken over de Maas. De
stemming was onbeschrijfelijk. Van
het feest na afloop van de wedstrijd
is lang nagenoten.
Reageren?
redactievenlo@delimburger.nl
Waerbörstels
Frits Basten won samen
met zijn broer vele
prijzen, maar heeft de
meeste van de hand
gedaan. Foto lé giesen
velden/arcen
Frits weet na zestig jaar:
‘Ein gójje doef mót blinke’
„Wiel zakte onderweg naar de
nachtmis op kerstavond ineens op
straat in elkaar. Reanimatie mocht
niet meer baten.” Sindsdien vliegen
er geen wedstrijdduiven van de succescombinatie
Basten meer in en
uit het duivenhok achter de woning
van zijn broer in Lomm. Zonder
hem ging het niet, zei Frits destijds.
Maar de duiven kan hij niet missen.
Vrijwel wekelijks fietst de 81-jarige
Arcenaar vanuit zijn woonplaats
Velden naar Lomm om de duiven
van andere leden binnen te zien vliegen.
De bevlogenheid bleef. Druk heeft
Frits het vooral met zijn secretariaatswerk
voor drie postduivenclubs.
Vraag hem iets over een doffer
of duivin en er vloeit terstond
een welhaast wetenschappelijke
woordenstroom uit zijn mond. „Bij
een wedstrijdduif let je op de bouw,
de ogen, de kop, de veren en ook hoe
ze vliegen. Als ze almaar rondjes
blijven vliegen rondom het hok en
aan hun veren blijven plukken, is dat
geen goed teken. Ein gójje doef mót
blinke! Belangrijk is het voer. Dat
moet de juiste balans hebben. Nee,
je moet ze geen kippenvoer geven.
Verder krijgen ze ook pepmiddelen
en medicatie. En ze worden allemaal
ingeënt.”
Ratten
Voorzitter Gerd Spolders wijst nog
even fijntjes op het verschil met
stadsduiven. „Die worden ook wel
de ‘ratten van de lucht’ genoemd. Ze
pikken alles van de straat. Hun ontlasting
is een bijna vloeibare smurrie.
Die van wedstrijdduiven is hard
en droog. Je kunt het zo opvegen.”
Beide duivenmelkers hebben een
voorkeur voor korte vluchten tot
ongeveer 600 kilometer. „Wij missen
het geduld om uren te wachten
tot de duiven binnen vliegen en hebben
liever dat ze binnen één tot twee
uur weer thuis zijn. Hoe langer duiven
onderweg zijn, hoe groter de
kans dat ze verdwalen en een prooi
worden voor roofvogels.”
Frits Basten heeft in zes decennia
veel zien veranderen. „De ouderwetse
klok heeft plaatsgemaakt
voor elektronica. Daar betaal je
nieuw minstens 800 euro voor.
Waar de duiven zich onderweg op
oriënteren, weten we nog steeds
niet. Waarschijnlijk is het een combinatie
van zon, aardstraling, geur
en herkenningspunten zoals rivieren.
Ze vliegen nooit in een rechte
lijn. Momenteel wordt er door de
Nederlandse bond onderzoek gedaan
naar het vluchtgedrag met
gps-ringen in combinatie met satellietbeelden
van de weersomstandigheden
tijdens de vlucht. Bij gunstig
weer kan een goede wedstrijdduif
een snelheid van soms wel 130
km per uur halen.”
Onbetwist is de tanende belangstelling
voor de duivensport in Limburg.
Frits: „In Friesland en Groningen
is daarentegen sprake van wederopbloei.
Daar zie je in veel
volkstuintjes duivenhokken en
wordt op sommige scholen zelfs les
gegeven in het houden van duiven.”
Frits Basten zit zestig jaar in het
bestuur van postduivenvereniging
Expresse in Arcen. Bijna net zo lang
nam hij deel aan wedvluchten,
samen met zijn broer Wiel. Toen die
in 2017 plotseling overleed, ging
het wedstrijdhok op slot.
Door pieter duijf
» Vervolg van de voorpagina.
Wie van dit soort humor houdt, zal
zich net als Jan Klein het schompes
lachen om wijsneus Willemke Wijwater,
een wonderkind dat op de basisschool
al zware shag rookt, belastingpapieren
voor de leraren invult
en zijn ambities om de politiek in te
gaan laat varen om zich maar liever
van de domme te houden en veerman
te worden.
Of de geschetste klant zich na vier
decennia nog in Willemke herkent,
waagt Twan Smets te betwijfelen.
„Toch kan het best zo zijn dat iemand
denkt: zou het over mij gaan?
In die zin zijn alle typetjes wel herkenbaar.”
Dat vonden ook de lezers
die de verhalenbundel vooraf mochten
inzien. Bij voorinschrijving zijn
al meer dan vierhonderd exemplaren
besteld. De presentatie is deze
maand in de bieb van Maasbree.
Reserveren via www.tegekveurweurd.nl.
helden
Sledehondenraces
in Heldense Bossen
Na een coronapauze van twee jaar
wordt dit weekend weer de jaarlijkse
sledehondenrace verreden n de
Heldense Bossen.
Zo’n zeventig mushers, zoals de sledehondenmenners
worden genoemd,
uit binnen- en buitenland
strijken neer op minicamping Bovensbos
nabij Helden. Ook zonder
sneeuw biedt de race een spectaculair
kijkspel. Sledehondenrennen is
uitgegroeid tot een volwassen sport
waarin steeds meer gebruik wordt
gemaakt van hightech elektronica.
Op beide dagen starten de eerste
teams rond 10.00 uur.
Info: www.peelenmaaschallenge.nl.