Woensdag 15. 03. 2023 3
Mijnstreek
Column
Brunssum
Koempelmis herdenkt
mijnwerkers Hendrik
Heerlen
Sevagram genomineerd
voor Impactmakersprijs
Diana Heijnen: ‘Ik vind het vooral
belangrijk om in het nu te leven’
Geniet ook in huis van de gezonde buitenlucht, maar hou ongenode gasten buiten!
10% korting op alle insectenweringen
Informeer naar de mogelijkheden. Geldig t/m 1 april 2023.
Raamdecoratie en vloeren,
alles onder 1 dak!
• Gordijnen • Raamdecoraties
• Insectenwering • PVC vloeren
Geopend: dinsdag t/m zaterdag van 10-17 uur.
Like ons op
Wolfeynde 10 | Beek | 046 - 437 50 40 | www.gecolux.nl
Raymond Clement
Hij is gevallen. Na 300 jaar weer en
wind te hebben getrotseerd, liet de
aarde zijn wortels los en stortte de
oude kastanjeboom van Terworm
zich machteloos op de Eikendermolenweg.
300 jaar geschiedenis
in lucifers. Wat heeft zich in de
afgelopen drie eeuwen afgespeeld
rondom zijn stam? De wereldgeschiedenis
trok aan hem voorbij.
Pijnlijk kerfden geliefden een
herinnering aan elkaar in zijn bast
om elkaar nooit meer terug te zien.
Spelende kinderen, verliefde
stellen, zwijgzame ouderen. Zijn
zaadje moet ergens aan het begin
van de 18de eeuw in de grond
gevallen zijn. Nog maar net
ontkiemd zag hij in de verte hoe de
west- en zuidvleugel van Terworm
in gereedheid kwamen. Als jonge
puber zag hij Graaf van der
Heyden Belderbusch het kasteel
verbouwen.
Jaren later zocht Antoinette Freiin
von Böselager schaduw onder zijn
bladerdek. Als oude boom had hij
Freek van der Valk zien komen die
het kasteel weer in oude luister
terugbracht. Meer dan 100 jaar
voelde hij de tocht aan zijn wortels
door gegraven mijngangen. Hij
heeft de eerste trein vanuit Sittard
zien komen in 1896 op weg naar
Herzogenrath, die door de interventies
van Henri Sarolea voor het
eerst stopte in Heerlen. Hij werd
groot. Keek al ruim over alle
huizen heen toen in 1793 Heerlen,
Frans werd. D’r Kuëb va Heële zat
in 1814 aan zijn voet voordat deze
met de Franse Legers optrok in
Waterloo. Hij heeft de aarde voelen
bewegen toen de bommen vanaf
1914 zich diep in de grond boorden
in Ieper en Passchendaele. Hij zag
Duitsers aan zich voorbij marcheren
en liet de mannen van het
30ste Infanterie uitrusten in de
nazomer van 1944. Hij zag de
Amerikaanse M4 Shermans en
M10 Wolverine tankjagers vertrekken
in de richting van Aken.
In de vroege jaren 30 van de 20ste
eeuw kreeg Peutz onder zijn kruin
het idee voor een glazen gebouw
voor stoffenhandelaar Peter
Schunck. Den Uyl deed er in
december 1965 een plasje voordat
de echte zeik in de Schouwburg
begon. In 1976 zag hij de Lange Jan
vallen die hem ruim 38 jaar op
niveau had aangekeken. Tussen
1830 en 1839 was hij nog even Belg.
In 1920 was hij getuige van het
stilleggen van de Eikendermolen.
Hij kon zich de vervanging van het
middenslagrad in 1880 nog goed
herinneren. Van Grunsven repeteerde
in 1923 bij hem het sollicitatiegesprek
dat Marcel burgemeester
van Heerlen zou maken.
Vlak voor hij viel dacht hij terug
aan de familie van Wijlre, die in
1738 naar het kasteel kwam en
dagelijks een kijkje nam, hoe hij
groeide. Verhalen. Gelukkig
hebben we de verhalen nog.
REAGEREN?
redactieparkstad@delimburger.nl
Kastanje
REGIO
In de Koempelmis op zondag 19
maart in de Petrus en Pauluskerk in
Schaesberg worden alle verongelukte
mijnwerkers van de voormalige
Staatsmijn Hendrik in Brunssum
herdacht.
De viering wordt muzikaal luister
bijgezet door gemengd kerkelijk
zangkoor St. Caecilia uit Schaesberg.
Aanvang is om 11.00 uur. In 2018 was
het negentig jaar geleden dat er dertien
mijnwerkers omkwamen bij een
brand in staatsmijn Hendrik. Na de
viering is er een samenzijn in het parochiezaaltje
naast de kerk.
Sevagram is met de opleiding Welzijnsverzorgende
één van de zes genomineerden
voor de Impactmakersprijs
2022, een prijs voor het
meest inspirerende arbeidsmarktproject
van 2022 in zorg en welzijn,
waarbij werkgever en werknemers
delen in het succes. De zorgorganisatie
heeft een zogenaamde functiestraat
‘welzijn’ ingericht, waarin
alle functies zijn beschreven vanuit
het welzijnsperspectief. De vernieuwende
aanpak werd al eerder door
VWS onderscheiden met de titel
Koploper in de zorg.
Diana Heijnen rent iedere
dag een rondje door het bos.
Foto Peter Trompetter.
Mensen komen jou vandaag de dag
niet meer tegen op de fiets, maar wel
iedere ochtend rennend in het bos.
„Klopt, wielrennen interesseert me
niet meer zo veel. Ik kijk ook geen
wedstrijden. Om in conditie te blijven
doe ik aan hardlopen, samen
met Freddie, een Roemeense zwerfhond.
Dat doet me goed, bovendien
ontmoet ik regelmatig voorbijgangers
waarmee ik een praatje maak.”
Waarom ben je als jong meisje
indertijd gaan fietsen?
„Dat kwam door mijn vader, die
fietste al een tijdje en dat leek mij
ook wel wat. Ik heb overigens tot
mijn achttiende als dansmarietje
opgetreden, maar omdat ik het vieren
van carnaval op een gegeven
moment niet meer leuk vond, ben ik
daarmee gestopt.”
Van dansmarietje naar wielrenner,
dat was best een opmerkelijke
switch.
„Dat vond mijn vader ook, vandaar
dat hij me adviseerde eerst maar
eens zijn fiets te pakken, om te kijken
of wielrennen überhaupt iets
voor me was. We hadden toevallig
dezelfde maat fiets en dat scheelt.
Het was, zeker in het begin, echt
aanpoten. In mijn uppie fietsen dat
ging nog wel, maar rijden in een peloton,
dat is heel andere koek. Ik ben
al snel gaan mountainbiken, ook dat
kwam door mijn vader, omdat hij
dat al een tijdje deed. Individueel rijden
lag mij sowieso beter. Op de weg
is het meer een tactisch ploegenspel.
Bij veldrijden en mountainbiken
geldt dat de sterkste wint.”
Spiritualiteit speelt een belangrijk
rol in je leven, hoe komt dat?
„Ik ben altijd al onderzoekend geweest.
Ook naar de zin van het leven.
Dat had ik al als jong meisje. Ik
voelde me ook anders dan mijn leeftijdgenootjes
en koos vaak mijn eigen
pad. Wat ik belangrijk vind is om
in het nu leven. Dat is begonnen na
het overlijden van mijn broer, nu bijna
twintig jaar geleden. Hij was pas
dertig. Op dat moment is bij mij echt
de knop omgegaan en had ik zoiets
van ‘waar maak je je druk om?’. Leef
op je gevoel, dingen gaan toch vaak
niet zoals gepland. Wat ik ook lastig
vind is om in een hokje te worden geplaatst.
Tegenwoordig doe ik ook
vrijwilligerswerk in het kader van
een eenzaamheidsproject. Ik ga op
bezoek bij mensen die alleen thuis
zitten. Het is mooi om te zien hoe
dankbaar iemand is met een beetje
aandacht. Mijn kinderen probeer ik
mee te geven dat ze dicht bij zichzelf
moeten blijven en doen wat hun
hart hun ingeeft, want dat is het allerbelangrijkste.”
Ook benieuwd naar het hoe het vandaag de
dag gaat met bijvoorbeeld die zanger van
weleer, het hoofd van je oude basisschool of
een prominente Parkstedeling die uit het
nieuws is verdwenen? Laat het ons weten via
paul.logister@delimburger.nl.
Hoe is het toch met?
Door Paul Logister
In de rubriek ‘Hoe is het toch
met..?’ laten we ons licht schijnen
op Parkstedelingen die jaren
geleden in het nieuws waren, maar
daarna min of meer uit het zicht
verdwenen. In deze eerste aflevering
oud-wereldkampioen veldrijden
Diana Heijnen (52) uit Landgraaf.