Woensdag 20. 03. 2024 11
Regio
Kawtar Aït Omar wil haar dromen najagen
Bij Bekkerveld en Sporting Heerlen
zullen ze maar wat trots op haar
zijn. Dit omdat Kawtar Aït Omar, de
twintigjarige Heerlense van
Marokkaanse afkomst, later dit
jaar in Colombia voor Marokko het
WK voetbal voor vrouwen O20 zal
gaan spelen.
Door Willy Wingen
Kawtar Aït Omar onlangs
in Spanje tegen Tsjechië
in actie op een toernooi
om de Pinatar Cup.
Foto privéarchief
Hardlopen gaf Saskia de kracht om door te vechten
vriendin van Susteren naar Venlo
ben gerend. Het bleek precies 42 kilometer,
de afstand van een marathon.”
Op één kilometer van de finish kreeg
het duo gezelschap van Jolanda van
Dijk uit Grubbenvorst. „Zij had ook
borstkanker en was door mijn ultraloop
langs de Toon Hermans Huizen
zo geïnspireerd geraakt dat ze het
hardlopen weer had opgepakt. Kijk,
dat zijn de overwinningen waar ik
het voor doe.”
Het was ook een moment met een
lach en een traan zoals Saskia die
ook als vrijwilligster bij het Toon
Hermans Huis in Heerlen al zo vaak
heeft meegemaakt. Dus zet ze zich
graag in voor het inloophuis in Venlo,
dit jaar één van de goede doelen van
de Venloop. Ze draagt daarom zondag,
net als haar hardloopmaatjes en
een groep wandelaars de dag ervoor,
een speciaal THH-shirt. En hoopt
dat het publiek langs de kant niet alleen
‘hup Saskia!’ roept als ze voorbij
komt, maar ook even bedenkt waar
ze met haar startnummer 21262
voor rent.
Saskia Leenders uit Susteren rent
zondag in Venlo de halve marathon
om aandacht te vragen voor de
strijd tegen kanker. Ze overwon de
ziekte tweemaal. Blijven lopen gaf
haar kracht om door te vechten.
De Venloop heeft een speciaal plekje
in het hart van Saskia Leenders-
Wolfs. In 2018 stonden de loopschoenen
al klaar, toen ineens de grond eronder
wegzakte. Borstkanker. Ze
werd geopereerd en ‘schoon’ verklaard,
krabbelde op, ging weer rennen,
liep de marathons van Valencia
en San Sebastian en schreef zich vol
goede moed in voor de Venloop van
2020, die uiteindelijk vanwege corona
in dat jaar en ook in 2021 niet doorging.
Saskia had sowieso niet mee
kunnen doen, want opnieuw sloeg
het noodlot toe. De tumor bleek niet
helemaal verdwenen en was weer
gaan groeien. Een tweede operatie
was nodig. De revalidatie verliep
voorspoedig en niets stond een herkansing
in 2022 in de weg, tot haar
hardloopmaatje een blessure opliep.
Vorig jaar overkwam haar dat zelf.
„Domme pech! Ik struikelde met
trainen over een onschuldig takje en
brak mijn elleboog. Balen! ‘Hoe lang
gaat dat duren?’, was het eerste wat
ik vroeg, ‘ik moet volgende week rennen’.”
Ondanks alle tegenslag blijft hardlopen
haar drijfveer. „Het is een soort
LIMBURG
Verhalen uit de provincie
Door Marcel van Lier
Voor u geselecteerd!
Op deze pagina presenteert de
redactie van VIA opmerkelijke
verhalen uit Limburg
Deze groep wandelaars die vanuit het Toon Hermans Huis meedoet aan de Venloop, draagt hetzelfde shirt als
Saskia. Foto louisa vergozisi
van innerlijke drang. Lopen maakt
me blij en gelukkig, zowel rennen als
wandelen. In de buitenlucht ben ik
mezelf, kan ik m’n hoofd leegmaken
en weer vullen met positieve energie.”
Eenmaal onderweg wil ze ook meters
maken. Wat heet! Voor een marathon
draait de 45-jarige Susterse
de hand niet om. Haar met afstand
grootste prestatie is echter het rondje
langs vijf van de zes Limburgse
Toon Hermans Huizen dat ze begin
oktober liep. Honderd kilometer
hardlopen om het werk van het inloophuis
voor mensen met kanker en
dat van de Maarten van der Weijden
Foundation te steunen. Zoals ze eerder
al had gedaan met het boek Dubbel,
over hoe zij en haar gezin omgingen
met de ziekte die zo’n impact had
op hun leven. De THH-vestiging in
Venlo lag als enige niet op de route.
„Dat was gewoon niet haalbaar.
Maar het zat me zo dwars, dat ik op
31 oktober, de laatste dag van de
borstkankermaand, alsnog met een
Kawtar heeft heel veel dromen. Haar
laatste droom is inmiddels bijna verwezenlijkt,
want het WK lonkt. „In januari
speelden we in Addis Abeba de
laatste kwalificatiewedstrijd tegen
Ethiopië. Thuis met 2-0 gewonnen,
daar met 1-0 verloren, dus dat was
voldoende.”
Hoewel de vooruitzichten goed zijn,
kan ze niet zonder meer aannemen
dat ze ook daadwerkelijk van de partij
zal zijn. „Het duurt nog een aantal
maanden voordat het begint. Je weet
nooit wat er nog allemaal kan gebeuren.
Zo is er een nieuwe coach en die
bekijkt alles opnieuw.” Maar dan
hoopvol: „Ik speelde echter alle kwalificatieduels
en ik moet gewoon zo
door blijven gaan.”
Fortuna Vrouwen
Haar droom op de korte termijn was
om heel snel te debuteren bij Fortuna
Vrouwen van Roger Reijners. „Ik
train met de selectie, kreeg dit jaar
ook een contract en heb afgelopen
weekend mijn eerste speelminuten
gehad.” Op de langere termijn hoopt
SPORT
ze als alles volgens plan verloopt een
keer de sprong naar het buitenland
te maken. Maar zo ver is het nog niet.
Kawtar begon als zevenjarige bij de
F’jes van Bekkerveld en stapte als
D-speler over naar Sporting Heerlen.
„Daar heb ik heel grote stappen
gezet. Bij de JO13 werd ik zelfs aanvoerder,
als enig meisje in een jongensteam.
Je was gewoon één van
hen, je voelde je gewaardeerd en dat
was goed voor mijn ontwikkeling.”
Haar prestaties bleven niet onopgemerkt,
want ook de KNVB kwam in
beeld. „Toen ik bij Alemannia Aachen
O17 speelde, adviseerde de bond mij
om weer in Nederland te gaan spelen,
omdat ik zo kansrijker zou zijn om geselecteerd
te worden. Ik heb maar de
stoute schoenen aangetrokken en de
eredivisieclubs gemaild, waarop VV
Alkmaar snel reageerde. Wél als zestienjarige
alleen op kamers, wat gezien
mijn Marokkaanse achtergrond
een beetje vreemd was. Mijn vader is
echter degene geweest, die mij hierin
fantastisch heeft begeleid, mijn moeder
vond het toen – dat is nu anders –
wat lastiger. Maar ik heb duidelijk gemaakt
dat dit mijn droom was, dat ik
dit wilde bereiken en dat ik voor de
top iets over moest hebben.”
In de Akense periode had ze al een
keer een berichtje uit Marokko ontvangen
voor een selectietraining aldaar.
„Eerlijk gezegd wist ik helemaal
niet dat Marokko een vrouwenteam
had. Mijn vader gevraagd hier eens
achteraan te gaan, want ik geloofde
het niet. Maar het was wel degelijk
waar. Al vrij snel kwamen de vliegtickets
en de uitnodiging om naar het
trainingscomplex in Rabat te komen.
Een beetje zoals Zeist, alleen vele
malen groter.”
Acceptatie
Angst om als buitenstaander niet te
worden geaccepteerd had ze niet.
„Heel positief ontvangen en ik voelde
me al direct als één van de meiden
van de groep. Ook al waren er nog
niet zoveel uit Europa. Volgens mij
toen maar twee. Dat aantal is inmiddels
wel wat groter geworden.”
In dezelfde periode ontving ze ook
een uitnodiging van de KNVB. Omdat
ze echter een dubbele nationaliteit
had, koos ze (‘Ik was zo nieuwsgierig
om te zien hoe het daar allemaal
aan toe ging’) voor Marokko.
„Alles was top geregeld. Eerste week
meegetraind met de O17, de tweede
week met O20. Het hele plaatje klopte
gewoon. Ik voelde me er direct helemaal
thuis.”
Ook de taal vormt voor de tweetalig
opgevoede Kawtar geen probleem.
„Ik kan me dus onder de meiden heel
goed in het Marokkaans verstaanbaar
maken, maar met de Franse
trainers spreek ik Engels.”