Woensdag 20. 03. 2024 REGIO 5
posterholt
Syrische tweeling spreekt
amper de taal, maar draait
volledig mee in restaurant
Ismaël aan het werk in de keuken van Holsterhof. Foto Jeroen Kuit
vertaalapp te halen. En als ze iets
voor me moeten pakken, dan wijs ik
het ze gewoon aan.”
Drukbezet
Bij Holsterhof werken de twee op
basis van een flexcontract, want ze
hebben een drukbezet leven. Naast
afwassen in het restaurant, voetbalt
het duo bij FC Roerdalen en gaan ze
in Roermond naar school, waar ze
ook in het Nederlands les krijgen.
Ze willen allebei elektricien worden.
Tussendoor is er nog tijd voor
rijles, mét een Arabisch sprekende
instructeur. En dat is ook wel nodig,
want in Syrië zijn geen rijlessen zoals
in Nederland. Zolang het roze
pasje nog niet op zak is, komen ze op
de fiets naar Posterholt. In de keuken
klikt het goed tussen de tweeling
en de andere koks. „Met een van
hen, die van dezelfde leeftijd is, hebben
ze best al een goede band”, aldus
de chef-kok. „Wij helpen ze zo
een beetje mee integreren in onze
samenleving, en dat gaat heel goed.
Iedereen heeft er profijt van.”
In Posterholt ligt restaurant
Holsterhof, gerund door Kaj (32)
en Lissa (31) Landman-ten Berge.
Wegens personeelstekort hebben
zij al een half jaar twee Syrische
statushouders in dienst.
Door luuk hendriks
Een sollicitatiegesprek voor twee
afwashulpen met een tolk erbij, die
alles in het Arabisch vertaalt. Dat
was nodig, want het is de enige taal
die de Syrische tweeling Ismaël en
Ibrahim spreekt. Engels of Duits zit
er niet in, laat staan Nederlands. Op
een paar woorden na dan. De tolk
kan er niet elk weekend zijn, maar
toch probeert chef-kok Kaj zo veel
mogelijk Nederlands met het tweetal
te praten. En anders schiet Google
Translate wel te hulp.
Bewogen leven
Ismaël en Ibrahim komen uit het
Koerdische deel van Syrië. Toen ze
drie jaar op de lagere school zaten,
brak de oorlog uit en zijn ze naar
Iran gevlucht. Daar hebben ze een
tijdje in de bouw gewerkt. Ze wonen
sinds een jaar in Melick met hun vader,
moeder en broers. Nu de Syriërs
een half jaar in het restaurant
werken, gaat het communiceren
steeds beter. De taalbarrière houdt
hen ook niet tegen om contact te
hebben met dorpsgenoten. Landman:
„Ze hoeven mijn Nederlandse
appjes niet meer volledig door de
Waat e waer
Column
Ontmoeting (2)
Dier van de week
Anne Vleeshouwers van Dierenasiel
De Beestenboel vraagt elke
week extra aandacht voor een dier.
Deze week is Mupke aan de beurt,
een kortharig, zwart, gecastreerd
katertje van acht maanden.
Voor Mupke is het asiel op zoek naar
een thuis waar hij binnen kan blijven,
of alleen onder toezicht naar
buiten gaat. Hij is namelijk al op jonge
leeftijd in aanraking gekomen
met het Pravo-virus, waardoor hij
een hersenbeschadiging heeft opgelopen.
Hierdoor is zijn motoriek
niet zoals het zou moeten. Ergens op
springen kan hij niet, en zou hij toch
op een hoogte staan dan kan hij
makkelijk vallen. Gelukkig weet hij
eigenlijk niet beter. Dit maakt dat hij
heel vrolijk en ondernemend is,
waarbij hij zich niks minder voelt
dan andere katten. Hij zal er geen
probleem mee hebben om zijn huis
te delen met andere huisgenoten.
Info: 0495-563981 of asielweert@planet.nl.
Melick
Bianca Balendonck
brengt nieuwe single uit
Met de vastelaovend en halfvasten
nog vers in het geheugen, brengt zangeres
Bianca Balendonck een nieuwe
single uit. De zingende pedicure uit
Melick heeft een klassieker van Pierre
Kartner in een fris, nieuw dialectjasje
gestoken: Maar venaovend höb
ich koppien.
Bianca geniet vooral bekendheid via
de regionale tv-zender TV Ellef, waar
ze als vaste gast in het programma
Kaffee Noppes wekelijks actualiteiten
met stamgasten bespreekt. In het
café pakt ze ook geregeld de microfoon
om haar Limburgse hits ten gehore
te brengen.
Het nummer is te zien en te beluisteren
op streamingsdiensten als Youtube,
Loester.nl en Spotify.
Holsterhof wint
prestigieuze
horecaprijs
roermond
Gratis rondleiding over uit
1785 stammend Oude Kerkhof
maar ook het tastbare overblijfsel
van een verdwenen samenleving.
Hier liggen in de meest letterlijke zin
van het woord de Roermondenaren
die tussen 1750 en 1950 de historie
van de stad mede bepaald hebben.
Daaronder bevinden zich niet alleen
geestelijken, politici, leden van de
rechterlijke macht, edelen, industriëlen
en middenstanders, maar ook
kunstenaars, medici, notarissen, architecten,
stadsfiguren en kermis
exploitanten. Vele graven herinneren
aan de Tweede Wereldoorlog, die
vooral op het joodse gedeelte in het
bijzonder gekenmerkt worden. Het is
op 24 maart onder meer mogelijk de
crypte van de bisschoppenkapel, inclusief
het recente graf van bisschop
Harrie Smeets, te bezoeken. Ook andere
grafkapellen zullen voor deze
gelegenheid opengesteld worden.
Voorafgaand aan deze wandeling is er om
13.00 uur een korte inleiding met fotopresentatie
in zaal Aad Remunj, Herkenbosscherweg
10 in Roermond, schuin tegenover
de begraafplaats.
Vrijwilligers van de Stichting Oude
Kerkhof verzorgen zondag 24 maart
de eerste gratis rondleiding van dit
jaar over de uit 1785 stammende
Roermond stadsbegraafplaats.
Gedurende de twee uur durende
rondleiding worden alle vijf geloofsgedeelten
en daarmee markante
laatste rustplaatsen en locaties van
dit rijksmonument bezocht. De begraafplaats
is niet alleen een plek
waar een enorme hoeveelheid genealogische
informatie zichtbaar is,
Posterholt
Lezing over project
van twee kunstenaars
Heemkundevereniging Roerstreek
introduceert tijdens een lezing op
dinsdag 26 maart twee kunstenaars:
belevingsfotograaf Ad Lamerigts en
schrijver Frits Criens. Aan de hand
van fotomateriaal en gedichten nemen
zij het publiek mee in hun project
Gestilde tijd.
Het project kwam tot stand zonder
dat beide kunstenaars elkaar kenden.
Hoe dat kan, vertellen zij tijdens
hun presentatie. Na de pauze draagt
Frits Criens voor uit zijn dialectwerk
met columns, verhalen en gedichten.
De lezing vindt plaats vanaf 19.30 uur
in De Beuk in Posterholt. De toegang
bedraagt 5 euro voor niet-leden.
Reserveren: lezingen@roerstreekmuseum.nl.
Kaj en Lissa Landman runnen
Holsterhof. Foto jeroen kuit
Hoewel de ondernemers hun
restaurant Holsterhof in de Posterholtse
bossen pas vijf jaar
runnen, hebben ze nu al de Ontdekking
van het jaar van
Gault&Millau in de wacht gesleept,
een van de meest toonaangevende
horecaprijzen van
Nederland. Gault&Millau is
eenzelfde soort organisatie als
Michelin. De organisatie reikt
ieder jaar prijzen uit, variërend
van Chef van het jaar tot Cocktailbar
van het jaar. De Ontdekking
van het jaar is een prijs voor
een jong restaurant dat meer
aandacht verdient.
Frits Nies
de goede man aardig uit koers,
maar toch deed ik mijn best hem
zo goed en zo kwaad als analoog
mogelijk uit te leggen welke
afslagen, stoplichten en rotondes
hem nog scheidden van de as
bestemming. Intussen vroeg ik mij
af waarom hij in zo’n moderne,
elektrische auto niet gewoon
digitaal gebruikmaakte van
eenzelfde soort navigatiescherm
als dat van mij op mijn fietsstuur,
maar dan veel groter en geavanceerder.
Hij bedankte vriendelijk lachend
en zei toen voor zijn neus weg: ‘Ik
moet mijn zus gaan cremeren…’
- ‘Dat is minder leuk.’ Meer wist ik
even niet uit te brengen.
- ‘En ik ben al aan de late kant.’
Dat zal je zus vast niet meer zo erg
vinden, durfde ik niet te reageren.
- ‘Hier dus linksaf?’
- ‘Ja’, en ik herhaalde: ’Almaar
rechtdoor tot aan de rotonde bij
een grote Lidl. Op de rotonde
rechtsaf. Bij het eerste stoplicht
linksaf. Weer almaar rechtdoor. Bij
de sluis het kanaal oversteken. Op
het terrein daarachter is het.’
- ‘O ja, op een industrieterrein, hè?’
- ‘Inderdaad.’
Hij stak een duim op. Succes, wilde
ik nog zeggen, maar het portierraam
ging al omhoog. Tja, succes,
waarmee...?
Het was mooi weer, ik leefde nog,
dus ik ging ervoor, voor ‘zoiets als
Van Agt’.
Ik liep met mijn gravelbike aan de
hand de poort uit en begon op de
afrit naar de straat mijn navigatie
in te tikken voor vertrek, toen er
een moderne, glimmende E-mobiel
voor mijn neus halthield. Het
portierraam zoemde naar beneden
en daar verscheen het vriendelijk
lachende gezicht van de chauffeur.
Het was net als ik een pensionadotype.
Beiden lid van de ‘grijze
plaag’, dat schept een band: nog
alle haar, maar wel ‘melkblond’.
Zijn lach was zo vriendelijk en
open dat ik meteen in de reflex
schoot van ‘hij kent mij wel, maar
ik herken hem niet, och laat ik hem
dan maar meteen vriendelijk
groeten’. De ontmoeting kreeg dus
iets naturels van (heel) oude
bekenden onder elkaar.
- ‘Hallo!’
- ‘Hallo! Mooi weer om te gaan
fietsen…’
- ‘Jazeker!’
- ‘Fiets je al lang?’
- ‘Ja, al tientallen jaren.’
- ‘Aha, zoiets als Van Agt…’
- ‘Nou, die nu niet meer, zo heb ik
begrepen.’
- ‘Inderdaad. Hoe kom ik bij het
crematorium?’
Dit was een wending die ik niet
een-twee-drie had zien aankomen.
Zelfs niet na de toespeling op het
recent overlijden van oud-premier
Dries van Agt.
Voor het lokale crematorium was
Reageren?
f.nies@me.com