Woensdag 19. 04. 2023 13
literaire hoek
Eerste ontmoeting met Pierre Kemp
Omslag van het boek dat
Wiel Kusters over het leven
van Pierre Kemp schreef.
Foto uitgeverij Vantilt
AUTO
In de Literaire Hoek besteden
verschillende Limburgse auteurs,
verenigd in de Werkgroep Limburgse
Schrijvers, wekelijks aandacht
aan lezen en literatuur in Limburg.
Vandaag: Ton van Reen over Pierre
Kemp.
Bericht voor Pierre Kemp
Autotest
Toyota GR86: de leukste auto van dit moment
tegenstuur. Eventueel moduleer je
het gaspedaal als de weg overzichtelijk
genoeg is om de drift even vast te
houden. Je mag dan volop over de
grens kijken, voordat de elektronica
alsnog ingrijpt.
Maar dan nog is het een coupé met
een breed grensbereik, die ondanks
bij lange na niet spijkerhard is en
vriendelijk reageert. Hij beweegt
lichtvoetig op zijn veren en heeft ook
genoeg demping om snel van richting
te kunnen veranderen. De GR86 gaat
terug naar de essentie van puur autorijden.
Eindoordeel
Een sportcoupé die elke purist wil
hebben. Het totaalpakket is perfect
uitgebalanceerd.
SPECIFICATIES
Toyota GR86 Pure
Prijs: € 60.995,--
Topsnelheid: 226 km/h
Acceleratie 0-100 km/h: 6,4 s
Gem. WLTP-verbruik: 1 op 11,5
CO2-emissie: 198 g/km
Motor: vier-in-lijn, 2387 cm3
Max. vermogen: 234 pk (173 kW) /
7000 min-1
Max. koppel: 250 Nm/3700 min-1
Transmissie: handgeschakelde zesbak,
achterwielen, sper
Massa leeg: 1268 kg
kelde zesbak naar de achteras, waar
een torsen-sper voor de verdeling
tussen de beide wielen zorgt. Overigens
staat hij alleen in de basisuitvoering
(Pure) nog op de Michelin Primacy
4-banden, waarop ook een Prius
rolt. Hoger in de boom staat hij op
Pilot Sport 4-rubber en daarvoor is
hij ook ontwikkeld. Die leveren veel
meer grip, maar genoeg plezier.
Althans, op het asfalt rondom het
snikhete Spaanse Sevilla. Het wegdek
is met natuursteen bewapend om
de verzengende hitte te kunnen
weerstaan. Daarop bleek GR86 nog
altijd uitermate graag het overstuur
op te zoeken. Een minpuntje nog: soepel
wegrijden vraagt oefening door
het zware vliegwiel en de koppeldip
bij lage toeren. Beetje meer gas en
dan pakt hij beter op, maar de aandrijflijn
voelt zich in stadsverkeer
niet helemaal in zijn element. Er is
ook geen navigatiesysteem leverbaar,
maar wel de juiste smartphoneconnectiviteit
om de beste bergwegen
te zoeken. Ondersturen doet hij
eigenlijk nauwelijks, want de neus
draait niet alleen heel makkelijk en
zuiver de bocht in, maar blijft ook
luisteren naar je stuurcommando’s.
Met één vloeiende beweging plaats je
hem waar je hem hebben wilt en dan
is het vervolgens de achteras die de
aandacht opeist. Op een geweldige
manier; rustig of desgewenst juist
dwingender. Het is maar net wat je
wilt. Door het geleidelijk sperrende
differentieel kun je hem relaxed tegen
het uitbreken aan rijden of hem
stapsgewijs laten glijden. Dan nog
bouwt hij de sliphoek vergevingsgezind
op, waardoor je al snel dansend
van bocht naar bocht gaat. Geholpen
door het hogere koppel, want hij voelt
veel sterker aan dan de GT86.
De besturing is vrij licht, geeft daadwerkelijk
informatie en de krachten
die werken op de voorwielophanging
komen door in je vingertoppen. Hij
stuurt prettig om hem vol vertrouwen
de bocht in te slingeren. Insturen,
gas erbij, dan draait hij verder de
hoek in en vang je hem weer op met
Toyota GR86.
Foto Wouter Spanjaart
Opgepompte turbomotoren,
bliksemsnelle automaten, oneindig
veel instelmogelijkheden, allerlei
ondersteltrucage en een hoog
gewicht. Allemaal zaken die
gemeengoed beginnen te worden
in het sportsegment. Maar ook
allemaal zaken waar deze Toyota
GR86 wars van is.
Door Peter Hilhorst
De GR86 is een enorme stap vooruit
ten opzichte van de voorganger
GT86. Hij is in totaliteit 50 procent
stijver, heeft een tot 2,4 liter opgeboorde
viercilinder boxer zónder turbo
en de USP’s van zijn voorganger
zijn verder opgepoetst. Het resultaat
is een achterwielaangedreven pretpakket
van 1268 kg met 234 pk bij
7000 toeren per minuut en 250 Nm
als de naald van de toerenteller 3700
aantikt. Het belangrijkste is het veel
grotere werkgebied van de boxermotor,
want voorheen begon hij pas lekker
te lopen boven 5000 toeren per
minuut, maar de GR86 heeft al vanaf
2000 toeren per minuut 200 Nm beschikbaar.
Hij sprint in 6,4 seconden
naar 100 km/h en dat is 1,2 tellen rapper
dan voorheen, terwijl hij in de
(iets langere) versnellingen zijn voorganger
helemaal zoekt rijdt.
Zijn forsere en breder inzetbare
spierkracht gaat via een handgescha-
Kijk voor meer autonieuws ook op
» delimburger.nl/economie/auto
REGIO
ik beschreven in het boekje Wie zo
van vrouwen houdt dat in 1991 verscheen
als speciaal boekenweekgeschenk
van de stad Maastricht.
Kleurloos
Later begreep ik dat Kemp zoveel
over bloemen schreef omdat hij in
zijn bestaan gebrek had aan kleur.
Afijn, na de mulo heb ik het vriendinnetje
nooit meer gezien, maar
wel Pierre Kemp. Ik woonde een
tijdje in Maastricht, zo werden we
min of meer vrienden, vooral nadat
ik al heel jong de dichtbundel Vogels
had laten verschijnen. Ik bezocht
hem ook wel samen met Fred van
Leeuwen, bestuurslid van het Pierre
Kemp Genootschap. Tot aan zijn
dood in 1967 zagen we elkaar niet
vaak, ik was nog maar zelden in
Limburg.
Pierre Kemp wandelt nooit meer
door Maastricht, maar in Kempland,
een deel van het stadspark dat
naar hem is genoemd, staat een
beeld van hem, gemaakt door Rob
Stultiens.
Gedicht
Toen hij overleed, heb ik hem voor
de laatste keer bezocht in het mortuarium.
Daar schreef ik het gedicht
naast dit artikel.
In het telefoonboek had ik het adres
van ene P. Kemp gevonden. Turennestraat
21. Het was niet ver van het
station. Het was een eenvoudige
straat met oudere rijtjeshuizen,
zonder tuintje. Ik vond het maar
vreemd, ik had verwacht dat zo’n
kleurrijke dichter in een mooi huis
met een mooie bloementuin zou
wonen, maar zijn huis was donker
en zonder tuin. Achter het raam
hingen grijze gordijnen. Op de vensterbank
stonden geen bloemen
maar saaie sanseveria’s. We probeerden
door het raam naar binnen
te kijken, ik durfde niet aan te bellen.
Een oudere man, geheel in het
zwart gekleed, met zwarte hoed,
een soort doodgraver, tikte me op
de schouder en vroeg wie ik zocht.
Afijn, het was Pierre Kemp. Ik was
geschokt, ik had verwacht dat
Kemp er heel fleurig uit zou zien, zoals
die andere bekende dichter Paul
Haimon, altijd met een vlinderdasje
en in kleurrijke jasjes, precies zoals
ik dacht dat alle dichters eruit
zouden zien.
Schilderijtje
Het werd een leuke ontmoeting,
maar Kemp vond het heel normaal
dat ik zijn gedichten zo mooi vond.
Nu begrijp ik het wel, dat hoorde hij
natuurlijk heel vaak. Wat mij verbaasde
was dat hij veel meer geïnte-
Pierre Kemp (1886-1967), de meest
bescheiden maar ook de meest bekende
dichter uit Limburg, kende ik
al vanaf mijn vijftiende levensjaar.
In de dorpsbibliotheek van Panningen
had ik een bundel gedichten
van hem gevonden, ik was er op slag
weg van. Zoveel speelsheid, zoveel
echtheid, bij de meeste Nederlandse
dichters vond ik dat niet terug.
Het sprak me zo aan omdat ik zelf
ook gedichten schreef, hoewel dat
eigenlijk iets voor meisjes was. Zoals
Kemp, zo wilde ik ook schrijven.
Reis naar Maastricht
Ik wilde hem graag eens spreken.
En zo trok ik de stoute schoenen
aan en reisde vanaf mijn dorp Helden
Panningen, met de bus naar
Venlo en vandaar naar Maastricht.
Een vriendinnetje van mijn muloklas
ging met mij mee, zij was vooral
benieuwd naar de stad Maastricht.
In de trein wilde ik haar een
paar gedichten van Kemp voorlezen,
maar het interesseerde haar
helemaal niks.
resseerd was in het doen en laten
van mijn vriendinnetje. Toen we afscheid
namen kreeg zij een door
hem gemaakt schilderijtje en ik, die
zo van zijn gedichten hield, kreeg
niets.
Het verhaal van de ontmoeting heb
DOOR TON VAN REEN
je adem ruikt nog uit de kist
en kleeft
vocht vreet aan de muur
kalk laat los van het plafond
schilfert rond de putjes in je huid
zodat het even lijkt of je nog leeft
maar jij ligt stil
ik lees je laatste bundel door
jouw woord
niet meer
jouw lijflucht schuilt in elk gedicht
zo geuren bloemen op hun eind
bederf
een verfdoos kleur
jouw hand ligt op je buik en leeft
alleen die hand
de nagels pas geknipt
te kort
stomp tot het bot
wat stoffig in de rand
door zon vergeeld
door ouderdom wat afgeplat
ik pak je bij de hand
en voel alleen het bot
te koud
te dor
zo oud
zo breekbaar als een ei
de vrucht verrot
tot de rand met dood gevuld
met een nagel tik ik driekwartsmaat
een gedicht
op de houten rand van je kist
buiten plotseling geluid
ik kijk om
veren sneeuwen langs jouw gezicht
dat spiegelt in de ruit
mussen paren in de goot
snavels hakken luid op het blik
te laat
je blijft dood
de ruit slaat stuk op jouw gezicht.