Woensdag 31. 05. 2023 REGIO 5
Waat e waer
Column
Grenzen
Jeugdorkesten uit drie landen
samen op de planken in Echt
De jeugdharmonie van Koninklijke
Harmonie St. Caecilia Echt bestaat
40 jaar en houdt ter gelegenheid
daarvan op zaterdag 3 juni een concert
met jeugdorkesten uit drie landen.
De deelnemende orkesten zijn
Jeugdorkest De Voortgangertjes uit
Neeroeteren, Jugendorchester Instrumentalverein
Karken en de jubilerende
Jeugdharmonie Sint Caecilia
Echt.
Het concert begint om 19.00 uur en
vindt plaats in de aula van het Connect
College in Echt. De aula is te bereiken
via de parkeerplaats aan de
Industrieweg.
echt
Zwieren en
zwaaien op
de kermis
ohé en laak
‘Ik kan niet altijd afspreken met
vrienden, dat frustreert soms’
de boeksuggestie
Het theater der herinneringen
Het is een inspirerend boek geworden
over twee vrouwen: de Turkse
Meryem Yildiz en de beroemde Duitse
kunstenares Käthe Kollwitz. „Altijd
al had ik in mijn achterhoofd ooit
iets met mijn fascinatie voor Käthe
Kollwitz te doen”, vertelt Lenssen.
„Ik heb Kollwitz-musea bezocht en
antiquariaten afgestruind om boeken
over haar te vinden. En nu is mijn
roman klaar. Ik ben er trots op!”
Peter Lenssen is een geëngageerd
schrijver, zo blijkt sinds zijn eerste roman
Toplöss, die in 2015 onder de
naam Mijnverdriet werd heruitgeven.
In Het theater der herinneringen combineert
hij twee verhalen. Het verhaal
van de Turkse Meryem die op
haar zesde met haar ouders vanuit Istanbul
in Berlijn, en later in Heerlen,
terechtkomt, én dat van Käthe Kollwitz,
die aan het begin van de Eerste
Wereldoorlog haar zoon Peter verliest.
„Het zijn bijna klassieke verhalen
over mensen die door een speling
van het lot een deel van hun identiteit,
hun bestaansgrond, kwijtraken en
vervolgens op zoek gaan naar hun
herkomst, de bron waaruit ze putten,
om uiteindelijk zichzelf te hervinden.
Käthe Kollwitz werkte achttien jaar
aan haar beroemde Ouderpaar, twee
beelden die in West-Vlaanderen zijn
opgesteld, een eerbetoon aan haar
gestorven zoon. Meryem ontsluiert
in haar zoektocht naar Käthe en het
ontstaan van het monument het geheim
van haar eigen ouders en de
leegte die ze ervaart. Twee vrouwen,
werelden van elkaar verwijderd, en
toch niet.”
Peter Lenssen presenteert zijn roman op vrijdag
2 juni, 20.00 uur, in het Cultuurhuis aan de
Sittarderweg in Heerlen.
Tweeënhalf jaar werkte auteur
Peter Lenssen uit Heerlen aan zijn
roman ‘Het theater der herinneringen’,
waarvan de laatste vier
maanden, met steun van het
Letterenfonds, in Berlijn. Op
vrijdag 2 juni wordt het boek
gepresenteerd.
Peter Lenssen in het Kollwitz-museum in Keulen. Foto Privéarchief
Door redactie
De voorjaarskermis komt naar Roermond. Van vrijdag 2 tot en met
donderdag 8 juni staan er meer dan 25 attracties opgesteld. De kermis
is verspreid over diverse pleinen en straten in de binnenstad van Roermond,
namelijk op het Kloosterwandplein, het Munsterplein, Stationsplein
en de Graaf Gerardstraat. Jong en oud vindt er gegarandeerd
vertier in onder meer de rupsbaan, het Dumbo circus, grijpkranen,
trampolines en meer. Uiteraard zijn er ook diverse snoep- en snackkraampjes
aanwezig. Dinsdag 6 juni is de kermis tussen 16.00 en 18.00
uur prikkelarm: het geluid staat zachter, lichten zijn gedimd, lichteffecten
zijn verminderd en draaisnelheden worden aangepast. Deze kermis
is met name voor mensen met autisme, epilepsie of een vorm van
niet-aangeboren hersenletsel.
archiefFoto roger dohmen
roermond
» Vervolg van de voorpagina.
Dat Cas thuis wordt verzorgd is een
bewuste keuze. Marc: „We zijn in de
gelukkige omstandigheid dat we als
gezin optimale zorg kunnen bieden.
Hij heeft intensieve hulp en toezicht
nodig. Soms moeten we ingrijpen
als hij bijvoorbeeld dreigt te stikken
in slijm.”
Het huishouden in huize Van der
Putten is volledig op Cas gericht.
„Als er iets is, laten we alles vallen.”
Daar heeft Marc, ondanks dat hij alles
voor zijn broer overheeft, ook
weleens moeite mee. „Ik kan niet altijd
met vrienden afspreken. Dat is
soms frustrerend. Maar dat valt in
het niet bij wat mijn ouders zich
moeten ontzeggen. Die sliepen lange
tijd apart om Cas te kunnen verzorgen.”
Marc beziet zijn rol inmiddels
rationeel. „Cas heeft zorg nodig.
Ik ben nu zelf volwassen, met andere
mensen om me heen. Medestudenten
hebben alle begrip, ze steunen
me. Sommige oude vrienden
schrokken wel eens van de situatie.
Met mijn ouders bespreek ik zorgtaken
als ik de deur uit ga. Dat belemmert
me niet. Ik weet niet anders.”
Meer info: www.mantelzorgzuid.nl/jeugd.
Frits Nies
waarom? Wat is er feitelijk aan de
hand? ‘Het gaat in Limburg nu nog
heel goed met de opvang van
asielzoekers’, lees ik. Dat lijkt me
geen gelukkig argument voor in
een ‘brandbrief’, nee, ‘maar je kunt
op je vingers natellen dat er
problemen gaan ontstaan’, lees ik
verder. Welnu, dat heb ik meteen
geprobeerd, maar met mijn
vingers kan ik alleen, in de geest
van dit spreekwoord, wat feiten
checken via internet. Die vertellen
mij dat nog lang niet alle burgemeesters
aan het roer hebben
gestaan voor opvang van mensen
die vluchten voor ‘Maasstijgingen’,
‘ijsschotsen’ of nóg erger. Wel dat
ze vooral tegen wettelijke dwang
zijn van een Spreidingswet voor
noodopvang van asielzoekers.
En dan zie ik de grenzen waar de
‘Limburgse gemeenten’ in kwestie
tegen aangelopen zijn. De briefschrijvers
zijn namelijk de burgemeesters
van vooral Zuid-Limburgse
gemeenten; Zuid-Limburg
als pars pro toto voor ‘Limburg’,
het is arrogantie die als een
ijsschots de Maas af komt drijven.
De Rode Beek tussen Zuid- en
Midden-Limburg blijkt te diep
voor de veiligheidsregio rond het
Gouvernement. Dat hebben wij hier
aan onze kant allang op onze
vingers kunnen natellen. Wat
moeten die asielzoekers wel niet
denken van de onbegrensde
mogelijkheden in een Limburg
begrensd tot Zuid-Limburg?
Het liep tegen Pinksteren, wanneer
christenen vieren dat God
zijn volgelingen de geest gaf plus
het vermogen om in allerlei
vreemde talen te spreken, toen De
Limburger meldde: ‘Limburgse
gemeenten lopen tegen hun
grenzen aan wat betreft de opvang
van asielzoekers.’ Over die grenzen
wilde ik meer weten, want asielzoekers
lopen ook tegen grenzen
aan, maar dat zijn niet ‘hun
grenzen’. Dus, over welke grenzen
hebben we het hier? Welke grenzen
van Limburgse gemeenten zijn
‘hun grenzen’? Ik loop ook wel
eens tegen ‘mijn grenzen’ aan,
maar dan kom ik er al snel achter
dat ik die zelf getrokken heb. Dan
hoef ik niet zoals Limburgse
burgemeesters een ‘brandbrief’ te
schrijven en tranentrekkende
metaforen uit het naaimandje te
toveren. ‘We varen op een ijsschots
af’, schrijven de Limburgse
Titanic-watchers. ‘Als de Maas
stijgt, wachten we ook niet tot het
hoogste punt is bereikt’, voegt
Maastrichts bijdehandje Penn
hieraan toe. Ja, wat is het nu,
smeltwater of ijs?
Grenzen, water, varen, het is
akelige beeldspraak in relatie tot
vluchtelingen die niet zelden al
heel wat grenzen, water en varen
achter de rug hebben. ‘Het roer
moet om’, gaan de schippers naast
God verder in hun schrijven aan
Rutte IV. Welk roer, waar en
Reageren?
f.nies@me.com