09
50 JAAR PHILIPS VAN HORNE
‘De contacten met de mensen ga
ik missen.
De jeugd houdt je jong.’
Bijzonder! In het jubileumjaar van de Philips
van Horne neemt de school afscheid van
een bijzondere man, al meer dan 43 jaar ‘het
gezicht’ van de school: Frans Sahertian!
Hij hoefde in 1975 niet te solliciteren. Door
Harrie Nijssen van de Risse werd Frans benaderd
voor een project. Van alle leerlingen die
van de lagere scholen naar de Philips kwamen,
moest een staatje gemaakt worden.
Hun schoolloopbaan moest in kaart worden
gebracht. Het project was binnen drie maanden
klaar! Of er ooit iets met de gegevens is
gedaan, dat weet Frans niet!
Bij de verhuizing naar het hoofdgebouw
kwam hij op de afdeling ‘administratie’. Begin
jaren tachtig werd hij gevraagd om de
receptie te bemannen. Telefoon opnemen,
examenstukken versturen, administratief
werk, roosters controleren, proefwerkroosters
maken, Frans heeft het allemaal gedaan.
‘Jarenlang heb ik de absenties van alle leerlingen
bijgehouden. Ik verstuurde wel twintig
absentiebrieven per dag. Ik ondertekende ze
zelf. Geen stempel nodig.’
In 2007 werd de rode balie bij de (oude)
hoofd ingang gebouwd. Mien Cuppens, die
in 1987 via een uitzendbureau startte bij de
schoonmaakdienst en uiteindelijk 10 jaar
hoofd van deze dienst was, kwam Frans
ondersteunen. Mien: ‘Aanvankelijk had ik wel
wat twijfels. Kan ik dat wel? Alles wat ik weet,
heb ik aan Frans te danken!’ Natuurlijk moesten
ze even aan elkaar wennen, maar al snel
werden Frans en Mien een sterk koppel. Een
leerling heeft, wijzend op de foto die op de
balie staat, weleens gevraagd: ‘Zijn jullie een
echtpaar?’
Toen de school gebruik ging maken van een
omroepinstallatie, werd Frans niet alleen ‘het
gezicht’, maar ook ‘de stem’ van de school! De
moeilijkste namen werden tijdens de pauze
zonder problemen door Frans omgeroepen!
‘Frans ‘tufte’ ze er zo uit! Hoe moeilijker de
naam, hoe leuker Frans het vond’, zegt Mien.
‘Het omroepen was echt zijn taak!’
‘In het verleden hadden we ook een ‘bindende’
rol. In de oude loge kwamen leerlingen
soms huilend binnen. En dan liepen ze na
een gesprekje weer lachend naar buiten! Dat
waren mooie momenten’, zegt Mien. ‘Inmiddels
is de receptie omgedoopt tot frontoffi ce
en zijn ook onze taken veranderd.’
Frans kent van een heleboel (oud-)leerlingen
de namen. En telefoonnummers! ‘Hoe ik dat
doe? Ik weet het niet. Gewoon met mensen
praten en interesse tonen. Er zijn ook mensen
die zeggen dat ik een fotografi sch geheugen
heb!’ Mien voegt er gekscherend aan toe: ‘Ik
ben blij dat jij mijn man niet bent, jij onthoudt
veel te veel!’
Op 23 november wordt Frans 66. Hij bereikt
de AOW-leeftijd. Ondanks het feit dat Frans in
het verleden behoorlijk heeft gesukkeld met
zijn gezondheid, zou hij best nog willen
blijven werken. ‘Ik hoop niet dat ik in een
groot gat val. Ik laat het maar gewoon op me
afkomen. Ik ga in ieder geval veel wandelen
en fi etsen met mijn wederhelft, Marije.’
En Mien. Natuurlijk gaat ze Frans heel erg
missen, maar ze is er klaar voor om het stokje
volledig over te nemen. Een belangrijke tip
van Frans neemt ze zeker ter harte: ‘Eerst
zaken afmaken. Ook al staan er tien mensen
aan de balie, je kunt er maar één helpen. Laat
je niet opjagen.’
En die mooi baliefoto? Die wordt na Frans’
afscheid in de frontoffi ce aan de muur
gehangen!
tel. (0495) 45 01 22
www.bonten-advies.nl
tel. (0495) 45 11 73
www.jongennancieel.nl
Lesgeven vanuit je rolstoel:
vanzelfsprekend voor Hub Kirkels
De Philips van Horne heeft een reputatie
opgebouwd als het gaat om de opvang van
leerlingen met een handicap. Maar kan een
leraar in een rolstoel ook lesgeven aan een
klas vol pubers?
Hub Kirkels, leraar wiskunde en scheikunde,
woonde met zijn gezin in een gezellige boerderij
met een ruim erf. In Stramproy. De dagelijkse
hectiek van de school kon hij daar achter
zich laten. Al meer dan twintig jaar werkte
hij met veel plezier, toen hem op een kwade
dag in juni 1999 een vreselijk ongeluk overkwam:
hij viel tijdens het kersen plukken van
de ladder. Een dwarslaesie was het gevolg: hij
raakte blijvend verlamd vanaf de oksellijn.
Hoe nu verder? Menigeen zou in deze omstandigheden
in zijn cocon gaan zitten en
afzien van verdere deelname aan het arbeidsproces.
Zo niet Hub Kirkels. Als vader van drie
kinderen (toen 10, 13 en 15) besloot hij alles
op alles te zetten om zo snel mogelijk weer
aan de slag te gaan. Dat wilde hij zelf graag, al
was het maar om zijn rol als actieve vader op
een verantwoorde manier te kunnen spelen
en ook wilde hij graag als leraar een zinvolle
bijdrage blijven leveren aan de maatschappij.
Eerst volgde een jaar van herstel en revalidatie.
In Hoensbroek. Kernvraag was natuurlijk:
hoe kun je als leraar vanuit een rolstoel functioneren?
Bestuur en schoolleiding wilden
graag meewerken aan zijn re-integratietraject.
De eerste keer terug in zijn lokaal, maar nu in
de rolstoel, was emotioneel, heftig. Gelukkig,
zijn boeken stonden er nog, dezelfde posters
aan de muur, de kleurkrijtjes nog in het bakje.
Acht maanden na het ongeval kon hij samen
met collega Ton Tindemans een rondje door
de school maken. Allerlei kostbare aanpassingen
bleken nodig, aan zijn auto, maar vooral
in zijn leslokaal. Schrijven op het bord kon
niet meer. Daarvoor in de plaats kwam een
camera op zijn lessenaar, verbonden met een,
toen nog, peperdure beamer. Een novum
voor die tijd.
En zo begon het. Gelukkig mocht hij de eerste
leservaring opdoen op de basisschool
van zijn zoontje in Stramproy. Al gauw daarna
oefenen op de Philips. Dat sterkte hem in zijn
voorgenomen methode bij de echte start: liever
niet te veel praten over de handicap; gewoon
beginnen met de les, geen ergotherapeuten,
geen formulieren, geen poespas. En
dat lukte. Spannend was het natuurlijk wel,
de eerste ontmoeting met zijn klassen, zijn
eigen leerlingen. Maar die reageerden positief.
Zij leren –nog steeds- behulpzaam te zijn.
Bijvoorbeeld lokaal openen, scherm naar beneden,
camera en beamer aansluiten. Zo ervaren
ze dat je als rolstoeler vanzelfsprekend
kunt functioneren in de maatschappij.
In 2018 is Hub Kirkels nog steeds bezig, met
veel plezier, als mentor en wiskundeleraar.
Scheikunde mag niet meer: demonstratieproeven
laten doen door enthousiaste leerlingen
was wel heel leerzaam, maar dat vond
de inspectie niet langer veilig.
Na school rijdt hij in zijn aangepaste bus terug
naar huis waar hij met veel inventiviteit
en hulp van anderen erin slaagt zijn culinaire
hobby en zelfs een heuse moestuin in stand
te houden.
tel. (0495) 45 01 22
www.bonten-advies.nl
tel. (0495) 45 11 73
www.jongennancieel.nl
tel. (0495) 45 01 22
www.bonten-advies.tel. (0495) 45 11 73
www.jongennancieel.