Woensdag 01. 11. 2023 11
Echt
Pepijn Urlings op Amerikaans fietsavontuur
Op zeventienjarige leeftijd vertrok
Pepijn Urlings uit Echt afgelopen
zomer naar Amerika voor een
mountainbike-avontuur aan de
Bonneville High School. En niet
zonder succes, hij won al drie
wedstrijden.
Door Tim van Sintfiet
Op ruim 8100 kilometer van zijn ouderlijk
huis in het buurtschap Berkelaar
verblijft Pepijn Urlings het
komende jaar. Hij woont bij een
Mexicaans gastgezin in Riverdale,
een dorp in de Amerikaanse staat
Utah. „Goedemorgen”, klinkt het
opgewekt als hij de telefoon opneemt.
Terwijl in Nederland al de
avond valt, is het aan de andere kant
van de wereld acht uur eerder. „En
dat was wel even wennen in het begin,
maar nu weet ik niet beter”,
lacht hij.
Pepijn heeft in Nederland een tussenjaar
genomen en woont sinds de
zomervakantie in Riverdale. Hij
volgt lessen aan de Bonneville High
School en vertegenwoordigt het
mountainbike-team van de middelbare
school. „Ik wilde al langer een
tussenjaar nemen om zo’n avontuur
te beleven. Vorig jaar heb ik de stap
gezet en via een bedrijf dat deze uitwisselingen
organiseert, ben ik in
Utah terechtgekomen.” De staat
met hoge bergen, uitgestrekte vlakten,
bossen en woestijnen biedt de
SPORT
genkomen. Het is heel speciaal
hier.”
Als de renner volgend terug is, wil
hij het mountainbiken weer fanatiek
oppakken. Dat stond een tijdje
op een lager pitje. „Maar ik wil weer
wedstrijden gaan rijden. In Amerika
heb ik mijn passie hervonden.”
ideale omgeving om te fietsen. In
het begin had hij echter moeite met
de ondergronden, die variëren van
los zand tot gravel. „Ook heb je veel
rotsen en grote stenen, dat was allemaal
compleet nieuw voor mij.
Soms kun je letterlijk de afgrond in
vallen, ik heb daardoor een nóg betere
fietscontrole gekregen. Daarnaast
heb ik geleerd om meer de
grens op te zoeken, of zelfs eroverheen
te gaan.”
Tijdens wedstrijden had hij gelijk
profijt van zijn nieuwe ervaringen.
Drie van de vijf mountainbikewedstrijden
waar Pepijn aan meedeed,
wist hij winnend af te sluiten. „Ik
reed tegen ruim zestig anderen in
mijn klasse en ik ben één van de weinige
niet-Amerikanen”, vertelt hij
trots. In ‘Red Bull-achtige decors’
reed hij als snelste door de woestijn.
„Soms fiets je bijna tussen wolken
en je kan zomaar rendieren te-
Pepijn in een ‘Red Bull-achtig
decor’. Foto Privéarchief
Stille disco brengt nieuw
leven in het verpleeghuis
Jongeren die in stilte dansen met
draadloze koptelefoons op hun
hoofd, zijn een bekend fenomeen op
festivals. Op Facebook zag Irene Rikken
ook ouderen met headsets op
zingen en bewegen. Het waren beelden
van een stille disco in een verpleeghuis
voor mensen met dementie
in Australië. ‘Leuk voor mam!’,
schreef haar zus, die het filmpje
stuurde. In Nederland bleek zoiets
nog niet te bestaan. „Dus ben ik er
zelf maar mee begonnen.”
De eerste silent disco organiseerde ze
in 2018 bij D’n Horstgraaf, de zorginstelling
in Venlo waar haar vorig jaar
overleden moeder Carla woonde.
„Ze leed aan Alzheimer, wist niet
meer wie ik was en kon amper nog
praten. Als ik haar bezocht, luisterden
we vaak naar muziek. Mam genoot
daar enorm van.”
Zo ook van de silent disco. Maar er
gebeurde meer. „Het was alsof er een
knop omging. Ze kwam helemaal los,
begon zelfs te zingen. Duidelijk verstaanbaar,
terwijl ze normaal niet
verder kwam dan wat onsamenhangend
gebrabbel. Het is ongelofelijk
wat muziek met mensen kan doen.”
Hetzelfde effect zag Irene bij de overige
‘discogangers’. „Hun familie herkenden
ze niet, maar de liedjes wel.
Door samen te zingen, dansen, klappen
en meedeinen ontstond er ook
contact. Iedereen genoot.” Sindsdien
toert de 47-jarige Venlose door het
hele land met Carlalala Silent Disco
Events, vernoemd naar haar moeder.
Het eerste discosetje kreeg ze
cadeau van een collega die met pensioen
ging en bij zijn afscheid een dikke
cheque meekreeg. „Mijn idee sprak
hem zo aan, dat hij al het geld spontaan
aan mij gaf.”
Inmiddels heeft Irene zelf al 85 starterssets
weggegeven en reist ze met
haar ‘stille drive-in discotheek’ het
hele land af, van Texel tot Maastricht.
„Meestal combineer ik het met een
weekendje weg. Qua organisatie stelt
zo’n silent disco niks voor. Een paar
koptelefoons met zendertjes en een
tablet, meer heb je niet nodig. De muziek
doet de rest.” Is zo’n headset dan
niet overbodig? „Nee, die maakt juist
het verschil. Mensen met dementie
zijn heel gevoelig voor prikkels van
buitenaf en snel afgeleid. Door de
koptelefoon sluiten ze zich af van wat
er om hen heen gebeurt.”
Liedjes van vroeger zijn de beste triggers.
In een Limburgse dementie-hitlijst
zou Geneet van ’t laeve van Sjef
Diederen bovenaan staan. „Ook het
Limburgs volkslied zit bij veel mensen
verankerd in het muzikale geheugen.
Hier in Venlo doen de vastelaovesleedjes
het goed. Mam had iets
speciaals met de Vrijbuiters. Ze heeft
nog met Ben Verdellen gevolleybald.
Als ze zijn stem hoorde, verscheen er
altijd een lach op haar gezicht.”
Moeder Carla is overleden, maar
Carlalala leeft voort. „Ook al zijn we
intussen vijf jaar bezig, het blijft pionieren.
Drenthe, Friesland en Noord-
Holland zijn nog witte vlekken op de
landkaart.”
Donaties voor de missie ‘Heel Nederland aan
de silent disco’ van Irene zijn welkom op
www.carlalala.nl.
Zingende oudjes met een koptelefoon
op. Silent disco is voor mensen
met dementie een waar feest van
herkenning. Irene Rikken uit Venlo
zag wat het met haar moeder deed.
„Ze leefde er helemaal van op.”
LIMBURG
Verhalen uit de provincie
Door Marcel van Lier
Voor u geselecteerd!
Op deze pagina presenteert de
redactie van VIA opmerkelijke
verhalen uit Limburg
Martine Houben-Janssen luistert met haar inmiddels overleden vader
Jan naar bekende deuntjes van vroeger. Foto irene rikken