Woensdag 08. 11. 2023 3
De halte
Column
Ondernemersprijs Kiwanis
voor Hoeve Braamhorst
€ €
€ €
€
€ € € €
€
€ €
€ €
€
€ € € €
€
€ €
€ €
€
€ € € €
€
€ €
€ €
€
€ € € €
€
€
€
€
€
€ €
€
Bezorg jezelf een volle
BANKREKENING
€ €
€
€ €
€
€
€
€
€ €
€
€ €
€
€ €
€
€
€
€
€ €
€
€ €
€
€ €
€
€
€
€
€ €
€
€ €
€
€ €
€
€
€
€
€ €
€
€ €
€
€ €
€
€
€
€
€ €
€
€ €
€
€ €
€
€
€
€
€ €
€
€ €
€
€ €
€
€
€
€
€ €
€
€ €
€
€ €
€
€
€
€
€ €
€
€ €
€
€
€
€ €
€
€ € €
€ €
€
€
€
€
€
€
€
€ € € €
€
€ € €
€
€
€
€ €
€
€
€
€ €
€
€
€Meld je aan op
bezorgdekrant.nl
Start direct als
krantenbezorger en ontvang € 1000,-
startbonus!*
* informeer naar de voorwaarden
REGIO
door Sef Derkx
We kregen de vraag waarom we
voor De Halte nog niet in Genooi
waren geweest. Voor suggesties
staan we altijd open, dus reisden we
naar de halte Karbindersstraat. Van
daaruit wandelden we naar de
Witte Kerk, in 1949 in gebruik
genomen als noodkerk en multifunctioneel
parochiehuis van de
Sint-Nicolaasparochie. Voorheen
gingen de gelovigen voor de mis
naar het kapelletje van Genooi. In
de Mariamaanden mei en oktober
was het er zo druk, dat het restaurant
van de nabijgelegen speeltuin
Ons Buiten als hulpkerk werd
gebruikt. Het wereldse restaurant
werd op zondagmorgen in alle
vroegte getransformeerd tot een
sacrale ruimte. Met gordijnen werd
het buffet met tap aan het zicht van
de gelovigen onttrokken. De
comfortabele rieten stoelen
dienden als bidstoelen. Omstandigheden
die niet ideaal waren, dus gaf
het kerkbestuur architect Jules
Kayser in 1947 de opdracht een
parochiehuis te ontwerpen met een
zaal die als noodkerk dienst kon
doen. De geraamde bouwkosten
bedroegen iets meer dan een kwart
miljoen gulden. Al gauw na de start
van de bouw stuitte men letterlijk
op een groot probleem: een instabiele
leemlaag. Dure funderingsputten
bleken de oplossing.
Zondag 10 september 1949 werd de
Witte Kerk ingezegend. Tevoren
was in Ons Buiten nog een laatste
mis. Vervolgens trok men in
processie naar het nieuwe gebedshuis.
Het kerkbestuur gaf in 1955
aan architect P. Weegels de opdracht
om een definitieve parochiekerk
te ontwerpen. Na fors gesteggel
over de kwaliteit van zijn
ontwerpen bedankte hij voor de eer.
De in Venlo geboren architect Gijs
Joost van der Grinten kreeg de
vraag of hij een kerk kon ontwerpen,
die zowel streekeigen als
vernieuwend zou zijn. In 1959
presenteerde hij een ontwerp met
een exterieur en interieur die
ongebruikelijk waren. De eerste
steen voor de Sint-Nicolaaskerk
werd op 9 april 1961 gelegd. Kerstavond
van hetzelfde jaar namen de
parochianen de kerk in gebruik. Het
sobere, bakstenen gebouw tegenover
de Witte Kerk was uitgesproken
modern voor die tijd. Veel
mensen associeerden het zelfs niet
met een kerk. Daardoor riep het
weerstand op. Kenners en liefhebbers
apprecieerden het gebouw
echter vanwege zijn cultuurhistorische
en architectonische waarden.
Het is een geslaagd voorbeeld van
experimentele kerkenbouw uit de
jaren zestig. Sinds 2013 heeft het
zelfs de status van rijksmonument.
Hoe bijzonder ook, de kerk is alweer
enkele jaren geleden aan de
eredienst onttrokken. De Sint-Nicolaaskerk
dient heden ten dage als
opslag voor kozijnen. De Witte Kerk
uit 1949 is momenteel onderdeel
van het Huis van de Wijk.
Reageren?
redactievenlo@delimburger.nl
Genooi
Herman Verweij vertelt in een
luistervoorstelling wat wandelen
met hem deed. Foto privéarchief
venlo
Pad van verdwalen loopt
voor Herman over rozen
Het wandelvirus heeft Herman Verweij
weer goed te pakken. Niet dat
de Venlose schrijver en dichter de
schoenen opnieuw gaat veteren,
nee, het is meer het verlangen naar
het gevoel dat hem toen dreef. Dus
pakte hij zijn oude wandeldag
boeken erbij en begon te lezen. Ze
leidden hem naar een nieuwe bestemming:
Het pad van verdwalen,
een luistervoorstelling over wat
wandelen met een mens kan doen.
„Zo kwam er toch nog een vierde
voetreis bij. Omdat ik na elke wandeldag
in een schriftje opschreef
wat ik had meegemaakt, kwam er
tijdens het herlezen veel naar boven.
En realiseerde ik me weer wat een
voorrecht het is om met een rugzak
en een lege agenda door de natuur te
mogen dwalen. Zonder afspraken,
zonder smartphone kijken waar de
weg je brengt.”
Verweij toont een stapeltje schriften
vol aantekeningen. Ernaast liggen
de drie wandelboeken die hij
over zijn reizen schreef. Die pakte hij
bewust niet bij de hand. „Wat ik in de
dagboeken noteerde, ligt dichter bij
wat ik beleefd en gevoeld heb. Zo
werd ik er opeens aan herinnerd hoe
onfortuinlijk mijn eerste reis begon.
Na een week moest ik spoorslags terug,
omdat een broer was overleden.
Op aandringen van mijn omgeving
pakte ik na het afscheid toch weer de
draad op. Om vervolgens ter hoogte
van de Eifel al snel een vervelende
voetblessure op te lopen. Na een
rustperiode van twee weken hervatte
ik in Koblenz mijn reis. Aarzelend,
want ik was bang iets te forceren.”
Angst om te verdwalen heeft de
Venlose kilometervreter nooit gehad.
Integendeel. „Het overkwam
me wel vaker dat ik de weg kwijt
was. In 2005 en 2008 maakte ik nog
gebruik van kaart en kompas en
vaak verouderde routeboekjes. De
weg naar Rome was nog niet geplaveid
zoals nu. Zo werd ik een routinier
in het verdwalen. Ik kan je vertellen
dat het naast veel gedoe ook
heel veel moois heeft opgeleverd.
Als je niet af en toe verdwaalt, zul je
nooit de juiste weg weten te vinden.”
Veel wandelfanaten trekken naar
Santiago de Compostella. Herman
Verweij koos juist daarom voor
Rome. „Ik was op zoek naar rust en
dacht die meer te vinden richting
Italië. Weet je, op mijn eerste tocht
ben ik welgeteld één pelgrim tegengekomen.
Dat was in Zwitserland.”
De dagboeken herinnerden hem eraan
waarom hij het ook alweer deed,
te voet half Europa doorkruisen.
„Ze brachten me terug bij de essentie
van het wandelen. De film verscheen
ineens weer helder op mijn
netvlies. Ik zag mezelf lopen door de
Apennijnen. Je komt daar geen sterveling
tegen en toch voel je je niet alleen.
Alle zintuigen staan open, je
neemt alle tijd om de wolken te observeren.
Of een wijngaardslak die
voorbijsnelt. En als het regent, dan
regent het. De dagen vullen zich als
vanzelf. Alles van waarde neem je
mee, draag je bij je. Dat is mijn wandelmantra
geworden.”
De voorstelling ‘Het pad van verdwalen’ in de
Jacobskapel begint om 20.00 uur en is een
mix van verhalen, gedichten en liederen De
opbrengst is bestemd voor een gedicht bij
deze oude kapel.
Na drie lange voettochten naar
Rome, Assisi en Oost-Duitsland is
Herman Verweij (77) uitgewandeld.
Vrijdag haalt hij nog eenmaal zijn
rugzak van zolder om te vertellen
over het leuke van verdwalen.
Door Marcel van Lier
venlo
‘Buun’: van cineast Bobby Boermans
tot VVV-icoon Mikan Jovanovic
Buun besteedt verder aandacht aan
Venlo als musicalstad, met onder
meer portretten van Venlose musicaltalenten
en een interview met regisseur
Jeroen Marcelissen. Verder
bevat de jubileumuitgave vraaggesprekken
met filmregisseur Bobby
Boermans – kleinzoon van Frans en
zoon van Theu –, fotograaf Peter de
Ronde en kunstenares Wilmy Peeters.
VVV-icoon Mikan Jovanovic
vertelt over zijn gloriejaren aan Finbar
van der Veen, singer-songwriter
Jop Dorris deelt zijn muzikale
dromen met Lean Hodselmans,
Willem Kurstjens belicht het oorlogsdagboek
van Kees Kokke,
Maarten Bastiaens spreekt met dj
Sonny Cornet alias Otto Wunderbar,
Frans Doesborg en Marc van de
Ven portretteren de troonopvolgers
van Venlose familiebedrijven en
Edmond
Staal doet verslag van een
bijzondere ontdekking in Beieren.
Dit en nog veel meer valt te lezen in
de nieuwe Buun. Het jaarboek biedt
een mix van artikelen over muziek,
sport, literatuur, fotografie, geschiedenis,
economie, kunst, film en
natuur.
De presentatie is om 19.30 in Domani en vrij
toegankelijk. Daarna is het boek voor 22,50
euro verkrijgbaar in de winkel.
Josje Wolters siert de cover van het
Venlose jaarboek ‘Buun’. Harry
Lucker portretteerde haar voor de
25ste uitgave, die op 10 november
verschijnt. VIA opent deze week op
de voorpagina met een verkorte
versie van haar levensverhaal.
Het bedrijf won tevens de publieksprijs.
Met het thema ‘Mensen, mensen,
mensen’ wilde de organiserende
Kiwanisclub Peel en Maas aandacht
vragen voor de toenemende
behoefte aan medewerkers in deze
tijd van voortgaande automatisering.
Wat bij Braamhorst gebeurt, is
volgens de jury mensenwerk bij uitstek.
Het is een plek waar mensen
met niet-aangeboren hersenletsel
en/of chronische GGZ-problematiek
terecht kunnen voor dagbesteding
en begeleid wonen.
De overige genomineerden waren
Aliaxis, Sportcenter Balance en Finest
Housing uit Panningen en Buiten
Zinnen uit Kessel. De opbrengst
van de avond ging naar IVN Helden
en KC Natuurtalent in Helden.
panningen/baarlo
Hoeve Braamhorst uit Baarlo is de
grote winnaar van de Kiwanis
Ondernemersprijs Peel en Maas.