12 Woensdag 14. 02. 2024
Born
Utopie moet werkelijkheid worden
zijn zichtbaarheid in de sector. Een
scriptie over zijn standpunten maakte
diepe indruk op de vakjury. „Ik besef
dat ik niet alles alleen kan en dat ik
niet op alle terreinen deskundig ben.
Daarom heb ik binnen mijn bedrijf
Leef&Beweeg deskundigen verzameld
die elkaar aanvullen. Op die manier
streven we naar een compleet en
optimaal resultaat voor iedereen.”
Persoonlijk
Bijsterbosch voert veel persoonlijke
gesprekken met mensen die hij begeleidt.
„Het is belangrijk om te achterhalen
wat de bereidheid van iemand
is. Slechts één extra stap per dag betekent
toch 365 stappen meer op
jaarbasis. Het stellen van doelen
maakt het concreet en daardoor plezieriger”,
verduidelijkt hij. Daarnaast
pleit de leefstijlcoach voor toegankelijk
onderwijs op het gebied
van trainingsstrategieën. Die strategieën
moeten kosteloos zijn, zodat de
drempel om te sporten verlaagd
wordt. „Dankzij mijn uitverkiezing
krijg ik komend jaar de kans om op
verschillende plaatsen te spreken.
Daarmee kan ik mijn visie delen.
Door mensen te inspireren, motiveren
en te wijzen op de juiste strategieën,
kan mijn missie werkelijkheid
worden.”
Jaap Bijsterbosch (46) uit Born is
bij de Dutch Fitness Awards
verkozen tot beste leefstijlcoach
van het jaar. De vakjury roemde
hem vanwege zijn missie om een
leven zonder welvaartsziekten te
creëren.
Door Tim van Sintfiet
Steeds meer Nederlanders kampen
met overgewicht en gezondheidsproblemen.
„Dit komt onder andere
door ongezonde eetgewoonten, overmatige
stress en druk vanuit de samenleving.
Deze verkeerde leefstijlen
leiden tot welvaartsziekten”, aldus
Jaap Bijsterbosch. De
leefstijlcoach uit Born wil hier verandering
in te brengen. „Een utopie, dat
erken ik. Desondanks geloof ik er wel
in. Kleine stappen kunnen uiteindelijk
een groot verschil maken en de levenskwaliteit
van iemand verbeteren”,
zo stelt hij.
Samenwerken
De op Goeree-Overflakkee opgegroeide
Bijsterbosch komt uit een
echte sportfamilie en was jarenlang
personal trainer. Sinds enkele jaren
is hij actief als leefstijlcoach, iets dat
hij zelf als ‘holistisch’ omschrijft. „Ik
ben met het hele plaatje bezig. Dus
niet alleen sporten, maar ook eetgewoonten
en slaaptijd.”
De jury van de Dutch Fitness
Awards, bestaande uit experts uit de
branche, nomineerde hem vanwege
SPORT
Jaap Bijsterbosch.
Foto Videoptic Branding
Lotte kon niet wachten om bloed te geven
valt. „Nieuwe donoren schrijven ook
vaak hoe trots ze op zichzelf zijn”,
weet Lotte. „Ik heb dat gevoel nog iedere
keer. Elke donatie helpt drie
mensen. Wat zou je je dan druk maken
om een beetje prikfobie.”
De studente uit Maasbree laat zich
daarom graag als ambassadrice voor
het karretje spannen. Moeder Dorris
loopt al langer voorop met donorwerving.
„De behoefte is groot. De kans
dat jij of ik in ons leven bloed of plasma
nodig hebben, is één op vier. Hier
in de regio Venlo hebben we zo’n 5500
donoren, ongeveer net zoveel als in
Maastricht. Heerlen volgt met 4400,
daarna Roermond en Sittard met
3500. Elke maand komen er nieuwe
bij, maar jaarlijks vallen er landelijk
ook weer 50.000 af. Dat is ongeveer
één achtste van het totaal.”
Lotte geeft driemaal per jaar bloed.
„Mannen mogen vijf keer. Het stelt
echt niks voor. Je zit tien minuutjes in
de stoel en staat binnen drie kwartier
weer buiten. Kleine moeite voor een
goed doel.”
Meer informatie op www.sanquin.nl.
Wat ze later wilde worden als ze
groot was? Lotte Krebbekx uit
Maasbree wist het op haar zesde
al. Bloeddonor! Ze kon niet wachten
om geprikt te worden.
Het was het eerste wat ze deed op
haar achttiende verjaardag. De familie
die kwam feliciteren, moest maar
even wachten. Lotte Krebbekx liet
haar visite achter in de woonkamer
om zich als bloeddonor in te schrijven
bij Sanquin. Daar had ze immers haar
hele jonge leven al naar uitgekeken.
Bloed doneren was voor de nu 22-jarige
biologiestudente als kind al de
doodnormaalste zaak van de wereld.
Haar vader deed het en haar moeder
ook, tot ze van Lotte beviel. „Dat
dreigde even mis te gaan”, zegt Dorris
Krebbekx. „Ik had dringend een
bloedtransfusie nodig. Daarna mocht
ik geen bloed meer geven, omdat mijn
lichaam antistoffen had aangemaakt.”
Lotte zag als jong meisje hoe donorbloed
ook haar zieke opa hielp. „Ik
weet nog goed dat ze op een dag tegen
me zei: ‘mam, door mij mag jij geen
bloed meer geven, dus ga ik het maar
doen’. Ze was vastbesloten en heeft er
toen ze 10 of 11 was op school nog een
spreekbeurt over gegeven.” Lotte
moet lachen als ze terugdenkt aan de
reactie van haar klasgenootjes. ‘Ieeuw’,
riepen ze allemaal, ‘bloed!’ Ik
snapte daar niks van.”
LIMBURG
Verhalen uit de provincie
Door Marcel van Lier
Voor u geselecteerd!
Op deze pagina presenteert de
redactie van VIA opmerkelijke
verhalen uit Limburg
De tiener keek verlangend uit naar de
dag waarop moeder Dorris, werkzaam
bij Sanquin, haar de eerste halve
liter bloed zou aftappen. „Ze wilde
wel perse door mij geprikt worden,
dat was een voorwaarde. Sindsdien is
het een familiedingetje, iets wat we
als moeder en dochter samen doen
om anderen te helpen.” Lotte is niet
de enige die ermee opgroeide. „We
zien bij de bloedbank wel vaker donoren
die hun kinderen of kleinkinderen
meenemen. De eerste keer vinden
ze het best spannend, daarna niet
meer.”
Prikangst is drempelvrees nummer
één. „Eén op de vijf is bang voor naalden.
Het is de eerste vraag die mij
Lotte Krebbekx
laat zich het
liefst prikken
door haar
moeder Dorris.
Foto louisa
vergozisi
wordt gesteld als ik voorlichting geef
op middelbare scholen: ‘hoe groot is
die naald?’. En of je ervoor betaald
krijgt. Het antwoord is nee. Dan zouden
we immers het risico lopen dat
mensen het intakeformulier niet eerlijk
invullen.”
In het gastenboek van Sanquin valt te
lezen dat het allemaal heel erg mee-