Woensdag 03. 04. 2024 3
Maastricht/Weert
Paar voelt zich als God in
Frankrijk op eigen camping
Woning leegmaken?
Het leegmaken van een woning is een zware klus. Vooral als het gaat
om de woning van een dierbare, dan is het niet alleen lichamelijk zwaar,
maar het is ook zeer emotionele opgave
Allbo is een betrouwbaar en
professioneel bedrijf, dat u heel
wat zorgen uit handen neemt;
u geeft aan welke spullen uw
familie en uzelf graag wilt
behouden, u haalt deze uit de
woning of laat ze door Allbo op
locatie bezorgen.
De rest doet Allbo; wij halen
alles uit de woning zoals u dat
aangeeft; meubels, huisraad,
vloerbedekking, gordijnen, enz. We maken alle ruimtes
helemaal leeg; schuren, garages, zolders, kelders
en tuinen, precies volgens uw wensen of die van de
woningvereniging.
We dichten de spijkergaten in de muren en verrichten
kleine herstelwerkzaamheden.
Staan er nog waardevolle spullen in de woning? Daar
geven wij uiteraard een vergoeding
voor.
Allbo heeft alles in eigen hand;
vader en zoon doen alles zelf,
op deze manier gebeurt alles
discreet! We hebben eigen containers
en verhuiswagens, geen
wachttijden en kostenbesparend!
Afval wordt eigenhandig
gesorteerd en milieubewust
afgevoerd.
Hebben wij uw interesse gewekt? Neem dan gerust
(vrijblijvend) contact met ons op voor meer info of een
intake: 0657547749 of via info@allbo.nl.
U kunt ook een bezoek brengen aan onze website:
www.allbo.nl.
Meerssen
Veteranen uitgenodigd
voor dodenherdenking
Vernieuwde superisolerende
profielen van Pvc Kömmerling
en Alu Reynaers
Impassant
Noorbeek
Voormalig klooster
Hoogcruts opent deuren
NIEUWBOUW & RENOVATIE
met rolluiken, garagepoort en totale afwerking
Maastrichtersteenweg 163A • 3680 Maaseik
tel. + 0032 89 56 24 84 • gsm + 0032 493 25 24 99
Openingsuren opendeurdagen: Maandag tem zaterdag van 10 tot 17 uur - Vrijdag tot 21 uur
www.rakoma.be
BEL voor uw
GRATIS OFFERTE:
+ 0032 493 25 24 99
Blokprofiel
GRATIS
OFFERTE
ADRES TOONZAAL:
Ad Van Iterson
Alle vrouwen waren gek met hem.
Goeie openingszin? Niet slecht.
Lekker generaliserend: alle
vrouwen. Mag in een column. Toch
gaan we dat vandaag niet doen. Ik
verander bovenstaande zin in: ‘De
nodige vrouwen waren gek met
hem.’
Wie waren dat? Naar mijn idee:
vrouwen die gevoelig zijn voor een
zekere kwetsbaarheid in exemplaren
van het andere geslacht. Denk
hierbij aan countrylegende Tammy
Wynette, die begripvol zong:
‘Cause after all, he’s just a man.’ Hoe
vaak ik dat niet heb horen zeggen,
in oprecht Maastrichts: ‘Wat wèl
iech? ’t Is mer ‘ne maan.’ Kortom,
mannen die zichzelf niet honderd
procent lijken te kunnen helpen.
Zijn overlijden, op eerste paasdag,
kwam niet als een surprise. Hij was
al zo’n vijftien jaar niet meer van
deze wereld. De mist had zijn
hoofd gevuld en werd met het jaar
dikker. Als je hem in de stad trof –
met zijn vriendin immer opgewekt
achter de rolstoel – ging je meteen
door de knieën. Om hem te
groeten. Herkende hij je? Ik was
geneigd te denken van wel, als hij
na de begroeting zijn lippen tuitte
en begon te neuriën. Maar zekerheid
had je nooit. Hij keek te zeer
langs je af, in de verte.
Wat zag hij daar? Zijn verleden?
Dacht hij terug aan zijn uren in de
cafés aan de Tongersestraat en
Pieterstraat, gevuld met prettige
biertjes en af en toe vrouwen
vingers die door zijn haren gingen?
God mag het weten. Zou hij nog
altijd iets van triomf voelen over
zijn strategie op het werk? Hij was
docent gezondheidswetenschappen
aan de Randwyckse kant van
de UM, toen nog RUL. Op de
universiteit moet je een proefschrift
schrijven, anders heb je een
probleem. Krijg je rotklussen. Of
word je weggewerkt. Dat was bij
hem allemaal niet gebeurd. Hij was
trots erop dat het hem was gelukt
niet te promoveren – die ratrace –
en toch een waardig bestaan te
behouden. En zo ook meer tijd
over te houden voor literatuur.
„Dat heb ik goed gedaan.” ‘Heb’
was bij hem haaj, want hij kwam
uit Roermond.
Wacht even, ik loop naar mijn
boeken. Afdeling poëzie. Hier heb
ik ‘m al: een bundeltje van Richard
Wilbur. Liefde roept ons tot de
dingen van deze wereld. Cadeau
gekregen, in de Tribunal. Zomaar.
Daar stond de overledene om
bekend: dat hij uit zijn kreukelige
regenjas een boek tevoorschijn kon
halen. Voor jou.
Op de eerste pagina, in klein
schrift, staan zijn aanwijzingen. ‘p.
45: Veur dien kinjer en ’t kindj in
diech.’ Met Pasen heengegaan. Een
man – tevens kind – die al jaren
niets meer zei. Maar wiens wijze
woorden, in de kantlijn gekriebeld,
bij veel Maastrichtenaren in de
boekenkast terug te vinden zijn.
Reageren?
redactiemaastricht@delimburger.nl
Column
Kind
REGIO
Het Limburgs Landschap geeft zondag
7 april vanaf 10.00 uur, tijdens
het erfgoedweekend, rondleidingen
door voormalig klooster Hoogcruts
bij Noorbeek. Er zijn negen rondgangen
van elk een half uur. Publiek
wordt meegenomen in de bewogen
geschiedenis van het complex en
bijgepraat over de restauratieplannen.
Wie het gebouw en het omliggende
landgoed wil bezichtigen,
dient vooraf te reserveren. Tickets
kosten 2,50 euro.
Reserveren via limburgs-landschap.nl.
Meerssen nodigt oorlogsveteranen
die betrokken zijn geweest bij (vredes)
missies in het buitenland uit om
zaterdag 4 mei aanwezig te zijn bij
de dodenherdenking op het binnenplein
van het bestuurscentrum.
De bijeenkomst begint om 19.30 uur.
De oud-militairen wordt gevraagd zich vooraf
aan te melden, zodat een zitplaats kan
worden vrijgehouden. Dat kan door telefonisch
contact op te nemen via 043-3661616
of 043-3661607. Voor de ceremonie bij de
Vredeskapel kunnen verder geen zitplaatsen
worden gereserveerd.
Annelies Boer en Alfred van Thuijl
zijn even in Maastricht. „We komen
hier in de winter een paar keer, voor
familie en vrienden. Een dag rijden
van waar we wonen. Heerlijk om
weer door Maastricht te lopen, in de
Morvan zie je weinig jongeren.”
Voor het koppel start het vijfde jaar
als eigenaren van mini-camping Le
Petit Papillon, met bed en breakfast
in drie chambres d’hotes, in de Franse
Morvan. Annelies: „We stoeien nog
met kinderziektes. Komend seizoen
laten we enkel nog volwassenen toe.
We merkten dat voor kinderen de
camping te klein is. Het is een stille
camping. Gasten willen ook rust.”
Annelies (66) was tot maart 2020
perscoördinator bij de gemeente
Maastricht. Alfred (65) was chauffeur
voor een touringcarbedrijf met
standplaats Weert, en reed door Europa.
De laatste tien jaar werkte hij
bij een slijterij in zijn woonplaats
Weert. „Ik woon nu niet voor niets in
de regio Bourgondië.” Het stel koesterde
de wens te emigreren naar zuidelijker
sferen met minder drukte en
meer natuur. Annelies: „Iedereen
fantaseert tijdens mooie vakanties
weleens in het buitenland te wonen.”
Alfred had een concreter beeld: „Ik
droomde ervan een camping of een
ander verblijf voor toeristen te runnen.”
Tijdens een vakantie in 2019
kruiste een mogelijkheid hun pad.
Annelies: „Een Engels koppel beheerde
een intieme camping, met uitzicht
over het glooiende Franse landschap.
Het wilde stoppen vanwege
hun gezondheid.” Annelies en Alfred
hoefden niet lang na te denken. „In
mijn baan kreeg ik lichamelijke
klachten door zittend werk. Ik dacht:
als ik nog wat wil, dan nu. We willen
onze dagen niet slijten op een stoeltje
voor ons huis”, vertelt Annelies.
Het paar sloot eind februari 2020 de
deur in Maastricht definitief achter
zich. Annelies: „We zaten net twee
weken in Frankrijk toen alles dicht
ging door corona.” Het stel maakte
van de nood een deugd. „Er was nogal
wat opknapwerk te doen.” Alfred:
„We konden nog net verf kopen.” De
eerste gast arriveerde half juni.
Sindsdien weten gasten de idyllische
camping te vinden. „We hebben gezorgd
voor een plek, van alle gemakken
voorzien, waar je op het terras
kunt genieten van een goed glas wijn.”
Annelies en Alfred hebben zich de
‘Franse slag’ eigen gemaakt. „Uren
uitgebreid samen tafelen is hier normaal.
We vinden het nu heerlijk.” Aan
de taal wordt gewerkt. „We hebben
lieve buren en oefenen met hen.”
Die Franse charme doet het paar er
na vijf dagen Maastricht naar terug
verlangen weer naar ‘huis’ te gaan,
naar de camping. Alfred: „Ik hoef niet
terug naar Nederland.” Annelies
heeft iets meer binding vanwege haar
kinderen. „En ik ben inmiddels oma
van een kleindochter. Die wil ik ook
zien. Als ik alleen overblijf, ga ik niet
naar een Frans verzorgingshuis. Dan
kom ik terug.”
Meer info: lepetitpapillon-camping.com.
Annelies Boer en Alfred van Thuijl
namen net voordat corona uitbrak
een mini-camping in de Franse
Morvan over. Ze voelen zich nu als
God in Frankrijk. „Het is hard
werken, maar we genieten volop
van ons nieuwe leven.”
Door Sjak Planthof
Annelies de Boer en
Alfred van Thuijl op
hun mini-camping
in Frankrijk. Foto
Privéarchief
Groeten uit..
In VIA verschijnt deze zomer de
serie ‘Groeten uit…’ over
Limburgers die naar het
buitenland zijn vertrokken. Hoe
vergaat het ze? Zijn ze ooit nog
van plan terug te komen?
Bent of kent u iemand die zich
verder weg heeft gevestigd dan
de grensregio, dan kunt u een
e-mail sturen naar:
zuid@delimburger.nl.