12 Woensdag 03. 04. 2024
literaire hoek
In de Literaire Hoek besteden
verschillende Limburgse auteurs,
verenigd in de Werkgroep Limburgse
Schrijvers, wekelijks aandacht
aan lezen en literatuur in Limburg.
Vandaag: Peter Lenssen over
literaire boekenborrels.
‘Het is hard werken, maar we genieten volop’
voorzien, waar je op het terras kunt
genieten van een goed glas wijn.” Annelies
en Alfred hebben zich de ‘Franse
slag’ eigen gemaakt. „Uren uitgebreid
samen tafelen is hier normaal.
We vinden het nu heerlijk.” Aan de
taal wordt gewerkt. „We hebben lieve
buren en oefenen met hen in het contact.”
Die Franse charme doet het paar er
na vijf dagen Maastricht naar terug
verlangen weer naar ‘huis’ te gaan,
naar de camping. Alfred: „Ik hoef niet
terug naar Nederland.” Annelies
heeft iets meer binding vanwege haar
kinderen. „En ik ben inmiddels oma
van een kleindochter. Die wil ik ook
zien. Als ik alleen overblijf, ga ik niet
naar een Frans verzorgingshuis. Dan
kom ik terug.”
Meer info: lepetitpapillon-camping.com.
Annelies Boer en Alfred van Thuijl
namen net voordat corona uitbrak
een mini-camping in de Franse
Morvan over. Ze overleefden de
lockdown en voelen zich nu als God
in Frankrijk. „Het is hard werken,
maar we genieten volop van ons
nieuwe leven.”
Annelies Boer en Alfred van Thuijl
zijn even in Maastricht. „We komen
hier in de winter een paar keer, voor
familie en vrienden. Een dag rijden
van waar we wonen. Heerlijk om
weer door Maastricht te lopen, in de
Morvan zie je weinig jongeren.”
Voor het koppel start het vijfde jaar
als eigenaren van mini-camping Le
Petit Papillon, met bed en breakfast
in drie chambres d’hotes, in de Franse
Morvan. Annelies: „We stoeien nog
met kinderziektes. Komend seizoen
laten we enkel nog volwassenen toe.
We merkten dat voor kinderen de
camping te klein is. Die moeten kunnen
rennen en springen. Het is een
stille camping. Gasten willen ook een
beetje rust.”
Annelies (66) was tot maart 2020
perscoördinator bij de gemeente
Maastricht. Alfred (65) was chauffeur
voor een touringcarbedrijf met
standplaats Weert, en reed door Europa.
De laatste tien jaar werkte hij
bij een slijterij in zijn woonplaats
Weert. „Ik woon nu niet voor niets in
de regio Bourgondië.” Het stel koes-
LIMBURG
GRoeten uit… (Introductie)
Door Sjak Planthof
Groeten uit..
In VIA verschijnt deze zomer de
serie ‘Groeten uit…’ over
Limburgers die naar het
buitenland zijn vertrokken. Hoe
vergaat het ze? Zijn ze ooit nog
van plan terug te komen?
Bent of kent u iemand die zich
verder weg heeft gevestigd dan
de grensregio, dan kunt u een
e-mail sturen naar:
noord-midden@delimburger.nl.
terde de wens te emigreren naar zuidelijker
sferen met minder drukte en
meer natuur. Annelies: „Iedereen
fantaseert tijdens mooie vakanties
weleens in het buitenland te wonen.”
Alfred had een concreter beeld: „Ik
droomde ervan een camping of een
ander verblijf voor toeristen te runnen.”
Tijdens een vakantie in 2019
kruiste een mogelijkheid hun pad.
Annelies: „Een Engels koppel beheerde
een intieme camping, met uitzicht
over het glooiende Franse landschap.
Het wilde stoppen vanwege
hun gezondheid.” Annelies en Alfred
hoefden niet lang na te denken. „In
mijn baan kreeg ik lichamelijke
klachten door zittend werk. Ik dacht:
als ik nog wat wil, dan nu. We willen
onze dagen niet slijten op een stoeltje
voor ons huis”, vertelt Annelies.
Het paar sloot eind februari 2020 de
Annelies de
Boer en Alfred
van Thuijl op
hun mini-camping
in Frankrijk.
„We
hebben nog
geen moment
spijt van onze
beslissing. We
zijn gelukkig.”
Foto Privé
archief
deur in Maastricht definitief achter
zich. Annelies: „We zaten net twee
weken in Frankrijk toen alles dicht
ging door corona.” Het stel maakt van
de nood een deugd. „Er was nogal wat
opknapwerk te doen.” Alfred: „We
konden nog net verf kopen.” De eerste
gast arriveerde half juni. Sindsdien
weten gasten de idyllische camping
te vinden. „We hebben gezorgd
voor een plek, van alle gemakken
Ze benadrukt dat haar boekhandel
geen keihard commercieel bedrijf is.
„Ik ben er de hele week mee bezig,
werk vier dagen in de winkel, Liesbeth,
mijn medewerkster, is er drie
dagen. En dan zijn er nog zo’n 25 vrijwilligers
die zich niet alleen met literatuur
bezighouden, maar ook met
noodzakelijke karweitjes als ramen
lappen of oud papier wegbrengen.
We hechten zeer aan gezelligheid en
iets extra’s bieden. Denk ook aan onze
hoek met spellen en legpuzzels van
‘Steven de Puzzelprins’ of de afdeling
platen en cd’s van ‘Gong’. Mensen
vinden hier van alles, komen ook gewoon
voor een praatje.”
Anderhalf uur voordat de boekenborrels
beginnen, vindt er in de zaak
een metamorfose plaats. Tafels en
boekenkasten worden opzij geschoven,
het achterdoek opgehangen, podium
en zitbank vrijgemaakt.
Vanachter een kamerscherm komen
stoeltjes tevoorschijn, waarna het literair
programma kan beginnen.
Wiel: „Onze redactieleden bereiden
het voor. Iedereen levert ideeën aan.
Zo ontstaat een gevarieerd programma,
waarin vooral schrijvers uit de
regio centraal staan. Die komen
graag, want we bieden gezelligheid,
een warm en geïnteresseerd publiek
en de zekerheid dat hun boek door de
interviewer is gelezen. Iets dat tegenwoordig
niet meer vanzelfsprekend
is.”
REGIO
Borrelen met boeken is literair genieten
In Heerlens boekhandel Van der velden
van Dam werd onlangs de maandelijkse
boekenborrel gehouden. Een
‘preuvenement’ voor literatuurliefhebbers.
Interviews en besprekingen
van boeken: om je vingers bij af te likken.
Deze keer ging het over het rivierfenomeen
Maas, een debuutroman
over de wreedheid van het zeventiende
levensjaar, en enkele
boeken over carnaval.
Vijf jaar bestaat de boekhandel dit
jaar, een droom die uitgroeide tot een
geliefde ontmoetingsplek voor literatuurliefhebbers,
kunst- en muziekminnaars.
Ik zit achter in de winkel
aan een lange tafel samen met eigenaresse
Monique van Dam én Wiel Beijer,
oud-journalist en inspirator van
boekenborrels, boekpresentaties en
de tentoonstellingen, die in het souterrain
worden gehouden.
Wat bezielde Monique om een boekhandel
te beginnen in een tijd waarin
mensen door woordblindheid lijken
te zijn geslagen? Monique: „Mijn liefde
voor literatuur werd op de middelbare
school gewekt door docent Ben
van Melick. Zijn bespreking van Elias
gehouden ten bate van een nabijgelegen
hospice. Monique: „We organiseerden
een paar boekenborrels om
te onderzoeken of een boekhandel in
Heerlen kans van slagen had. Er
bleek enorm veel animo. De mogelijkheid
van een lening bij het Cultuurfonds
van de Triodosbank trok me
over de streep. Het koffiezetapparaat
en de wijnglazen heb ik vervolgens uit
mijn oude bistro meegenomen.”
of het gevecht met de nachtegalen van
Maurice Gilliams staat me nog bij.
Een prachtig boek. Ben is hier trouwens
bij veel literaire activiteiten betrokken.”
Ook Wiel werd al vroeg door de literatuur
gegrepen. Wiel: „Reeds op 17-jarige
leeftijd gaf ik een dichtbundel in
eigen beheer uit, en voordat ik als
journalist bij De Limburger aan de
slag ging, werkte ik in een boekhandel.
Schrijven is voor mij nog steeds
een passie. Een van de redenen om
met mijn wandelprogramma bij RTV
Parkstad te stoppen, was mijn voornemen
eindelijk eens vaart te maken
met het voltooien van een roman.”
Beiden kennen elkaar van Madame
van Dam, de bistro die Monique bestierde
voordat ze zich in het boekenvak
verloor. In de bistro werden regelmatig
boeken- en kunstveilingen
Wiel Beijer en Monique van Dam.
Foto Peter Lenssen
DOOR PETER LENSSEN