Woensdag 10. 05. 2023 9
Grote brand op Voltastraat. Foto Geert Beelen
WEEK IN BEELD
Gezonde maaltijd
voor schildpad in
Sayne (Westerwald).
Foto Tilly Spaubek
Winnaar
van de week
Margriet Claessen
6132 EM Sittard
Kijk voor de winnende foto van afgelopen
week op uw eigen regiopagina op
www.delimburger.nl
>delimburger.nl/
viafoto
REGIO
literaire hoek
De tragiek van Robert Franquinet
maakt tijdens de Tweede Wereldoorlog.
Die oorlog vormt een keerpunt
in het leven van de dichter,
schrijver, journalist en schilder.
Vanwege verzetswerk komt hij in
december 1942 in handen van de
Gestapo en wordt zwaar mishandeld.
Als hij weer vrijkomt in oktober
1943 is hij een ander mens en een
andere schrijver. Het komt tot uiting
in zijn boeken en op zijn schilderijen.
Dichter
Voor de oorlog lijkt Franquinet
voorbestemd voor een leven als
dichter en schilder. Hij bezoekt de
kunstnijverheidsschool in Maastricht
en verkeert met Limburgse
schildergrootheden als Charles
Eyck, Henri Jonas en Edmond Bellefroid.
Als dichter debuteert hij als
achttienjarige in 1933 met de bundel
Het vroege uur. Daarna volgen nog
zes bundels, waarvan er enkele ook
landelijk worden opgemerkt en
waardoor hij als zeer talentvol
wordt gezien. Om geld te verdienen
schrijft hij voor kranten als De Tijd
en de Maas- en Roerbode.
Na de oorlog blijft hij schilder en
schrijver, maar is toch alles anders.
In 1946 verhuist Franquinet naar
Parijs, waar hij werkt bij de radio en
van waaruit hij artikelen over Franse
schrijvers en kunstenaars levert
aan Nederlandse kranten en tijdschriften.
Zijn eigen werk is nu
vooral proza, waarbij geweld, liefde
en erotiek de thema’s zijn. Onderwerpen
die in het nog streng katholieke
Limburg slecht vallen, maar
evengoed wordt zijn derde roman
Mijn hart zal niet vrezen in 1951 bekroond
met de Romanprijs van de
Culturele Raad Limburg.
In de Franse hoofdstad wordt hij als
schilder ontdekt. Franquinet exposeert
vervolgens in alle beroemde
Parijse salons en zijn abstracte
werk komt terecht in belangrijke
buitenlandse musea. Nederland
ziet zijn werk pas in 1962 door een
tentoonstelling in een Amsterdamse
galerie. Een schaduw over het
succes is dat hij last krijgt van uitval
in zijn rechterarm en -been als gevolg
van de mishandeling in de oorlog.
Door een succesvolle hersenoperatie
in 1968 kan hij weer rustig
werken.
Terug in Limburg
Robert Franquinet keert in 1970 terug
naar Limburg en wordt kunstredacteur
bij het Limburgs Dagblad.
Met schilderen en schrijven
gaat hij door, maar hij wordt zijn
werk niet of nauwelijks kwijt. De
Franse roem telt in Nederland niet.
Pas als de roman Drijfzand, een ge-
In de Literaire Hoek besteden
verschillende Limburgse auteurs,
verenigd in de Werkgroep Limburgse
Schrijvers, wekelijks aandacht
aan lezen en literatuur in Limburg.
Vandaag: Adri Gorissen over
Robert Franquinet.
Kunstcriticus Jules Kockelkoren
laat er in 1949 geen misverstand
over verstaan wat hij vindt van de
net verschenen roman Spiegelgruis
van Robert Franquinet (1915-1979).
In zijn Open brief aan Robert Franquinet
– in bijna alle Limburgse
kranten – schrijft hij: „Zelden heb ik
een troostelozer en smeriger boek
gelezen. Niets blijft heel in deze roman
en alles wordt besmeurd en
neergehaald in een zwoelbronstige
sfeer: de Kerk, het celibaat, het huwelijk,
de vrouw, de puberteit, ja
zelfs het zelfrespect van de schrijver.
(…) Deze roman heeft mij verschrikkelijke
uren doen beleven en
mijn geloof in Jou kapot gemaakt.
Niet in je schrijfkunde, want dit
boek kent misdadig knappe bladzijden,
maar in jou zelf.” Wat Kockelkoren
en andere critici stoort zijn de
expliciete seks en het nihilisme in
het boek.
Oorlog
Franquinet grijpt voor Spiegelgruis
terug op wat hij zelf heeft meege-
romantiseerde autobiografie die al
jarenlang in de la ligt, in 1977 uitkomt
bij de uitgeverij van Ton van
Reen en zijn vrouw Corrie Zelen,
maakt hij een comeback. Met succes,
Robert Franquinet.
Archieffoto Anton
Werker/De Limburger
want het boek kent vele drukken.
Lang kan Franquinet van het
hoogtepunt van zijn schrijversloopbaan
niet genieten, want hij overlijdt
in 1979.
DOOR ADRI GORISSEN
Aan de Maas bij Hout-Blerick richting
Baarlo. Foto Monique Hofmans