8 Opgroeien in Limburg
“Omkijken naar elkaar”
Wij vroegen onze lezers welke wijze levenslessen zij van huis uit hebben
meegekregen en waar zij nu nog de vruchten van plukken. Waarden, tradities, of
gewoontes die hun pad hebben beïnvloed en nog steeds helpen in hun huidige
leven. Heel veel lezers willen hun ervaringen met u delen. Hier een selectie van
hun verhalen, waarvoor dank!
Als je, zoals ik, geboren bent in de crisistijd van de jaren
dertig en als kind de oorlog hebt meegemaakt, dan is
dat geen droomstart. Het is zolang geleden, en heeft
helemaal geen invloed, geen gevolgen op de rest van
mijn leven gehad... Dacht ik! Totdat ik bij toeval werd
gevraagd of ik de grotten nog eens wilde zien waar we
in de oorlog bescherming zochten voor de bombardementen.
L1 maakte er opnames van. Ik ben een vrij
nuchter mens, maar toen ik daar stond, midden in de
berg, overviel me dat angstgevoel waarvan ik nooit had
gedacht om te ervaren na al die jaren.
De wijze les:
Leven is dankbaar zijn voor alles wat je hebt gekregen,
nog fi jner als je ook veel hebt om te geven.
Leven is toegeven dat je fouten maakt,
en het blije gevoel als het is uitgepraat.
Leven is geven en nemen, doen en laten,
houden van. Maar ook soms haten.
Leven is en blijft een gevecht,
waar je ondanks alles waarde aan hecht.
Leven is blij zijn met alle goede dagen,
toen je nog antwoord wist op alle vragen.
Leven dat bouw je op.....maar je kunt het ook slopen.
Leven... dat is gewoon iets wat niemand kan kopen.
L. Konings-Habets, Maastricht
Ziek vieren!
Mijn vader Guus stoorde zich aan verkeerd en verdraaid
woordgebruik. En dan ook aan het daarmee
samenhangende gedrag. “Ik ben aan het ziekvieren.”
Dat werd dan ook steevast gecorrigeerd. In het
bijzijn van eenieder die het wilde horen. Ongeacht
wie het zei. De vervolgboodschap was dan ook “Als
armen en benen het doen, kun je gerust naar je
werk of school.” Heb dat dan ook altijd tegen mijn
eigen kinderen Maureen en Maarten gezegd. Vanuit
mijn eigen schooltijd herinner ik me behoudens
een keer afwezigheid voor het verwijderen van de
amandelen dan ook geen verzuim.
Henk Butink, Heerlen
Wijze levenslessen? Die deed ik vooral op bij mijn opa van moeders zijde, Lei van Pitje Brouns. Opa was een vrije
jongen met een ondeugende inslag. Hij was géén man van treurigheid. Opa hield van het leven en het leven
hield van hem. Dankzij opa leerde ik al heel jong dat zelfs de waarheid van Meneer Pastoor betrekkelijk was.
“Biechten bij de pastoor? Dat moet je niet doen”, raadde opa mij af. “Wanneer je iets wilt opbiechten, doe dat dan
rechtstreeks aan Onze Lieve Heer. Die is veel verstandiger. God ziet alles maar vergeet ook veel. Vooral kleine
ondeugendheden ziet God vaak door de vingers en dat doen die pastoors niet!” Ik heb er vaak mijn voordeel mee
gedaan, ook in niet-katholieke kringen! Opa, bedankt voor jouw erfenis: zelfspot, relativering en (last but not least)
een gezond gevoel voor de eenvoudige, meestal alcohol-gerelateerde, genoegens.
Wim Cremers, Stein
Blijf bij jezelf
Beste mensen, het allerbelangrijkste wat ik mij kan
herinneren is dat je altijd bij jezelf moet blijven.
Gedraag je altijd zoals je bent. Dit is heel belangrijk
in het eerlijk en oprecht blijven. Iedereen weet dan
ook wat ze aan je hebben. Het maakt niet uit met
wie je contact hebt. Of het nu een burgemeester,
een ouder iemand, een arbeider of een jeugdige
is. Heb respect voor elkaar en laat iedereen in zijn
waarde. Zelf vind ik dit, vooral nu er zoveel om ons
heen gebeurt ,heel belangrijk en geloof mij ,dan
zou er veel meer rust en vrede zijn in de wereld.
Marlene Haan-Ringens, Landgraaf
De workshops voor een wijzer leven
“Ja pap, ik wéét het nu”… heb ik wel eens gezegd
wanneer pap ging uitleggen wat hij goed
voor ons vond. “Meisje”, zei hij dan, “als je dit of
dat doet, dan…” Wij waren thuis van alles op de
hoogte: wat wel of niet kon op fi nancieel gebied,
dat wij ons sociaal moesten opstellen, zorgen
voor elkaar in moeilijke tijden, ons met respect
laten behandelen en zelf respectvol zijn ten opzichte
van iedereen én strijdbaar. Dat ik als een
van paps ‘meisjes’ alles kon bereiken wat ieder
ander ook kon en zo gaf pap een van zijn workshops,
gezeten aan de keukentafel. Pap was een
van mijn grote stimulators in mijn leven bemerk
ik nu ik zelf ouder wordt. Pap is veel te vroeg
overleden en zijn taak werd mede overgenomen
door mijn werkgever die mij grote verantwoordelijkheid
toevertrouwde en weer later op mijn
levenspad door mijn echtgenoot. “Aniet, jij kan
dat!” Er is géén enkele norm of waarde, traditie
die elke familie kent, dus ook de onze waarvan ik
nu zelfs maar denk of zal zeggen “dat zie ik totaal
anders”, en ik concludeer dat wie goed luistert
méér hoort. Pap en mam: dank dat mijn wiegje in
jullie huis stond.
Anita Mevissen-Spronck, Beek
Natuurlijk ga je even bij de pakken neerzitten bij
tegenslag. Natuurlijk vind ik mijzelf ook weleens
heel hard huilend aan de keukentafel terug. Dat
lucht op en dan val ik weer terug in een oud
gedragspatroon. Wellicht bekend bij velen en
voorgeleefd door naasten. Accepteren van de
tegenslag, het beste ervan maken en het liefste
met een lach. Het positieve zien, weten dat ook
dankbaarheid vaak op zijn plaats is. Kunnen
genieten van wat was en ook wat er nu is. Mijn
moeder vertelde over haar optimistische, immer
fl uitende, vader die heel vroeg weduwnaar werd.
Mijn moeder heeft het fl uiten niet voorgeleefd,
maar wel het optimisme, het altijd klaarstaan
en vooral het niet bij de pakken neerzitten. Dat
helpt tot op de dag vandaag elke dag. Danke
mam!
Nicole Jeukens, Eijsden
Ik ben op 6 juli 1940 in Nederlands -Indië geboren.
Toen ik 5 jaar oud was is mijn vader aan de dodenspoorlijn
in het Jappenkamp in Thailand overleden.
Toen ik 7 jaar oud was moesten wij van de een op de
andere dag naar Jakarta. Mijn moeder was echt een
super arme weduwe, zonder enige inkomsten en ik een
arm kind. ‘s Zondags gingen wij van het ene eindpunt
naar het andere om van de mooie huizen, tuinen en
bloemen van de rijke mensen te genieten Mijn moeder
heeft mij toen geleerd nooit naar mensen te kijken die
het beter hebben, maar naar mensen die het slechter
hebben, want dan zie je dat je nog wat hebt. Ook
goed op mijn plichten te letten en niet alleen op mijn
‘rechten’ te staan. Maar het belangrijkste was: “wees
altijd tevreden”. Gelukkig heb ik haar adviezen nooit in
de wind geslagen en ben ik nu nog steeds een gelukkig
en tevreden mens. Ik hoop dan ook dat mijn minder
bedeelde medemens toch gelukkig en tevreden kan
zijn.
Roos Blijlevens Schmid, Sittard-Geleen
Winkelkarretjes
Wijze levenslessen; tja, dat waren er veel. Naar aanleiding van jullie oproep denk ik toch dat ik onderstaande
quote van mijn vader wil memoreren, die in mijn dagelijkse leven nog regelmatig langskomt. Hij zei vaak: “de
kins de lui allein mèr in de bäörs pakke”. Zo vond hij de munt, die werd ingevoerd voor het gebruik van het
winkelkarretje, geniaal. Overal stonden die dingen voorheen, maar sinds hiervoor een minimale prijs verplicht
werd, werden de karretjes netjes in de rij gestald. Hij was ervan overtuigd, dat beprijzen de beste en vaak enige
remedie tot gedragsverandering was. In de recente tijd heb je ook gezien, dat het stijgen van de energieprijzen
tot een enorme inhaalslag heeft geleid van verduurzaming en bezuiniging. En je mag je afvragen of dit zonder
deze prijsontwikkelingen ook, op deze schaal, gebeurd was. Zo zijn er legio voorbeelden te noemen. Onlangs
werd de munt bij de Albert Heijn-karretjes afgeschaft. En ziedaar… De gewoonte van het netjes stallen van de
wagentjes is er blijkbaar zodanig ingesleten, dat we met z’n allen niet terugvallen in onze oude gewoonten.
Hoopvol, toch? Dus ja, dit is zo’n levensles, die bij mij nog regelmatig een aha-erlebnis oproept.
Aline Meuwissen-Andriën, Maastricht
Wijze levenslessen
Dat zijn vooral de voorbeelden die wij kregen van onze ouders en grootouders. Mijn grootvader met name die
ons zo voorging. De rust van grootmoeder. Maar met name moeder die ons zo subtiel op zaken kon attenderen.
En gesprekken tussen de ouders waar je zo veel van kan leren. Dus goed voorbeeld doet goed volgen!
P.s. Onze zoon heeft het van ons geërfd.
C. Heijnen, Maastricht