Gezond in 17
Karin Nauts volgt
medio jaren
zeventig haar in-
serviceopleiding
verpleegkunde A
in het ziekenhuis
in Brunssum.
‘We droegen nog
zo’n gesteven
overschort.
Praktijklessen
kreeg je van
de artsen zelf,
patiënten
verzorgen en
verpleegkundige
handelingen leerde
je van de zusters.’
Verpleegster uit
de oude doos
Helaas was
het ‘not
done’ om
in de jaren
tachtig
parttime
te werken,
dus als ze haar eerste kind krijgt,
moet Karin stoppen. Later pakt
ze haar oude baan weer op, zij
het in een andere setting. Feit is
dat ze de nodige veranderingen
in de zorg aan het bed heeft zien
plaatsvinden. ‘Ik vind dat we
door het praten over productie
- een wasbeurt kost 28 minuten!
– afgedreven zijn van de Florence
Nightingalegedachte: zorgen doe
je met je hart!’
Lang zit Karin niet thuis. ‘Na een
jaar kon ik bij de GGD aan de
slag als jeugdverpleegkundige bij
de schoolarts. Dat heb ik tien jaar
met veel plezier gedaan, maar
het is heel ander werk, geen
zorg aan het bed.’ Intussen is
Karin moeder van drie kinderen
en helpt veel op school. ‘Ik was
voorleesmoeder, rekenhulp, ging
mee op schoolreisjes en zat in de
ouderraad. Dat vond ik zó leuk!
Ik raakte geïnteresseerd in het
onderwijs.’
Als haar broer begint over een
opleiding aan de deeltijd-PABO,
hakt ze de knoop door. ‘Ik ben gestopt
met werken en we zijn samen
aan de driejarige opleiding
voor basisschoolleerkracht, toen
nog in Roermond, begonnen.’
Verkeerde bed-patiënt
Het leven loopt soms echter
anders dan gepland en de sympathieke
verpleegster kan haar
opleiding niet helemaal afronden.
Omdat Karin intussen hoofdkostwinner
is, moet er gewerkt
worden. In de jaren negentig
liggen de banen in het onderwijs
niet voor het oprapen en
vervangen is geen optie voor de
werkende moeder. Haar oog valt
op een advertentie in het Limburgs
Dagblad, waarin personeel
voor een nieuwe transferafdeling
wordt gezocht. ‘Het was de
beginfase van veranderingen
in de zorg. Langzaamaan werd
anders tegen zorg aangekeken.
Vroeger moest een zieke zo lang
mogelijk in bed blijven liggen.
Verpleegsters moesten de patiënt
verzorgen aan het bed, zonder
de hulpmiddelen van nu. Tegenwoordig
is de zorg meer gericht
op de patiënt zo snel mogelijk
weer zelfstandig maken.’ De term
‘verkeerde bed-patiënt’ doet zijn
intrede. Het is een zieke die al zodanig
is hersteld dat hij niet meer
in het ziekenhuis hoeft te blijven,
maar voor wie het nog te vroeg
is om naar huis te gaan. Die
wordt tijdelijk ondergebracht
in de transferafdeling. ‘Ik moest
echt weer even wennen aan de
ziekenhuisgeuren en de, in mijn
ogen, vaak rommelige sfeer op de
verpleegafdeling.’
Rust, reinheid en regelmaat
De opening van het hospice de
Heemhof in Brunssum is voor
Karin aanleiding weer een geheel
nieuwe tak van zorg te leren
kennen. ‘De palliatieve zorg bleek
echt mijn ding. Het is mooi om
mensen te kunnen begeleiden tijdens
de eindfase van hun leven.’
Na een korte uitstap als zorgmanager
- ‘een sandwichfunctie
tussen personeel en mijn meerderen’
- waarin ze totaal ongelukkig
is, vindt Karin haar droombaan
als verpleegkundige in Brunssum
bij de landelijke thuiszorgorganisatie
Buurtzorg, dat met kleine,
zelfsturende teams werkt. ‘Hier
kan ik weer, met aandacht voor
de patiënt, verzorgen. De registratielast
is laag door gebruik van
een prettig systeem.’
“Zorgen doe je
met je hart.”
‘Ik hoop dit nog een jaar of tien te
kunnen doen’, lacht de nu 61-jarige
‘verpleegster uit de oude
doos’, zoals ze zichzelf noemt.
‘De technieken van vroeger, die
met ijzeren discipline werden
aangeleerd, komen me nog steeds
van pas. Ik mis de ouderwetse
rust, reinheid en regelmaat in
het huidige zorgsysteem, waarin
te weinig aandacht is voor de
patiënt.’
Tekst en beeld:
Katja Waltmans
Karin Nauts.
zorgnetlimburg.nl/ontdekdezorg
/ontdekdezorg