Gezond in 9
dinsdag 16 juni 2020
Bij deze bedank ik de groepen die minder aandacht
kregen, maar wel vol passie hun werk
deden, o.a. thuiszorg, schoonmaakdienst,
laboratoria, technische diensten, apotheek.
Ook zij stonden dag en nacht klaar.
Greet Leijsten, Sevenum.
Wij zijn super trots op onze zus Maria, die afgelopen 20 februari, na 43
jaar als IC verpleegkundige gewerkt te hebben, met pensioen ging. Die in
verband met de vele Corona patiënten, na 1 maand alweer nachtdiensten
ging draaien in het UMC Utrecht. Onze zus maakt het verschil in de zorg:
gedreven, verantwoordelijk, betrokken( gesprekken met terminale patienten
en foto’s voor nabestaanden). Bij ons, haar familie uit het zuiden,
kan ze stoom afblazen en haar verhalen kwijt.
Familie Vrancken, Maastricht.
Via deze weg willen wij jou extra in het zonnetje zetten en de lezers van De Limburger laten weten hoe
trots wij zijn dat jij onze (schoon)moeder en (over)grootmoeder zo goed verzorgd in deze onwerkelijke tijd.
Je hebt een hart van goud en geeft haar de liefde die wij op dit moment niet kunnen geven…
Je ben altijd bereid om gezamenlijk te face-timen, te bellen en raamvisites te organiseren. Via familienet
heb jij ons weer dicht bij elkaar gebracht.
Fia, je bent uniek in jouw soort en willen jou nogmaals extra bedanken voor alle goede zorgen en contact.
JULLIE ZIJN ALLEMAAL TOPPERS!!!
Mijn persoonlijke ervaring is dat onze dochter
al 31 jaar werkzaam is als doktersassistente.
Ook voor deze zorgverleners groot respect.
Ze kunnen ook niet altijd op anderhalve meter
zorg bieden, maar ook zij doen hun werk met
veel empathie en hebben altijd een luisterend
oor. Angelique zou dan ook nooit alleen deze
waardering krijgen en daarom alle doktersassistentes:
jullie zijn kanjers! Ik denk dat jullie
artsen heel trots op jullie mogen zijn.
Truus Spee-Eberson, Geleen.
De familie van mevr. Huizinga.
Graag willen we de begeleiding van Stichting Kwecoo in Waubach (Landgraaf) in het
zonnetje zetten. Zij zorgen al vanaf de “lockdown” vanwege de coronacrisis voor zo’n
17 cliënten die een of meerdere beperkingen hebben. Zij zorgen voor regelmaat in het
huis en veiligheid voor de bewoners, maar ook voor een gerust gevoel voor de familie
en vrienden thuis. 28 april mochten we 3 kwartier op bezoek op het balkon en onze
dochter zit binnen op de gang achter het raam. Ze is doof en we communiceren met
gebarentaal. Ze hebben het gezellig gemaakt tijdens de balkonscène. Het duurt lang
voordat ze naar huis kan, gebaart ze. Maar knu elen mag niet …afstand… geeft ze
aan. Ze begrijpt het. Op de achtergrond lopen andere bewoners in en uit hun kamer
en zwaaien naar ons. Sommigen krijgen geen bezoek, maar ogen wel tevreden en we
zwaaien terug. Een brede glimlach is het antwoord.
Het personeel doet echt geweldig werk.
Chapeau mensen, jullie zijn onze kanjers.
Jacqueline en Wil Luijten,
ouders van Maud.
Het Heerlense anonieme ziekenhuis. Vaak aandachtsloos
langsgereden. 20 maart, ik ben stervensziek. Met de ambulance
’s nachts opgehaald. De levensbedreigende achtbaanrit begint. Ik ben overgeleverd
aan blauwe schorten, handschoenen, brillen en mutsjes. Ik zie alleen bezorgde
collegiale ogen maar als ze mij aankijken stralen ze rust en vertrouwen uit. Ze zijn
lief, zorgzaam en weten wat ze doen. Geen enkele aarzeling. Het gaat slechter en
doodsangsten vullen mijn leven. De verpleging en doktoren zijn het lichtpuntje in de
krochten van mijn bestaan. “We houden u goed in de gaten hoor”, klinkt het lief en als
muziek in mijn oren. Ik ben bang. De verpleging gaat door. Houden mijn handen vast.
Zo fi jn. Nog nooit heeft een vreemdeling me naakt gezien. Ik word gewassen. Helemaal.
Van absolute gene naar een gelukzalig moment in tien minuten. Onbetaalbaar,
ongekend, zo prachtig. Het ziekenhuis? Een gebouw met extreem prachtige mensen.
Ik ben ze erg dankbaar!
Léon Creugers, Eys.
Onze jongste zus Miek verdient een compliment
en bedankje. Miek heeft, naast
haar werk in de zorg, de afgelopen maanden
onze oudste zus verzorgd en geholpen
in een uiterst moeilijke periode. Binnen
een periode van 1 week stierven de dochter
en de man van onze oudste zus. Miek heeft
onbaatzuchtig hulp verleend en zij was en
is nog steeds een grote steun voor onze
zus, haar zoon en schoondochter.
Miek: heel erg bedankt en een dikke chapeau
voor jouw inzet.
Namens de familie.
Dag en nacht
Altijd een luisterend oor
Gerust gevoel
Hulde
Lieve allemaal en in
het bijzonder Fia,
Chapeau lieve zus!
Bedankje en complimentje
voor Miek Stakenborg
Het begint allemaal met onze
zoon Dave, 21 jaar oud en licht
verstandelijk beperkt. Dave is
een mooie lieve jongeman, ons
oudste kind. Broer van Britney,
20 jaar oud, tweedejaars
rechtenstudente in Maastricht
en Roy , 15 jaar oud, zojuist
geslaagd voor Vmbo en hij gaat
volgend schooljaar naar de
Havo.
Dave werkt op zorgboerderij
“De Vonkel” in Broekhuizen. Hij
heeft behalve zijn verstandelijke
beperking, ook een psychotische
gevoeligheid. Dit houdt
in dat zijn leven zeer gestructureerd,
duidelijk en simpel
moet zijn. Hij houdt ervan om
het nieuws te volgen, terwijl
eigenlijk zijn verstand dit niet
allemaal kan plaatsen.
Toen de corona-crisis vorm
begon te krijgen in Nederland,
raakt Dave al zijn structuur
en duidelijkheid kwijt, de
zorgboerderij ging dicht. Zijn
dagelijkse planning viel compleet
weg. Niemand die hem
kon zeggen voor hoe lang. Hij
werd psychotisch, dit uitte zich
in niet slapen, paniekaanvallen,
wartaal, hij was overal ontzettend
bezorgd om. Hoe gaat het
met alles? Met andere mensen?
Met de dieren in het bos? Met
de bomen? Groeit alles door?
Gaat er iemand dood?
Maar vooral: Is het allemaal
mijn schuld? Ik mag niet leven,
het komt door mij…Zelfs zelfmoord
werd 2 x genoemd door
hem.
Zo onvoorstelbaar, voor zijn
broer en zus, en voor ons.
Britney zat middenin haar
tentamens, Roy middenin zijn
examens. En dan een psychisch
zieke broer in je huis hebben
wonen, die ‘s nachts je kamer
oploopt en vraagt of het goed
met je gaat. Of die je 25x door
de gang hoort lopen om zijn
handen te gaan wassen ‘s
nachts. Maar omdat hij zo lief
en bezorgd is en totaal niet
boos of agressief, redde iedereen
het hier.
Hulpverleners
We kregen snel hulp via onze
aardige en betrokken huisarts
Weijers in Ysselsteyn, om de
dag belde ze hoe het met Dave
en ons ging. Ze regelde hulp
via de GGZ in Venlo, hele lieve
mensen, die goed insprongen
op onze hulpvraag. Na een paar
weken van fl inke medicatie,
werd de paniek bij Dave minder.
Hij mocht alleen dierenprogramma’s
op tv kijken, geen
media volgen, wij praatten niet
over wat er buiten ons huis
gebeurde. Alles werd klein
gehouden voor hem. Hierdoor
en door de medicatie werd hij
rustiger. De zorghulp werd van
de GGZ overgenomen door
de zorg van Stevig Dichterbij.
Dave mocht voorzichtig 2
halve dagen per week naar de
zorgboerderij. Wat was hij blij.
Ook al waren er geen andere
cliënten, daar ligt zijn leven.
Basic en simpel, dieren voeren,
buiten zijn met hele lieve
begeleiders.
Vooral die begeleiders, Jolanda,
Stijn, Petra, Diana, Marjo en
Lynn, die zijn voor ons goud
waard. Engelengeduld, aandacht,
grapjes, structuur. Dat
is waar deze zorgboerderij heel
goed in is. Hij mag inmiddels
iedere dag een aantal uren naar
de zorgboerderij en daar is hij
op zijn plek. Dave, met je aan
de buitenkant niet te traceren
verstandelijke en psychische
handicap, wat is de wereld
moeilijk voor jou. En wat heb jij
eigenlijk maar weinig nodig om
gelukkig te zijn…
Helga Marcellis – Van Dijck,
Ysselsteyn.
Goud waard